Główne założenia polskiej polityki zagranicznej po 1989 r, Na zajęcia - różne


Główne założenia polskiej polityki zagranicznej po 1989 r.
Ustalenia „okrągłego stołu” (kwiecień 1989 r.) oraz klęska komunistów i sukces „Solidarności” w wyborach parlamentarnych (czerwiec 1989 r.) zapoczątkowały transformację ustrojową w Polsce. Był to zarazem początek wschodnioeuropejskiej Wiosny Ludów '89, która przyniosła upadek komunizmu i sowieckiej hegemonii w tym regionie, a co za tym idzie odzyskanie możliwości samostanowienia i suwerenności przez wiele krajów, w tym Polskę.
Głównymi celami polskiej polityki zagranicznej były utwierdzanie odzyskanej suwerenności, budowanie bezpieczeństwa narodowego i państwowego, umacnianie pozycji na scenie międzynarodowej, jak również wspieranie gospodarczego i cywilizacyjnego rozwoju narodu i społeczeństwa. Cele te planowano osiągnąć poprzez rozszerzenie powiązań politycznych, gospodarczych i kulturowo - organizacyjnych z Europą Zachodnią i Stanami Zjednoczonymi, integrację z zachodnimi organizacjami militarnymi, politycznymi i gospodarczymi, normalizację stosunków z Rosją będącą sukcesorem ZSRR oraz nawiązywanie i rozszerzanie stosunków dwu- i wielostronnych.
Po wyzwoleniu z krępujących więzów komunizmu Polska, podobnie jak inne państwa Europy Środkowej, nie została automatycznie włączona w obręb instytucji międzynarodowych Zachodu. W dziedzinie bezpieczeństwa i gospodarczej była w ogromnym stopniu zdana tylko na siebie, choć przejściowo znalazła się w strefie zmniejszonego bezpieczeństwa (między Zachodem a ZSRR/Rosją).
Początkowy brak koncepcji i rezerwa Zachodu wobec zaangażowania się w sprawy bezpieczeństwa Europy Środkowej oraz nieprzewidywalność procesów politycznych i związanych z tym zagrożeń na Wschodzie skłoniły Polskę do sformułowania i prowadzenia polityki na rzecz utworzenia kooperatywnego systemu bezpieczeństwa w Europie. Jednym z jej celów było uzyskanie przybliżonego poziomu i niepodzielności bezpieczeństwa europejskiego, czuli usunięcie z Europy Środkowej swoistej próżni bezpieczeństwa. Koncepcja bezpieczeństwa kooperatywnego polegała na stopniowym tworzeniu systemu współzależnych, współpracujących ze sobą i wzajemnie się uzupełniających instytucji oraz podejmowanych w ich ramach różnorodnych krokach na rzecz bezpieczeństwa. Chodziło o współdziałanie: KBWE, Unii Zachodnioeuropejskiej, NATO, Północnoatlantyckiej Rady Współpracy (NACC), Wspólnot Europejskich, Rady Europy i ewentualnie ugrupowań subregionalnych oraz o przedsięwzięcia o charakterze rozbrojeniowym.
W działaniach Polski na rzecz kooperatywnego systemu bezpieczeństwa w Europie, a w jego ramach bezpieczeństwa państwa, można było wyodrębnić kilka poziomów: powiązania dwustronne, związki regionalne w rodzaju Grupy Wyszehradzkiej, rozwój stosunków Polski z głównymi instytucjami zachodnimi (Wspólnotami Europejskimi, NATO), umacnianie KBWE jako formuły paneuropejskiej, a właściwie euroatlantyckiej, stanowiącej instytucjonalną egidę całego systemu.
Głównym celem europejskiej strategii RP było od początku dążenie do stowarzyszenia, a następnie członkostwa we Wspólnotach Europejskich. Formalny wniosek w sprawie rozpoczęcia negocjacji o stowarzyszeniu Polska przedstawiła już w maju 1990 r. Układ o stowarzyszeniu podpisano w grudniu 1991r., ale wszedł on w życie dopiero w lutym 1994 r. (zwłoka była spowodowana problemami z jego ratyfikacją w niektórych państwach UE).
W kwietniu 1994 r. Polska złożyła formalny wniosek w sprawie pełnego członkostwa w UE. Negocjacje rozpoczęły się w marcu 1998 r. Głównym negocjatorem został J. Kułakowski.
Ważnym krokiem w procesie przyłączania się Polski do instytucji międzynarodowych świata zachodniego było przyłączenie naszego kraju do Rady Europy w listopadzie 1991 r. po spełnieniu wymogu wolnych wyborów parlamentarnych. RE była pierwszą międzynarodowa instytucją zachodnioeuropejską, w skład której weszła Polska. Był to fakt o istotnym znaczeniu politycznym: w ten sposób uzyskaliśmy formalny cenzus państwa demokratycznego. Jednocześnie Polskę zaczęły obowiązywać najwyżej na świecie rozwinięte standardy dotyczące praw człowieka i instytucji demokratycznych; z przystąpieniem do RE wiązał się wymóg podpisania europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych swobód.
Kolejnym zadaniem polskiej polityki zagranicznej był rozwój kontaktów oraz współpracy z zachodnimi instytucjami bezpieczeństwa, a następnie pełnego członkostwa w NATO. Dzięki determinacji i naciskom Polski, szerokiej ofensywie demokratycznej, działaniom dostosowawczym w ramach naszego systemu obronnego i niemałym naciskom USA po zneutralizowaniu oporu Moskwy została podjęta w lipcu 1997 r. w Madrycie na szczycie NATO decyzja o rozszerzeniu sojuszu na pierwsze kraje postkomunistyczne: Polskę, Węgry i Czechy. Polska stała się członkiem Paktu Północnoatlantyckiego w dniu złożenia instrumentów ratyfikacyjnych, tj. 12 marca 1999 r. Stając się członkiem NATO, Polska weszła w skład systemu zbiorowej obrony zapewniającego najwyższy na świecie standard bezpieczeństwa.
Równolegle Polska rozwijała kontakty z UZE, która na mocy traktatu z Maastricht miała się stać „zbrojnym ramieniem” UE. Z chwilą wejścia Polski do NATO nasz kraj uzyskał w UZE status członka stowarzyszonego.
W sferze stosunków dwustronnych z krajami zachodnimi podstawowe znaczenie miała regulacja stosunków ze zjednoczonymi Niemcami. Szczególny ich charakter wynikał z doświadczeń historii, sąsiedztwa, mocarstwowej po zjednoczeniu roli Niemiec w Europie i w instytucjach zachodnich, potencjału oraz nowoczesności gospodarki niemieckiej. Traktatowej regulacji wymagała sprawa granic oraz stosunków wzajemnych. W podpisanym w listopadzie 1990 r. traktacie dwustronnym Niemcy uznały nienaruszalność granicy teraz i w przyszłości i wyrzekły się wszelkich roszczeń terytorialnych.
Ważne znaczenie dla interesów gospodarczych i bezpieczeństwa Polski miała współpraca z USA. W 1991 r. przyjęto specjalna deklarację polityczną mówiącą o zaangażowaniu USA w sprawę bezpieczeństwa Polski oraz zawarto traktat o stosunkach gospodarczych i handlowych. Polska opowiadała się za amerykańską obecnością w Europie, niezbędną dla bezpieczeństwa, stabilności i wzrostu gospodarczego. Przychylność USA dla spraw polskich uwidoczniła się m. in. w roli Waszyngtonu w podjęciu przez Klub Paryski decyzji o redukcji naszego długu o 50% (USA o 70%).
Polska rozszerzała także stosunki z innymi państwami zachodnimi, zarówno dwustronne, jak i w aspekcie polityki europejskiej (m. in. traktaty z Francją, Włochami, Hiszpanią, ratyfikacja konkordatu w 1998 r.).
Rozpad systemu państw komunistycznych, a w konsekwencji gruntowna dekompozycja naszego bezpośredniego otoczenia postawiły przed polską polityką zagraniczną szczególnie trudne zadania. Decydujące znaczenie miały tu stosunki z ZSRR, a potem Rosją. Wobec Wschodu polityka polska napotykała wyjątkowe trudności: zmienność i nieprzewidywalność sytuacji oraz postępującą dezintegrację ZSRR, niestabilny układ polityczny. Głównym zadaniem, zwłaszcza w początkowej fazie, było odzyskanie przez Polskę suwerenności, co wymagało przeobrażenia stosunków politycznych, militarnych i gospodarczych, w tym odrzucenia dotychczasowych więzi sojuszniczych i wycofania wojsk sowieckich z Polski. Wśród innych ważnych kwestii były: ochrona polskiej mniejszości rozrzuconej na terenie byłego ZSRR, sprawa zwrotu zagrabionych dóbr kultury oraz tzw. białe plamy w stosunkach polsko - sowieckich.
Przebudowy wymagały także stosunki wielostronne w tej części Europy. Oznaczało to przede wszystkim konieczność rozwiązania starych struktur (Układu Warszawskiego i RWPG) będących w przeszłości instrumentem dominacji sowieckiej. Moskwa nie chciała się z nimi łatwo rozstać, ponieważ były one także atrybutem jej mocarstwowej roli. Dzięki ścisłemu współdziałaniu z Węgrami i Czechosłowacją udało się doprowadzić do rozwiązania UW. Nieco bardziej złożoną sprawą była likwidacja RWPG. Kraje Rady znajdowały się wprawdzie w sytuacji narzuconej, jednak daleko idącej współzależności - ponad 2/3 obrotów każdego z nich przypadało na pozostałych członków RWPG.
Po rozpadzie ZSRR w stosunkach z będącą jego sukcesorem Rosją udało się doprowadzić do zawarcia w maju 1992 r. traktatu o przyjaznej i dobrosąsiedzkiej współpracy, który reguluje całokształt stosunków dwustronnych, w tym sprawę ostatecznego wycofania wojsk.
Szczególne znaczenie w polityce wschodniej mają stosunki z niepodległą Ukrainą (Polska jako pierwsza uznała niepodległość Ukrainy). To właśnie powstanie tego państwa zmieniło korzystnie dla Polski układ geopolityczny w tej części Europy, a zatem wspieranie jego suwerennego bytu leży w polskim interesie. Przełamując historyczne uprzedzenia, Polska stara się rozwijać z Ukrainą szeroką współpracę na wielu płaszczyznach. Jej podstawą jest podpisany w 1992 r. traktat o dobrym sąsiedztwie, przyjaznych stosunkach i współpracy.
Dezintegracja więzi istniejących między państwami Europy Środkowej i Wschodniej do 1989 r. postawiła przed nową polityką zagraniczną Polski wymóg odbudowy stosunków z krajami regionu na zmienionych podstawach. Najszybciej doszło do wznowienia dialogu i współpracy z Czecho-Słowacją (potem Czechami i Słowacją) i Węgrami w ramach Grupy Wyszehradzkiej.
W polskiej polityce zagranicznej stale rosło znaczenie zagadnień gospodarczych, finansowych i handlowych, aczkolwiek ten proces postępował zbyt wolno w stosunku do potrzeb wewnętrznych. Jednak zaangażowanie polityki zagranicznej było niezbędne do regulacji i rozwiązywania wielu kwestii z zakresu zewnętrznych stosunków ekonomicznych państwa. Najważniejszą z nich było ustanowienie stosunków ze Wspólnotami oraz przełamywanie ich protekcjonistycznej polityki w handlu z Polską. Podobnie było w sprawie redukcji zadłużenia gwarantowanego Polski w krajach zachodnich (redukcja o 50% na mocy porozumienia z tzw. Klubem Paryskim). Zawarto umowę z państwami EFTA o wolnym handlu (1992 r.).
W polityce zagranicznej starano się tworzyć klimat sprzyjający inwestycjom zagranicznym w Polsce. Pod koniec lat 90-tych Polska wyszła na pierwsze miejsce pod względem wielkości inwestycji zagranicznych w regionie (w połowie 2000 r. ich łączna wartość osiągnęła niemal 40 mld USD).
Niezwykle ważnym aktem dla statusu Polski w międzynarodowych stosunkach gospodarczych oraz naszych szans rozwojowych było przystąpienie w listopadzie 1996 r. do Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). Organizacja skupia (2000 r.) 29 państw, których gospodarki spełniają standardy finansowe, prawne, inwestycyjne, celne itp. właściwe krajom najwyżej rozwiniętym.
Jednym z zadań polityki zagranicznej było umożliwienie obywatelom Polski swobody podróżowania, zgodnie z ideą swobody kontaktów międzyludzkich oraz praktyką istniejącą w Europie Zachodniej. W efekcie usilnych zabiegów dyplomatycznych udało się zawrzeć z wieloma krajami porozumienia o ruchu bezwizowym, a także przywrócić ruch bezwizowy z krajami, z którymi taka praktyka wcześniej istniała.
W początkach XXI w. Polska koncentruje się w swej polityce zagranicznej na czterech priorytetach (expose ministra B. Geremka z maja 2000 r.): osiągnięciu członkostwa w UE, umacnianiu bezpieczeństwa państwa, poprawie stosunków ekonomicznych z zagranicą oraz umacnianie stabilności regionalnej i pozycji Polski w Europie Środkowo - Wschodniej.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Główne kierunki polskiej polityki zagranicznej po 1989 roku, WSCiL VI semestr, Pytania Licencjat
polskiej polityki zagranicznej po zmianach zapoczątkowanych w 1989
192 Glowne kierunki polskiej polityki zagranicznejid 18465 ppt
99 Założenia polskiej polityki regionalnej po89r
Periodyzacja polskiej polityki zagranicznej po II wojnie światowej, Dyplomaca Europejska, 4 semestr,
Koncepcje polityki zagranicznej po 1989 roku
192 Glowne kierunki polskiej polityki zagranicznej 2id 18466 ppt
192 Glowne kierunki polskiej polityki zagranicznejid 18465 ppt
Glowne kierunki polskiej polityki zagranicznej
PZP, polityka zagraniczna polski(1), Polityka zagraniczna Polski została sformułowana po przemianach
Polska polityka zagraniczna po zmianach zapoczątkowanych w89
Ministrowie Spraw Zagranicznych po 1989 roku, szkoła, politologia
Geografia Polski, Polityka zagraniczna
Polityka?zpieczeństwa w polskiej polityce zagranicznej
Ciągłość i zmiana w polskiej polityce zagranicznej
wspólna ocena założeń polskiej polityki zatrudnienia, Pomoce naukowe, studia, problematyka miedzynar

więcej podobnych podstron