16

poznanych cech. Warto zwrócić uwagę, że różne stadia rozwoju w większości zostały opisane jako odrębne gatunki w kolejnych latach XIX-XXI wieku. Największe znaczenie w szczegółowych charakterystykach grzybów chorobotwórczych w ostatnim czasie mają, wspomniane już, metody biologii molekularnej. Zgodnie z propozycją de Hooga i wsp. (2000) nazwy gatunków opisanych jako postacie teleomorficzne umieszczamy w układzie systematycznym w kolumnach lewych, zaś postacie anamorficzne - w prawych.

Rozmnażanie płciowe u sprzężniaków (Zygomycota) polega na łączeniu się wiełojądrowych gametangiów, zwykle nie zróżnicowanych morfologicznie, pochodzących z dwu różnych grzybni (umownie: ze znakiem plus i minus). Proces ten określa się terminem zygogamia, prowadzi bowiem do wytworzenia zygospory, t.j. zygoty, pozostającej przez pewien czas w stanie spoczynku, o charakterze przetrwalnikowym; tylko niektóre gatunki nie mają zdolności tworzenia zygospory.

T

Ryc. 2.10. Przykład rozmnażania płciowego u Zygomycota: 1. progametangium, 2. gametangium, 3. wieszadełko, 4. zygospora

Do gromady Ascomycota zalicza się grzyby jednokomórkowe i wielokomórkowe obłonione; substancję szkieletową ściany komórkowej tworzą tu chityna i glukan. Rozmnażanie bezpłciowe odbywa się przede wszystkim za pomocą zarodników wytwarzających się na drodze pączkowania - blastokonidiów (blastospory) lub fialokonidiów; różnokształtność zarodników i ich charakterystyczne układy pomagają w różnicowaniu gatunków. Rozmnażanie płciowe prowadzi do wytworzenia worków z zygoty pochodzącej z dwóch różnoimiennych komórek wegetatywnych (np. u Saccharomycetaceae) w procesie somatogamii lub gametangiogamii (np. u Aspergillus i Penicillium).

40