Teatr Resocjalizacyjny oparty jest na czterech podstawowych przesłankach:
Korzysta on z psychologii i pedagogiki twórczości, które zakładają, iż w każdym nieprzystosowanym społecznie młodym człowieku tkwi twórczy potencjał.
Podstawą oddziaływań są założenia twórczej resocjalizacji wraz z jej aparatem pojęciowo - medycznym.
Teatr resocjalizacyjny oparty jest na zmodyfikowanej koncepcji teatru sensu stricto, która zakłada wzajemny twórczy wpływ na siebie aktorów oraz widzów w trakcie prób i treningów a także w trakcie prezentacji scenicznych.
Efektem działalności teatralnej ma być rozwój i pogłębienie osobowych kompetencji indywidualnych i społecznych wychowanków bądź uczestników przedsięwzięcia.
Istotną rolę w koncepcji Teatru Resocjalizacyjnego odgrywają: autoprezentacja, słowo, motywacja, myślenie, pamięć. Podstawy działań oparte są o teorie dramy, psychodramy oraz socjodramy, jednakże żadna z tych metod nie występuje w czystej postaci a jej elementy stanowią dopełnienie formuły Teatru. Metoda Teatru Resocjalizującego bliska jest dramaterapii. Zasadnicza różnica jednak polega na tym, iż dramaterapia jest działalnością teatralną opartą przede wszystkim na improwizacji. Jeśli występuje w formie opartej na opracowanym scenariuszu, to odgrywane przez uczestników role maja nieco inny przebieg, charakter i dynamikę. Kolejna różnica polega na celowości obu metod. Celem dramaterapii jest bliższe poznanie siebie poprzez ujawnianie i wyrażanie własnych uczuć a celem Teatru Resocjalizacyjnego jest kreowanie nowych umiejętności społecznych jak i w ten sposób współtworzenie parametrów tożsamości nieprzystosowanych społecznie wychowanków. Omawiana metoda ma merytoryczne związki z dramaterapią a mianowicie wspólne treści oddziaływań. W obydwu wypadkach chodzi o bliższe poznanie siebie oraz nabycie nowych umiejętności i ekspresji w kreowanych rolach społecznych.
Działalność teatralna skłania człowieka do głębszych refleksji na temat własnego życia, pomaga on w odnalezieniu sensu istnienia i dążeniu do jedności ze światem. Teatr pomaga również w dążeniu do samorealizacji samych siebie. To właśnie w teatrze mamy możliwość poszukiwania samego siebie jak i pomocy innym. Teatr jest miejscem gdzie można doświadczać różnych nawet skrajnych emocji, tam można stać się kimś zupełnie innym, kimś, kim by się chciało być bądź, kimś znienawidzonym. W teatrze to, co niemożliwe staje się realne i to dzięki naszemu udziałowi.
Ogólne założenia działalności teatralnej. Teatr towarzyszyli człowiekowi od dawna. jego oczyszczająca rola(katharsis) znana była już w starożytności i przez wieki rozmaicie interpretowana. Wspominał o niej również twórca psychoanalizy Sigmund Freud i twórca psychodramy Jacob Moreno. Pierwszy interpretował katharsis jako uzewnętrznienie zadawnionych kompleksów, drugi natomiast jako jedna z technik leczenia. Obaj jednak uznawali rozwojowa i lecznicza role działalności teatralnej, rozumianej jako odgrywanie ról społecznych. Działalność teatralna, polegająca na współpracy grupy aktorskiej, jest nie tylko odgrywaniem ról scenicznych. Jest przede wszystkim sublimacja istotnych dążeń poszczególnych osób zaangażowanych w proces tworzenia oraz projekcja ich cech i predyspozycji osobowych. Aktywność zespołu, ukształtowanego jako grupa odniesienia, skupiła się nie tylko na idei
Pojęcie roli
Role sceniczne są w jakimś sensie kontynuacją ról życiowych, a bywa i odwrotnie - role życiowe bywają dalszym ciągiem ról scenicznych.
Rola - wcielanie się w inną postać i prezentowanie widzom sposobów myślenia, zachowania i reagowania na różne sytuacje sceniczne z jej perspektywy. Pojęcie roli jest pojęciem socjologicznym.
Rola - czasowa dyspozycja jednostki do motywowanych form zachowań, spowodowanych czynnikami wewnętrznymi i zewnętrznymi, których celem jest osiągnięcie określonej autoprezentacji jednostki. W miarę jednorodna prezentacja osobowa, dążąca do osiągnięcia określonego wrażenia społecznego. Czynniki wewnętrzne to suma działania procesów poznawczych i twórczych jednostki. Czynniki zewnętrzne to społeczny odbiór określonej prezentacji roli.
„Scena Coda”. Krótka historia eksperymentu resocjalizacyjnego.
Teatr Resocjalizacji „Scena Coda” był pierwszą w Polsce profesjonalną, metodyczną próbą poszukiwań resocjalizacyjnych funkcji i wymiarów działalności teatralnej, podjętą we współpracy pracowników naukowych i artystów. Teatr powstał z inicjatywy i według pomysłu dwóch osób: Marka Konopczyńskiego i Marioli Daszkiewicz. Generalnym celem tego eksperymentu teatralnego było wypracowanie modelu terapii wychowawczo - resocjalizacyjnej, możliwej do realizacji zarówno w środowisku instytucjonalnym, jak i otwartym. Eksperyment obejmował dwa wymiary: resocjalizacyjno - teatralny i badawczy. Pierwszy wymiar miał charakter studyjnej próby ustalenia założeń i parametrów modelu resocjalizacji przez działalność teatralną. Drugi był próbą empirycznego ustalenia i zweryfikowania określonych parametrów funkcjonowania osób nieprzystosowanych społecznie. Chodziło o empiryczne określenie tendencji zmian w wymiarach osobowościowych dotyczących: zaburzeń osobowości, poziomu lęku, poziomu funkcjonowania mechanizmów obronnych oraz określenia poziomu antyspołeczności i agresywności.
Uczestniczkami eksperymentu zostały: wychowanki Zakładu Poprawczego i Schroniska dla Nieletnich w Falenicy.
Spektakl składał się z dwóch części: aktorskiej i amatorskiej. Część aktorska polegała na metaforycznym przedstawieniu udramatyzowanych losów ludzkich, których podstawą były historie biorących udział w przedstawieniu dziewcząt. Część amatorska, w wykonaniu samych dziewcząt, była alegoryczną opowieścią o walce dobra ze złem na kanwie sceny wyjścia na wolność dziewcząt z zakładu poprawczego.