Portret literacki, gatunek rozpowszechniony zwłaszcza w XVII w., zawierający opis wyglądu zewnętrznego i charakterystykę psychologiczną osoby występującej pod realnym nazwiskiem bądź pseudonimem. Stanowił formę zabawy literackiej w kołach francuskiej arystokracji, szczególnie podczas salonowych spotkań.
Szerzej: samodzielny utwór lub fragment utworu prozatorskiego, zawierający obraz postaci rzeczywistej lub fikcyjnej. Także krytyczno-literacka charakterystyka osobowości twórczej pisarza, najczęściej w formie eseistycznej - jeden z gatunków krytyki literackiej, rozpowszechniony szczególnie w XIX w.
Pisarka jest barwą i cenioną postacią. Swoje doświadczenia z wielkim zaangażowaniem przekazuje młodym i utalentowanym ludziom, na spotkaniach Sekcji Literackiej Studenckiego Koła Polonistów na swojej uczelni, wpajając im wiarę w sens pisania tego, co noszą w duszy, a także zachęcając do czynnego udziału w życiu literackim. Twórczość Danuty Muchy jest różnorodna. Znajdują się w niej zarazem utwory skierowane do najmłodszych, w których kreuje świat pełen ważnych dla człowieka wartości, jak i dojrzała artystycznie poezja. Pisarka z łatwością porusza się w przestrzeni dziecięcej.
Czy każdy człowiek jest zdolny do morderstwa ?
Prawdopodobnie nikt z nas nie chciałby zabić drugiego człowieka. Ale okre-ślenie czy ktoś jest zdolny do morderstwa nie jest takie oczywiste. Dowiemy się tego tylko wtedy, gdy znajdziemy się w takiej ekstremalnej sytuacji. Dopiero wówczas będziemy mogli udzielić odpowiedzi na to pytanie. Właśnie Raskolnikow po dokona-niu morderstwa usprawiedliwiał swój czyn, twierdząc ,że popełnił go motywowany dowiedzenia swojej nadzwyczajności ,swego prawa decydowania o życiu i śmierci innych mniej wybitnych jednostek.
Czy można uznać Raskolnikowa za osobę psychicznie nie zrównoważoną ?
Raskolnikow był przypuszczalnie chory psychicznie. W morderstwie widział rozwiązanie wszystkich swoich problemów. W jego zachowaniu uwidaczniały się symptomy rozdwojenia jaźni i szaleństwa. Były momenty, gdy sumienie Rodi docho-dziło do głosu . Na chwilę uświadamiał sobie ,że jego zamiary są sprzeczne z od-wiecznymi normami moralnymi. Zdawał sobie sprawę z chaosu w jego psyche ,ale nie potrafił nad nim zapanować, coraz bardziej ogarniała go fala szaleństwa.
Każdy morderca , jak dowodzą specjalistyczne badania , ma zaburzenia mó-zgu. W książce "Zbrodnia rodzi się w mózgu" Anna Moir i Davod Jessel dowodzą , że u większości morderców wyłączona jest ta część mózgu ,która odpowiada za za-chowanie i blokowanie emocji. Organizm produkuje za mało serotoniny czyli hor-monu pośredniczącego między obszarami mózgu mieszącymi emocje i rozsądek. W wyniku tych przemian , potencjalny morderca ma poczucia winy ,czy żalu po akcie.
PORTRET : - osoby np. Wokulskiego - psychologiczny - zbiorowości np. chłopów, matek, - zjawiska, np. przyjaźni, morderstwa - miejsca np. wsi, miasta Wrocław - wywiad-portret
Gdzie się wykorzystuje i jakie rodzaje :
- w literaturze
- w policji
- w życiu codziennym ,do zabawy
Portret jest opisem życia danej osoby, społeczeństwa, miejsca etc. Nie jest jednak charakterystyka ani biografia, nie jest tez reportażem czy typowym opisem. Portret przedstawia, obrazuje, opowiada o kimś lub o czymś.
WYWIAD ROZMOWA Z OSOBĄ POWSZECHNIE ZNANĄ, PODANA DO PUBLICZNEJ INFORMACJI W FORMIE DRUKU, RELACJI GŁOSOWEJ LUB GŁOSOWO-WIZUALNEJ
CEL: przybliżenie znanej osoby, jej życia i poglądów na dany temat
Wywiad powinien być atrakcyjny i udokumentowany.
Prowadzący wywiad powinien wcześniej się do niego przygotować: zebrać informacje na temat swojego rozmówcy, przygotować plan i zestaw pytań.
Podczas przeprowadzania wywiadu prowadzący czuwa nad tym, by rozmowa przebiegała swobodnie i bez skrępowania. Musi dbać o dynamikę i rytm wywiadu.
WYWIAD KROK PO KROKU:
Wybierz swojego rozmówce. Zastanów się, kogo chciałbyś zainteresować swoim wywiadem
Dowiedz się możliwie najwięcej o swoim rozmówcy, następnie zastanów się, co będzie głównym tematem rozmowy, czego chciałbyś się dowiedzieć od rozmówcy w imieniu przyszłych czytelników
Przygotuj pytania, które zamierzasz zadać. ( Lepiej mieć pytań za dużo niż za mało)
Przygotuj się od strony technicznej; najlepiej nagraj rozmowę
Umów się z rozmówca na konkretny dzień i godzinę oraz miejsce
Zadbaj, by warunki rozmowy były możliwie jak najlepsze
Przeprowadź wywiad. Bądź uprzejmy, wyrozumiały, ale stanowczy
Przesłuchaj kilkakrotnie nagrania i zastanów się nad kształtem zapisu
Zredaguj tekst wywiadu, zadbaj, by był poprawny od strony językowej i zrozumiały, ale jednocześnie postaraj się, aby oddawał sposób mówienia rozmówcy i atmosferę wywiadu
Przekaz wywiad do publikacji ( po ewentualnej autoryzacji)
PORTRET LITERACKI - gatunek literacki, zawierający opis wyglądu zewnętrznego i charakterystykę psychologiczną osoby występującej pod realnym nazwiskiem bądź pseudonimem. Stanowił formę zabawy literackiej w kołach francuskiej arystokracji, szczególnie podczas salonowych spotkań.
Szerzej: samodzielny utwór lub fragment utworu prozatorskiego, zawierający obraz postaci rzeczywistej lub fikcyjnej. Także krytyczno-literacka charakterystyka osobowości twórczej pisarza, najczęściej w formie eseistycznej - jeden z gatunków krytyki literackiej, rozpowszechniony szczególnie w XIX w.
Portret jest opisem życia danej osoby, społeczeństwa, miejsca etc. Nie jest jednak charakterystyka ani biografia, nie jest tez reportażem czy typowym opisem. Portret przedstawia, obrazuje, opowiada o kimś lub o czymś. Portret powinien mieć tytuł, który będzie mówił o czym jest.
Przykłady portretów:
Społeczeństwa polskiego
Rodziny XXI wieku
Adama Małysza
Wsi Polskiej
Np. Portret Katarzyny Groniec (fragment)
Ma dwadzieścia pięć lat, czteroletnią córkę Mariannę i własne fankluby w całej Polsce. Siedem lat temu nikomu nieznana dziewczyna z prowincji. Zrobiła karierę, w której młodzi odnajdują spełnienie marzeń.
BIBLIOGRAFIA:
S. Bortnowski, Warsztaty dziennikarskie, Warszawa 1999, s. 165-171
T. Michałkiewicz, Lekcja pisania, Warszawa 2005, s. 65-70
M. Kuziak. S. Rzepczyński, Jak dobrze napisać…, Warszawa 2002, s. 155-160
A. Pragłowska, Napisz lepiej, Warszawa 2000, s. 116-123
Z. Kłakówna, I. Stenko, K. Wiatr, Sztuka pisania, Kraków 2004, s. 66-69