DYDAKTYKA FIZJOTERAPII - WYKŁADY

11.08.

Przyczyny niepowodzeń w uczeniu się są bardzo złożone i można je podzielić

na 3 grupy:

1. przyczyny społeczno-ekonowmiczne

- trudna sytuacja materialna rodziców, przymus pracy

- brak zaspokajania podstawowych potrzeb psych takich jak miłość, akceptacja, bezpieczeństwo, opieka

- nadmierne wymagania którym student nie może sprostać

- brak konsekwencji w wymaganiach kontroli ze strony bliskich, brak samokontroli

2. przyczyny biopsychiczne

- różnice między uzdolnieniami i zamiłowaniami

- student zdolny-student trudny

- wady fizyczne, zaburzenia nerwowe i inne

3. przyczyny dydaktyczne

- przeładowanie programu, student nie jest w stanie przyswoić wiedzy ze wszystkich przedmiotów

- niewłaściwe stosowanie przez wykładowce metod i form pracy

- zbyt duża ilość studentów w grupach i podgrupach.

Sposoby podmiotowego traktowania studentów

1. umiejętność akceptowania studentów: polega na uznaniu ich takimi jakimi są naprawdę. Zakłada się iż czym innym zachowana studenta a czym innym on sam jako istota ludzka której nie wolno znieważać i traktować instrumentalnie, ma prawo do odrębności i niepowtarzalności

2. umiejętność rozumienia empatycznego- polega na uważnym słuchaniu co mówią studenci na wczuwaniu się w ich świat uczuć, doznań i myśli

3. umiejętność bycia autentycznym - to bycie prawdziwym otwartym, bezpośrednim bez udawania, stwarzania pozorów, wykładowca po prostu pozostaje sobą

4. rozumienie uczniów w sensie personalistycznym zakłada że każdy z nich jest istotą wolną wrażliwą na dobro, prawdę, piękno i zdolną do refleksji. Nie przestaje być istotą społeczną mającą zobowiązania wobec siebie i innych.

5. umiejętność porozumiewania się ze studentami wymaga uważnego i aktywnego wysłuchania studentów, tzw. starannego śledzenia i zrozumienia tego, tego co mają oni do powiedzenia. Aby wykładowcy łatwo porozumiewali się ze sobą muszą wystrzegać się błędów, które nazwano błędami komunikacji interpersonalnej.

6. zachowanie wobec studentów umiaru swobody i przymusu - studenci nie zawsze potrafią bez szkody dla siebie korzystać z nadmiaru pozostawionej im swobody.

TYP WYKŁADOWCÓW:

1.NAUCZYCIEL TOTALITARNY - nakazuje, zakazuje, stawia niepozytywne oceny, jest bez skrupułów. Student dla niego nie istnieje. Nie interesuje się tym, co mówią o nim studenci, byle by tylko go słuchali.

2.DEMOKRATA STERUJĄCY - wszystko wie najlepiej, ale stosuje inne metody by osiągnąć sukces. Steruje, manipuluje, traktuje studenta jak glinę, którą można w dowolny sposób ukształtować. Tak prowadzi dyskusję, by wszystko wyszło tak jak on chce.

3.POZBAWIONY WŁADZY - nie ingeruje, patrzy przez „dziurkę od klucza”.

4.WŁADCA OŚWIECONY - wszystko wie najlepiej, jest narzucający, autokratyczny. Chce, aby studenci go szanowali i uważali wykładowcę za sprawiedliwego.

5.DEMOKRATA - (partner), uważa, że edukacja jest dialogiem równoprawnych partnerów a sam fakt, iż jest wykładowcą nie daje jemu żadnego autorytetu. To student jest punktem wyjścia i celem.

21.11.08.

OCENA WIEDZY PRAKTYCZNEJ I TEORETYCZNEJ. KRYTERIA OCENY Z ZAJĘĆ PRAKTYCZNYCH

1. Umiejętność nawiązania kontaktu z pacjentem:

- wywiad chorobowy z pacjentem

- poinformowanie pacjenta o przebiegu zabiegu,

- ewentualna pomoc przy czynnościach rozbierania się, ubierania, układania się na leżance

2. Właściwe przygotowanie do zabiegu:

- przygotowanie stanowiska zabiegowego do pracy z uwzględnieniem przepisów BHP

- umiejętność odczytywania zaleceń lekarskich (rozpoznanie lekarskie, choroby współistniejące, zalecany rodzaj zabiegów, parametry zabiegowe, inne zalecenia)

- wybór odpowiedniej aparatury fizykoterapeutycznej do zabiegu

- dobór pozycji złożeniowej pacjenta do zabiegu

- kontrola miejsca zabiegowego pod względem czystości i ewentualnych zmian skórnych, samopoczucie chorego

- dobór środków niezbędnych do zabiegu (okulary ochronne, okrycie ochronne)

- uporządkowanie miejsca zabiegowego.

3. Kolejność wykonywanych czynności i ich jakość

- włączenie aparatury

- ustawienie parametrów

- ustawienie optymalnego czasu zabiegowego

- ustalenie i zastosowanie odpowiedniej techniki zabiegu

- ogólna jakość wykonywanego zabiegu.

TESTY DYDAKTYCZNE

Etapy przygotowania:

1. Określenie zakresu tematycznego

2. Ustalenie rodzaju testu

3. Opracowanie planu testu uwzględniającego taksonomię celów kształcenia

4. Wybór rodzaju zadań

5. Konstrukcja zadań

6. Ustalenie zasad interpretacji wyników

7. Ustalenie warunków testowania

Rodzaje testów dydaktycznych:

- sprawdzający, różnicujący

- jedno lub kilkustopniowy

- nieformalny, standaryzowany

- pisemny, ustny, praktyczny

- diagnozujący, kształtujący, sumujący

Plan testu to zestawienie ukazujące:

1. liczbę wszystkich zadań

2. dobór zadań wynikający z uwzględnienia taksonomii celów kształcenia

3. dobór zadań uwzględniających poziomy wymagań programowych (w testach kilkustopniowych)

Rodzaje zadań testowych:

1. Otwarte 2. Zamknięte

ZADANIA OTWARTE

1. Zadania rozszerzonej odpowiedzi

2. Zadania krótkiej odpowiedzi

3. Zadania z luką

4. Niedokończonych zadań

ZADANIA ZAMKNIĘTE

1. Zadanie wielokrotnego wyboru

2. Zadanie jednokrotnego wyboru

3. Zadanie na dobieranie

4. Zadanie typu: prawda - fałsz

Warunki testowania:

- pomieszczenie

- wyposażenie stanowisk

- organizacja testowania (ustalenie kolejności wchodzenia, godziny rozpoczęcia i zakończenia itd.)

- instrukcja rozwiązywania testu.

5.12.08.

INTERPRETACJA WYNIKÓW TESTÓW

1. Podanie wyników testowania w punktach

2. Ustalenie norm ilościowych na zaliczenie

3. Transformacja liczby punktów na oceny

Wykorzystanie wyników testowania

Wyniki testowania mogą posłużyć do:

- oceny poziomu wiadomości i umiejętności

- modyfikacji prowadzonego procesu kształcenia

- doskonalenie zadań testowych

Doskonalenie zadań testowych:

1. Obliczenie wskaźników oceny zadań testowych: stopnia trudności, mocy różnicujących zadań

2. Doskonalenie oceny zadań ze względu na wartość obliczanych wskaźników

3. Podjęcie decyzji o korekcie lub usunięciu zadań

Zasady kształcenia:

Zasada - to twierdzenie, oparte na prawie naukowym, rządzącym jakimiś procesami.

Wincenty Okoń - proponuje, aby zasady kształcenia były twierdzeniami o charakterze normatywnym, które wynikają z występowania w procesie kształcenia prawidłowości przyczynowo-skutkowych.

Zasady kształcenia - ogólne normy postępowania dydaktycznego, które służą realizacji celów kształcenia i obowiązują w pracy wszystkich typów szkół i placówek różnych szczebli oraz w zakresie różnych treści kształcenia.

Zasady odpowiadają na pytanie: Dlaczego należy postępować tak a nie inaczej, dlaczego stopniować trudności?

- Zasady ustalone są na podstawie analizy procesu kształcenia

- Zasady wynikają z prawidłowości rządzących procesu kształcenia

- Liczba zasad nie jest stała.

ZASADY KSZTAŁCENIA:

- poglądowość

- stopniowania trudności

- samodzielności

- systematyczności

- związku teorii z praktyką

- indywidualizacji i uspołecznienia.

Zasada poglądowości - bezpośredniości, konkretności, respektowania drogi pomiędzy konkretem a abstrakcją. Istota tej zasady jest bezpośrednie lub pośrednie poznawanie rzeczywistości przy udziale wielu zmysłów (polisensoryczne - wielozmysłowe).

Zasada przystępności (stopniowania trudności) - w nauczaniu należy przechodzić od tego co bliskie do tego co dalekie, od tego co łatwiejsze do trudniejszego, od znanego do nieznanego. w nauczaniu należy uwzględnić różnice w tempie pracy i w stopniowaniu zaawansowania w nauce poszczególnych studentów - reguła indywidualne dostosowanie metody nauczania, doboru treści, form organizacyjnych do rozwoju psychofizycznego studentów.

Zasada świadomego i aktywnego udziału - wykładowca powinien poznawać indywidualne zainteresowania studentów i starać się je rozwijać, powinien stawiać studentów w sytuacjach problemowych.

Zasada systematyczności

- przed wprowadzeniem nowego materiału określić stan wiedzy wyjściowej studentów, systematycznie nawiązywać do wiedzy nabytej oraz eksponować na jej tle nowe treści nauczania,

- podzielić omawiany temat na punkty i podpunkty do systematycznej realizacji

- systematycznie rozłożyć powtórzenia w czasie

- wdrażać studentów do samodzielnego, systematycznego dłuższego wysiłku.

Zasada samodzielności - ściśle wiąże się z zasadą świadomego i aktywnego uczestnictwa studenta w procesie kształcenia. Świadomość studenta przejawia się w znajomości celów kształcenia, a świadomość wraz z aktywnością w uczestnictwie w procesie kształcenia oraz w osiąganych wynikach.

Świadomość i aktywność mają ścisły związek z metodami kształcenia.

Z aktywnością intelektualną powinno iść w parze:

- przeżywanie wartości społecznych, moralnych i estetycznych

- radość z osiągania wyników, nowych zainteresowań i zamiłowań.

Zasada wiązania teorii z praktyką - służy przygotowaniu młodzieży do racjonalnego posługiwania się wiedzą teoretyczną w różnorakich sytuacjach praktycznych, do przekształcania otaczającej ich rzeczywistości.

Formy realizacji tej zasady mogą zaprowadzić do łączenia teorii z praktyką, traktowanie tego związku jako źródła wiedzy, jako zespołu działań społecznych, jednostkowych, pozwalających człowiekowi świadomie przekształcać rzeczywistość.

Zasada indywidualizacji i uspołecznienia - uspołecznienie studentów, stworzenie pełnowartościowej istoty społecznej poprzez danie im szans zdobycia wiedzy o świecie i takich kwalifikacjach ogólnych i zawodowych aby mogli stać się pełnowartościowym członkiem społeczeństwa (w którym realizuje się indywidualne cele życiowe).

Zasada ta polega na posługiwaniu się zdobytą wiedzą w pracy uczelnianej i pozauczelnianej ora wykorzystanie jej w sposób świadomy i planowy.

RYS HISTORYCZNY DYDAKTYKI OGÓLNEJ I MEDYCZNEJ

Nauczanie - planowane, świadome, systematyczne współdziałanie nauczyciela i ucznia polegające na wywarciu określonych zmian w wiedzy, umiejętnościach, sprawnościach i nawykach uczniów (w osobowości uczniów).

Kształcenie - ogół cech zamierzonych, planowanych czynności i działań nauczania, uczenia się.

Uczenie się - działanie świadome, planowe i zamierzone w toku którego cele, środki, metody, warunki kształcenia ustala sam uczący.

Nauczanie - systematyczna praca wykładowcy, studentów polegająca na wywołaniu, utrwaleniu zmian w ich wiedzy, dyspozycjach, postępowaniu, całej osobowości pod wpływem uczenia się i opanowania wiedzy.

Wykształcenie - rezultat kształcenia

Samokształcenie - działanie świadome, samorzutne podmiotu skierowane na samego siebie, którego środki, metody i warunki ustala sam podmiot. Samokształcenie jest procesem samorzutnym, dynamicznym czyli ciągłym - gdyż po osiągnięciu jednego celu sięgamy po następny.

Samouctwo - samodzielne uczenie się.

30.01.09.

CELE KSZTAŁCENIA

wg Wincentego Okonia:

Podstawowym celem kształcenia ogólnego jest opanowanie przez studentów określonego systemu wiadomości i umiejętności.

W tak rozumianym kształceniu ogólnym wyróżniamy dwie strony:

1) rzeczowa, obiektywną - poznawanie świata, zdobycie sprawności umożliwiających przeobrażenie otaczającej rzeczywistości.

2) osobowościową, podmiotowa - poznawanie samego siebie oraz zdobycie sprawności, które umożliwiają rozwój i doskonalenie własnej osobowości.

W harmonijnym procesie kształcenia obie strony są ze sobą integralnie związane.

Kształcenie ogólne rozpatrywane od strony rzeczowej (obiektywnej)

- opanowanie podstaw wiedzy naukowej

- ogólne przygotowanie studentów do działalności praktycznej

- kształtowanie u studentów przekonań i opartych na nich poglądach na świat jako swoistej całości od strony osobowościowej (podmiotowej)

- ogólny rozwój sprawności umysłowej i zdolności poznawczych

- kształtowanie potrzeb, motywacji, zainteresowań i zamiłowań

- wdrożenie do samoedukacji.

CELE KSZTAŁCENIA

1.Cele potencjalne - funkcjonują one w zamyśle wykładowcy do momentu rozpoczęcia procesu kształcenia,

- aktualne - symbolizują rozpoczęcie procesu kształcenia

2. Rzeczowy aspekt celów

- określają przewidywalne zmiany w zasobie wiedzy i umiejętności,

- określają, co w wyniku nauczania i uczenia się studenci maja umieć.

3. Podmiotowy aspekt celów

- określają zmiany w rozwoju sprawności umysłowych, motywacji, postaw i systemu wartości

PODZIAŁ CELÓW ZE WZGLĘDU NA STOPIEŃ ICH USZEREGOWANIA:

A. Ogólne funkcje

- wyrażają to, co ma być produktem końcowym kształcenia

- określa się je celami instytucjonalnymi szkoły

- są długoterminowe, realizowane małymi krokami

B. Pośrednie funkcje

- otrzymuje się je w rezultacie podziału celów ogólnych na składniki w postaci czynności

C. Szczegółowe (zadania)

- cechy ogólne przełożone na język konkretów

- opisy zachowań uczniów, jakie mają przejawiać po zakończeniu zajęć

- określają to, co uczniowie będą umieć.

Taksonomia celów kształcenia (Beniamin Bloom) - to hierarchiczna klasyfikacja celów:

- motywacyjnych - wiedza

- poznawczych - zrozumienie

- praktycznych - zastosowanie

Dokumenty określające treści kształcenia

Standardy nauczania:

1.Plan nauczania - dla danej placówki, obejmuje zakres przedmiotów, liczbę godzin określoną dla danego przedmiotu w poszczególnych latach nauki (rejestr organizowanych przedmiotów).

2.Program nauczania - musi zawierać podstawy programu, określa, w jakiej kolejności student będzie sobie przyswajał materiał programowy.

Kryteria dopuszczania dokumentów programowych do użytku placówki:

- zgodność z podstawami programowymi

- poprawność konstrukcyjna programu (szczegółowe cele kształcenia, materiał nauczania, procedury osiągania celów, opis założonych osiągnięć, propozycje metod, ich pomiary)

- poprawność dydaktyczna (materiał przystępny dla studenta)

- zgodność merytoryczna (nie zawiera sprzecznych informacji, błędów)

- wartościowy z punktu widzenia władz uczelni.

3 części programu:

1. Uwagi wstępne

2. Materiał nauczania

3. Uwagi o realizacji programu (poprawność merytoryczna programu, materiał dla studentów, cele).

Funkcje podręczników wg Kulisiewicza

- informacyjna

- ćwiczeniowa

- motywacyjna

Funkcje podręczników wg Okonia

- informacyjna

- badawcza - podsumowanie na koniec

- praktyczna - samokształceniowa, ćwiczenie zadań, pytania na myślenie.

Forma, styl, język podręcznika

- język odpowiedni do wieku

- grafiki, treści ilustracji muszą być adekwatne do treści

- wytłuszczone ważne rzeczy, podsumowania

- pytania

- zadania

- autokontrola

Instytucje, jednostki uczestniczące w ustalaniu celów kształcenia:

- Rada Główna Szkolnictwa Wyższego

- Ministerstwo Edukacji i Ministerstwo Zdrowia

- Konferencja Rektorów, Prorektorów, Dziekanów

- Rada Wydziału

- Towarzystwo Naukowe

- Nauczyciele akademiccy

- Studenci

Treści kształcenia - całokształt podstaw wiadomości i umiejętności z różnych dziedzin, przewidzianych do realizacji w procesie kształcenia. Treść zapisana jest w dokumentach.

27.02.09

BADANIA NAUKOWE

Wartość naukowa i wartość etyczna eksperymentu

- prinum non nocere

Bioetyka - przeprowadzając badanie naukowe, a w szczególności eksperymenty medyczne, należy przestrzegać norm i obowiązków wynikających z kodeksu etyki badań naukowych (Deklaracja Helsińska, Edynburg 2000).

1. Eksperymenty medyczne z udziałem człowieka mogą być przeprowadzane o ile służą poprawie zdrowia pacjenta biorącego udział w doświadczeniu lub wnoszą istotne dane poszerzające zakres wiedzy.

2. Eksperyment leczniczy nie może narażać pacjenta na ryzyko w istotnym stopniu większe, niż to, które grozi osobie nie poddawanej takiemu eksperymentowi.

3. Przeprowadzając eksperyment badawczy z udziałem człowieka można podejmować jedynie minimalne ryzyko

4. Od osoby, która ma być poddana eksperymentowi medycznemu należy uzyskać zgodę po uprzednim poinformowaniu jej o wszystkich aspektach doświadczenia, które mogą jej dotyczyć oraz o prawo do odstąpienia od udziału w eksperymencie w każdym czasie.

5.Nie można prowadzić eksperymentów badawczych z udziałem osób ubezwłasnowolnionych, żołnierzy służby zasadniczej oraz osób pozbawionych wolności.

6. Od osoby - eksperymentu z udziałem człowieka powinny być poprzedzone badaniami In vitro oraz In vitro na zwierzętach. Zwierzęta poddane eksperymentowi należy odpowiednio traktować, w miarę możliwości chronić przed cierpieniem.

7. Nie wolno przeprowadzać eksperymentów badawczych z udziałem człowieka w stadium embrionalnym

8. Projekt każdego eksperymentu z udziałem człowieka powinien być określony jasno i przedłożony do oceny niezależnej komisji etycznej w celu uzyskania jej akceptacji (komisja bioetyczna -15 członków).

BADANIA NA ZWIERZĘTACH:

1. Zwierzę jako istota żyjąca zdolna jest do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą, człowiek jest mu winien poszanowanie, ochronę i opiekę.

2. Prowadzenie badań na zwierzętach jest możliwe jedynie przez te osoby, które uzyskały odpowiednie zezwolenie indywidualne.

3. Doświadczenia na zwierzętach prowadzone w ramach działalności statutowej Instytutu Badawczego wymagają uprzedniej zgody Komisji Badań.

4. Przed rozpoczęciem doświadczenia należy złożyć Kierownikowi Zwierzętarni zamówienia na zwierzęta wraz z kopią decyzji przełożonego, dotyczącego projektowanych badań.

5. Kierownik Zwierzętarni prowadzi ewidencję zwierząt wykorzystywanych w poszczególnych projektach badawczych.

6. Doświadczenie na zwierzęciu - wykorzystanie zwierzęcia do celów naukowych, mogące spowodować u niego uszkodzenie ciała.

7. Każde zwierzę wymaga humanitarnego traktowania.

8. Nieuzasadnione lub niehumanitarne zabijanie zwierząt albo znęcanie się nad nimi jest zabronione.

9. Przez znęcanie należy rozumieć świadome zadawanie bólu i cierpienia, złośliwe straszenie lub drażnienie zwierząt, utrzymywanie zwierząt w niewłaściwych warunkach.

10. Osoba przeprowadzająca badanie ma obowiązek korzystać z międzynarodowej informacji w danej dziedzinie nauki, aby wyeliminować powtarzalność doświadczenia jeśli nie SA konieczne.

TRANSPLANTACJA

1. Pobieranie komórek, tkanek, narządów ze zwłok ludzkich jest możliwa wtedy, gdy osoba zmarła nie wyraziła sprzeciwu za życia.

2. W przypadku osoby nie mającej pełnej zdolności do czynności prawnych sprzeciw może wyrazić jej ustalony przedstawiciel, wyjątkiem są osoby, które ukończyły 16 r.ż. - mogą one same zgłosić taki sprzeciw.

3. Drugim warunkiem dopuszczalności do transplantacji za zwłok ludzkich jest stwierdzenie śmierci mózgowej.

4. Za śmierć mózgową ustawa uznaje wystąpienie trwałego i nieodwracalnego ustania funkcji pnia mózgu.

5. Ustawa jest ustalona przez odpowiednich specjalistów powołanych przez ministra zdrowia i opieki społecznej.

6. Można pobrać narządy od żywego człowieka (krewny w linii prostej, osoby przysposobionej, rodzeństwa, małżonka). Na rzecz innej osoby wymagane jest orzeczenie Sądu Rejonowego. W przypadku szpiku i innych regenerujących się komórek i tkanek nie jest wymagane.

7. Potrzebna jest pisemna zgoda na pobranie.

EUTANAZJA - (eu- dobry, tanatos- śmierć = dobra śmierć), powodowane współczuciem przyspieszenie lub nie zapobieganie śmierci; czyn lub zaniedbanie powoduje śmierć.

PODZIAŁ EUTANAZJI:

1. Eutanazja czynna (czyn).

2. Eutanazja bierna (przez zaniedbanie czynu).

3. Eutanazja zabójcza (zabójstwo drugiego człowieka).

4. Eutanazja samobójcza (zabójstwo samego siebie).

5. Eutanazja personalna (gdy o śmierć prosi chory lub jego rodzina).

6. Eutanazja legalna (np. w Holandii wykonuje się eutanazję za zgodą pacjenta, jest ona dobrowolna; niedobrowolna - bez zgody i wiedzy pacjenta).

7. Samobójstwo wspomagane (pacjent sam dokonuje zabójstwa, ale pracownik służby zdrowia uczestniczy w tym zabójstwie dostarczając odpowiednią substancja, lek, truciznę).

8. Ukryta forma eutanazji - pobieranie organów do przeszczepów, obumarcie całego narządu -śmierć biologiczna.

DYSTANAZJA - na siłę utrzymywanie osoby przy życiu, przedłużenie procesu umierania przy użyciu środków nadzwyczajnych.

ETAPY UMIERANIA wg Elizabeth Kubler- Ross:

Psychologiczny proces umierania przebiega w 5 etapach:

1. Zaprzeczenie i izolacja - reakcja człowieka na wiadomość o swej nieuleczalnej chorobie ” nie, to nie ja, to nie może być prawda”

2. Gniew i bunt - zaczynamy rozumieć „tak to ja, to nie pomyłka”, powstaje uczucie rozżalenia, gniewu i wściekłości kierowane do osób bliskich, lekarzy i samego siebie.

3. Targowanie się - z otoczeniem, z Bogiem, z losem; osoby chore składają przyrzeczenia, śluby „a jeśli przeżyję, to…”

4. Depresja, występująca w 2 etapach:

1. depresja reaktywna (zamkniętych drzwi) - dotyczy przeszłości, tego, co człowiek traci w wyniku choroby, operacji, kalectwa;

2. depresja przygotowawcza (otwartych drzwi) - dotyczy przyszłości.

5. Pogodzenie się - żegnanie się z najbliższymi, spokojne czekanie na śmierć, kończenie wszystkich zaczętych spraw.

PROŚBA O EUTANAZJĘ JEST WOŁANIEM O MIŁOŚĆ

NAUKA

Sens dydaktyczny - uczenie lub uczenie się

Sens instytucjonalny - dyscyplina naukowa

Sens treściowy - kompletny system uzasadnionych twierdzeń i hipotez

CECHY I ZASADY POZNANIA NAUKOWEGO

- postępowanie badawcze -zgodne z metodami naukowymi

- język - ścisłe i jednoznaczne formułowanie słowne wyników poznania

- twierdzenia - są uznawane za naukowe, jeśli mają dostateczne uzasadnienie, wysoki stopień prawdopodobieństwa

- wewnętrzna spójność zbioru twierdzeń dotyczących przedmiotu badania danej nauki

- krytycyzm wobec swoich wyników i tez

- twórczy charakter rezultatów i możliwości ich wdrażania

CECHY BADACZA:

- intelektualna dociekliwość i sztuka

- wyszukiwanie tematów

- śmiałość i inwencja myślenia

- krytycyzm i ostrożność

- systematyczność, ścisłość, precyzja

- wszechstronność i bezstronność

- rozległa wiedza o przedmiocie badań (dotychczasowe wyniki, literatura)

ETYKA BADAŃ NAUKOWYCH

- system finansowania

- świadoma zgoda badanego (pisemna)

- badania na osobach zdrowych, wykluczone osoby: więźniowie, żołnierze służby zasadniczej, osoby ubezwłasnowolnione

BADANIA LEKÓW

- zasady prawidłowego prowadzenia badań klinicznych

- placebo

- celem nadrzędnym jest dobro pacjenta

ZASADY DOBRYCH OBYCZAJÓW W PUBLIKACJACH NAUKOWYCH

- współautorstwo

- plagiat

- podpisywanie swoim nazwiskiem cudzej pracy

13

---