 | Pobierz cały dokument pedagogika.pozytywistyczna.studia.doc Rozmiar 137 KB |
Pedagogika pozytywistyczna
Pojęcie pozytywizmu (fr. Positivisme) jest pojęciem wieloznacznym. W filozofii oznacza dążenie do stworzenia programu naukowej filozofii i naukowego światopoglądu. Pojecie to jest zastosowane do opisania, wyjaśnienia i zinterpretowania pewnej formacji intelektualnej oraz stylu myślenia o edukacji i oświacie.
Orientacja pozytywistyczna zwiazana więc jest z powstawaniem nowej formy myślenia o edukacji. Najważniejsze tezy formacji intelektualnej pozytywistycznej dotyczą epistemologii i związane są z wartościowaniem różnych typów wiedzy. Nie tylko opisuje ona jakiś fragment rzeczywistości, ale pozwala także prognozować dość niezawodnie wydarzenia, procesy i stany, które muszą się pojawić lub mogą zaistnieć. O orientacji pozytywistycznej można mówić, nie ograniczając się do jednej dyscypliny naukowej, ponieważ orientacja ta ujawniła się w całym obszarze nauki. Uzasadnienia dla tego zagadnienia należy szukać w „filozofii pozytywnej” XIX w. Istotą orientacji pozytywistycznej w pedagogice jako dyscyplinie naukowej jest więc dążenie do wytwarzania wiedzy pewnej o rzeczywistości edukacyjnej i oświatowej, przydatnej do przewidywania tego, co na pewno się zdarzy, czyli wytwarzanie takiej wiedzy, która umożliwia racjonalne , tzn. skuteczne przewidywanie i projektowanie działań zmierzających do osiągnięcia określonych celów, które gwarantują opanowywanie wszelkich żywiołowości i czynienie przez to świat bardziej przewidywalnym oraz uporządkowanym, tym samym bardziej racjonalnym i zrozumiałym, także w obszarze edukacji jako procesu kształtowania człowieka określonej jakości np: zgodnie z przyjętymi ideałami i wzorami.
Pedagogika uprawiana w orientacji pozytywistycznej oferuje wytwarzanie takiej wiedzy, która pozwala w sposób pewny przewidywać zachowania ludzi. W związku z tym postuluje bezpośredni związek z praktyką, ujawniając się w projektowaniu działań edukacyjnych i oświatowych, za pomocą których można będzie skutecznie wytwarzać pożądane stany w osobowościach ludzi, a w szczególnie w ich zachowaniach. Wynika z tego, że przedmiot badań w naukach, które wytwarzają tylko wiedzę pozytywną, musi być ograniczony do faktów poddających się pomiarowi empirycznemu. To metodologia empiryczna wyznacza granice problematyce badawczej, marginalizując problemy o charakterze dyskursywnym z obszaru badań pedagogicznych i oświatowych. Pedagogika zredukowana do wytwarzania wiedzy pozytywnej może się zatem dobrze wpisywać w dzieło tzw. „inżynierii społecznej”
Cechą filozofii pozytywnej jest koncentracja na problemach epistemologicznych, a podstawowe tezy z tego obszaru są następujące:
najwartościowszym rodzajem poznawczym oswajania świata jest poznanie naukowe
 | Pobierz cały dokument pedagogika.pozytywistyczna.studia.doc rozmiar 137 KB |