1. Otrzymane wyniki doświadczenia:

a) polaryzacja (kąt obrotu analizatora i natężenia światła)

ϕ	I	ϕ	I	ϕ	I
90	6	155	893	215	768
95	16	160	922	220	689
100	45	165	992	225	569
105	88	170	1020	230	475
110	150	175	1023	235	390
115	220	180	1025	240	327
120	302	185	1028	245	240
125	400	190	998	250	171
130	463	195	978	255	94
135	560	200	938	260	46
140	670	205	902	265	19
145	745	210	871	270	7
150	852

b) Dyfrakcja (przesunięcie i natężenie światła )

d [mm]	I	d [mm]	I	d [mm]	I	d [mm]	I
0,0	9	6,5	10	13,0	61	19,5	1009
0,5	10	7,0	16	13,5	62	20,0	693
1,0	10	7,5	24	14,0	111	20,5	408
1,5	8	8,0	30	14,5	249	21,0	202
2,0	6	8,5	29	15,0	486	21,5	93
2,5	6	9,0	23	15,5	770	22,0	59
3,0	8	9,5	17	16,0	1070	22,5	63
3,5	12	10,0	17	16,5	1300	23,0	75
4,0	15	10,5	28	17,0	1409	23,5	74
4,5	16	11,0	48	17,5	1480	24,0	60
5,0	14	11,5	69	18,0	1472	24,5	41
5,5	10	12,0	79	18,5	1407	25,0	25
6,0	8	12,5	75	19,0	1250	25,5	18

l = 785 mm

Δl = 1 mm

2. Obliczenia:

a) niepewności pomiarowej przy polaryzacji - odchylenie standardowe czterech wyników

(I₀ =1740, 1685, 1701, 1648) pomiaru natężenia, podzielone przez wartość średnią: 2,25 % - można przyjąć, że takim błędem względnym obarczone są wyniki mierzonych natężeń podczas badania zjawiska polaryzacji.

b) wykres zależności względnego natężenia światła przechodzącego przez polaryzator i analizator I/Io w funkcji kąta skręcenia analizatora ϕ:

c) Prawo Malusa nie jest do końca spełnione. Sam kształt funkcji jest zgodny z teoretycznymi przewidywaniami, natomiast przyjmowane wartości są znacznie mniejsze od takich jakie miały by być. Spowodowane jest to absorpcją światła przez sam polaryzator jak i częściowym odbiciem światła od jego powierzchni.

d) wykres zależności natężenia światła I(x) w funkcji położenia fotodiody x (I₀ - to jest maksymalne natężenia światła w tym etapie doświadczenia - nie jest to ta sama wartość co w części a- polaryzacja ):

e) szerokość szczeliny (dla pierwszego minimum dyfrakcyjnego):

, można założyć, że
,
, gdzie d - przesunięcie statywu.

n = 1, λ = 6,33 * 10^-7 m, l = 0,785 m, d = 4,5 mm. Zatem a = 110 μm.

f) błąd liczymy metodą różniczki zupełnej posiadamy wzór na wielkość a i dodatkowo Δd = 0,5 mm, Δl = 1 mm ; Δa = 23 μm

wnioski:

Doświadczenie pokazuje dość różnice między teoretycznymi przykładami a ich realizacją w rzeczywistości. Sam model, kształt skutków jest dość dobrze przedstawiany przez teorię, natomiast same wyniki różnią się, co jest związane z startami (odbicie , absorpcja), których teoretyczny model nie przewiduje - które są związane z niedoskonałościami przyrządów.

d [mm]	I
0,0	9
0,5	10
1,0	10
1,5	8
2,0	6
2,5	6
3,0	8
3,5	12
4,0	15
4,5	16
5,0	14
5,5	10
6,0	8
6,5	10
7,0	16
7,5	24
8,0	30
8,5	29
9,0	23
9,5	17
10,0	17
10,5	28
11,0	48
11,5	69
12,0	79
12,5	75
13,0	61
13,5	62
14,0	111
14,5	249
15,0	486
15,5	770
16,0	1070
16,5	1300
17,0	1409
17,5	1480
18,0	1472
18,5	1407
19,0	1250
19,5	1009
20,0	693
20,5	408
21,0	202
21,5	93
22,0	59
22,5	63
23,0	75
23,5	74
24,0	60
24,5	41
25,0	25

ϕ [ °]

---