Korozja metali jest to niszczenie na skutek wzajemnej reakcji chemicznej lub elektrochemicznej metalu ze środowiskiem korozyjnym.
W zależności od rodzaju środowiska korozyjnego wyróżnia się:
- korozję chemiczną,
- korozję elektrochemiczną.
Korozja chemiczna to taka, podczas której w jednej reakcji następuje utlenianie metalu i redukcja utleniającego składnika środowiska korozyjnego, a której nie towarzyszą zjawiska natury elektrycznej. Przykładem może być pękanie łopatek turbin stykających się z gazami spalinowymi czy też korozja elementów grzejnych pieców elektrycznych. Wśród wielu przypadków korozji chemicznej największe znaczenie ma korozja gazowa, której cechą charakterystyczną jest tworzenie i narastanie warstwy stałego produktu reakcji na powierzchni metalu. Do najbardziej agresywnych środowisk gazowych należą: powietrze, tlenki węgla, para wodna, wodór, związki siarki i gazy spalinowe.
Korozja elektrochemiczna zachodzi w środowisku elektrolitu. Podczas jej przebiegu jonizacja atomów metali i redukcja utleniającego składnika środowiska korozyjnego nie przebiega w jednej reakcji, której szybkość zależy od potencjału elektrodowego. Korozji elektrochemicznej towarzyszy powstawanie ogniw korozyjnych; wynika ono z rodzaju, struktury, niejednorodności metali oraz rodzaju, stężenia, temperatury i kwasowości środowiska elektrolitycznego.
Do korozji elektrochemicznych można zaliczyć następujące rodzaje korozji:
- atmosferyczną (zachodzącą w atmosferze powietrza),
- ziemną (spowodowaną agresywnym działaniem gleby),
- morską (Zachowi w wyniku działania atmosfery i wody morskiej),
- elektrokorozję (wywołaną prądami błądzącymi lub prądami z zewnętrznego źródła),
- biologiczną (pod wpływem działania mikroorganizmów lub organizmów żywych).
W zależności od rodzaju i charakteru zniszczenia korozyjnego rozróżnia się korozję:
- ogólną, - wżerową, - naprężeniową,
- galwaniczną, - międzykrystaliczną, - zmęczeniową,
- szczelinową, - selektywną, - oraz erozję.
Korozja ogólna jest najczęściej spotykanym rodzajem zniszczenia; ulega jej między innymi kadłub statku, pokład, nadbudówki i rurociągi. Zachodzi ona w wyniku chemicznych bądź elektrochemicznych reakcji, przebiegających mniej lub bardziej równomiernie na powierzchni całego metalu.
Korozja galwaniczna zachodzi na skutek istnienia ogniwa korozyjnego, powstałego między dwoma lub kilkoma różnymi metalami, znajdującymi się w środowisku elektrolitycznym. W korozji galwanicznej obserwuje się korozję ogólną tylko jednego z metali, przy czym jest ona najsilniejsza w połączeniu z drugim metalem.
Korozja wżerowa, zwana także punktową lub pittingiem, jest formą zniszczenia prowadzącą do rozpuszczenia tylko niewielkiej części metalu, stanowi więc rodzaj korozji lokalnej.
Korozja międzykrystaliczna rozwija się wzdłuż granic ziaren metalu lub stopu. Jej mechanizm polega na tym, że w bezpośrednim sąsiedztwie granic ziaren tworzą się ogniwa korozyjne, których granice ulegają rozpuszczeniu, więc zostaje naruszona spójność metalu.
Korozja selektywna polega na niszczeniu tylko jednego ze składników stopu, w wyniku czego następuje osłabienie spójności materiału i własności mechanicznych.
Korozja naprężeniowa ma miejsce wówczas, gdy występuje jednoczesne działanie środowiska korozyjnego i zewnętrznych bądź wewnętrznych naprężeń mechanicznych.
Korozja zmęczeniowa powstaje na stuk tek jednoczesnego oddziaływania środowiska korozyjnego i cyklicznie zmiennych naprężeń.
Erozja jest to korozja powodowana jednocześnie mechanicznym i korozyjnym oddziaływaniem środowiska. Występuje w formach uszkodzenia kawitacyjnego, ataku uderzeniowego i korozji ciernej.
Ocena zniszczeń korozyjnych