KONCEPCJA PNF

Filozofia PNF:

• pozytywne nastawienie do P i jego problemu

• globalna obserwacja P - nie zależnie od niejsca uczkodzenia

• intensywny trening (nie pod względnym wydolniści) sumowanie bodzców, irradjacja

• mobilizacja rezerw (częsta zmiana pozycji wyjściowych, zmiana normalej kolejności ruchu, zadania domowe) -bez nich nie ma szans na poprawe.

• Myślenie funkcjonalne(czynności życia codziennego)

• Uzyskanie odpowiedzi na każdy bodziec

• Bezbolesna praca z P.

Opór manualny- przez chwyt lumbrikalny (bodziec prioprioreceptywny)

• torowanie napięcia mięśniowego

• poprawa koordynacji

• rozluźnienie mięśni antagonistycznych

• wzmocnienie m. agonistycznych

• musi być optymalny.

• poprawa czucia ruchu

• osiągnięcie odpowiedniej irradjacji

Optymalny opór:

• wpływa na poprawę czucia ruchu

• na napięcie i siłę mięśniową

• na rozluźnienie niektórych mięśni

• poprawa kontroli motorycznej (poprawa koordynacji pomiędzy mięśniami).

Stretch- impuls pobudzający rozciągnięty mięsień do skurczu lub stymulujący napięty mięsień do intensywnego skurczu.

1. stymulus- rozciągnięcie grup mięśniowych przed ruchem (daje gotowość do ruchu)

2. reflex stretch- szybkie pociągnięcie

3. restretch- stymulacja mięśnia, który już pracuje (stretch podczas wykonywanego ruchu).

Trakcja (oddalenie powierzchni stawowych):

• pobudza receptory okołostawowe

• zmniejsza ból stawowy podczas ruchu.

• torowanie wykonywania ruchu

• rozciąganie m. W celu przygotowania ich do napięcia i skirczu

Irradiacja (wzmocnienie):to pobudzenia, reakcji, przepływu impulsów pod wpływem stymulacji wyzwolonej optymalnym oporem.

I. zależy od: cech osobniczych, motywacji, oporu, pozycji wyjściowej, cech fizycznych, brak dolegliwości bólowych.

• cel: pobudzanie i obniżenie napięcia mięśniowego i aktywizowanie odcinka ciała przez pewien ruch

Aproksymacja (dociśnięcie powierzchni stawowych):

• szybka- pobudza, krótki impuls stos. W celu osiągnięcia odruchowej odpowiedzi stabilizującej, stos. Np. nauka fazy podporowej.

• wolna- zwiększa napięcie mięśniowe (stosuje się w późniejszych etapach, np. Przy nauce chodu).

Normalna kolejność ruchu:

• optymalna koordynacja ruchu

• ekonomiczna nauka chodu

• od dystalnych do proksymalnych.

Zmiana normalnej kolejności ruchu:

• u pacjentów neurologicznych (np. porażenie wiotkie )

• od proksymalnych do dystalnych

• umożliwia mobilizację pacjenta

• poprzez oporowanie izometryczne mięśni możemy kończynę zatrzymać w odpowiednim wzorcu

• przy porażeniach wiotkich wystrzegamy się trakcji, bo nie ma bariery mięśniowej, wtedy wykorzystujemy aproksymację.

Chwyt lumbrikalny: BODZCE MANUALNE

• pobudza odpowiednie obszary skóry (pobudzenia eksteroceptywne)

• torowanie kierunku ruchu (w odniesieniu do rotacji).

• Ruch pewny bezbolesny

• Umozliwia trójpłaszczyznową pracę z oporem

• Dopasowanie chwytu do kształtu stymulowanego odcinka ciała

• Zapewnia zabezpieczenie s. Ręki T.

Body mechanik:

• optymalna współpraca terapeuty z pacjentem

• ciało terapeuty ustawione w tej samej płaszczyźnie diagonalnej, co wzorzec ruchu wykonywany przez pacjenta

**lepsza koordynacja ruchów między terapeutą i pacjentem

**ułatwia zachowanie kierunku ruchu

**optymalne dozowanie oporu w całym zakresie ruchu

• prawidłowa pozycja pozwala na zabezpieczenie terapeuty przed niepożądanymi przeciążeniami.

Kontakt wizualny:

• ułatwia prawidłową współpracę między terapeutą a pacjentem

• możliwość optymalnego dozowania oporu przez terapeutę oraz kontrolowania irradiacji

• pacjent samodzielnie kontroluje i koryguje swoją pozycję i ruch

• bodźce: telereceptory- pobudzają wykonywane ruchy.

Kontakt werbalny:

• komenda krótka i zrozumiała dla pacjenta

• komendy „pchać”, „ciągnąć” wskazują kierunek ruchu lub dotyczą skurczu izometrycznego

• bodźce: telereceptory- pobudzają wykonywane ruchy.

Sumowanie bodzców:cel: pbudzanie i obniżanie napięcia mm.

• czasowe- długie działanie bodzców w czasie

• przestrzenne- różnymi kanałami ciała(wzrok, słuch,kinestatycznym) przepływają do CUN inf. O torowanym ruchu.

Faza kontroli motorycznej:

• mobilność- ogólny zestaw cech warunkujących możliwości osiągnięcia pozycji

• stabilność- utrzymanie osiągniętej pozycji- złożona forma kontroli motorycznej

• mobilność na stabilność(koordynacja)

• zręczność- utrzymanie fazy trzeciej przez naprzemienność

Wzorce ruchowe:

• utarte, automatyczne,kompleksowe ruchy o przebiegu diagonalnym, trójpłaszczyznowem

• zapis zgodnie z SFTR

Techniki agonistyczne:

• rytmiczne zapoczątkowanie ruchu

• kombinacja ruchów izotonicznych

• odtwarzanie ruchu

• techniki wykorzystujące zasadę główną Stretch:

- ponawialny stretch na początku ruchu

-ponawialny stretch w czasie ruchu

Techniki antagonistyczne:

• dynamiczna zwrotność ciągła

• stabilizacja zwrotna

• rytmiczna stabilizacja

Techniki rozluzniające:

• trzymaj- rozluznij(hold-relax)- technika rozluzniajaca, wykorzystująca statyczną pracę mm.przykurczonych, bolesnych lub osłabionych z wyboru stosowania u P bólowych.

• napnij - rozluznij (contract- relax)

Bodzce wzrokowe:

• aktywizują motorykę dowolną

• są niezbędne podczas nauki nowego ruchu

cele: kontrolai korekcja, wyzwolenie większej siły skurczu, zawiększa aktywność mm. Tułowia w wyniku ruchow głowy będących skutkiem wodzenia wzrokiem,

Techniki stos.w koncepcji PNF

Cele: torowanie funkcjonalnego ruchu, wzmocnienie mm., regulacja napięcia mm., rozluznienie mm.,zwiększenie zakresu ruchu, redukcja bólu,

WZORCE RUCHOWE W PNF:

• 
  
  łopatki

• miednicy

• 
  
  KKDD

• KKGG

• tułowia: lifting i chopping

• głowy i szyi

• torowania odruchów mimicznych twarzy

• torowania funkcji życiowych.

i ich kombinacje

ipsilateralne, bilateralne symetryczne, asymetryczne i reciprokalne

---