721

IM.

Dysfunkcja

Dysjunkcja może się kojarzyć ze spójnikami, ale polega przede wszystkim na wskazywaniu przeciwieństw lub dawaniu wyboru w granicach ukrytego polecenia lub stwierdzenia, które służy prowadzeniu.

Na przykład: „Nie wiem, czy poświęcisz całą swoją uwagę temu rozdziałowi, czy pomyślisz o innych przydatnych informacjach z własnego doświadczenia, czy też odprężysz się i będziesz się uczyć w stanie głębokiej relaksacji".

W tym przykładzie wszystkie trzy wskazane postawy są pożądane, chociaż zdanie zaczyna się tak, jakbym chciał powiedzieć: „Nie wiem, czy poświęcisz całą swoją uwagę temu rozdziałowi, czy nie".

Oczywiście implikowane „nie" mogłoby wywołać różne odczucia, które są związane z postawą obronną lub zwątpieniem we własne umiejętności koncentracji i skupiania na czymś uwagi. Wówczas jednak rozpoczynają się poszukiwania transderywacyjne, które sprzyjają transowi i otwartości umysłu.

W dalszej części przykładowego zdania zachodzi jednak nieoczekiwana zmiana kierunku i pojawia się całkowicie odmienne stwierdzenie. Ona również pogłębia trans, zamiast po prostu pobudzać czujność, ponieważ dalsza część zdania przybiera formę wyborów, które mniej lub bardziej dostosowują doświadczenie danej osoby.

Możliwości, jakie pojawiają się w dalszej części zdania — czerpania z własnych doświadczeń oraz uczenia się w stanie transu — w rzeczywistości nie sprzeciwiają się pierwszej opcji, czyli poświęcenia rozdziałowi całej swojej uwagi, prawda? Powodują one „utyłitaryzację". Utylitary-zację poszukującego umysłu. No bo dlaczego nie przypomnieć podświadomości, jeżeli ma zamiar przeprowadzić

721