P1080844

nie tylko pewnego wysiłku intelektualnego, ale nade wszystko emocjonalnego, aby tę traumę w jakiś sposób przezwyciężyć, oswoić. Jak powiedział kiedyś Leopold Staff: „Śmierci należy się uczyć, tak jak życia”.

A czy ten, dla wielu dość specyficzny rodzaj zainteresowań, zmienił jakoś

u Pana Profesora spojrzenie na świat?

Powiedziałbym, że nawet w bardzo istotny sposób. Przede wszystkim z większym spokojem myślę o śmierci i reaguję na umieranie drugiego, a szczególnie bliskich. Widzę ją jako zjawisko naturalne i nieuniknione, jako coś, z czym nie należy walczyć, bo walka staje się kapitulacją. Oczywiście inaczej to wygląda w opiece paliatywnej, a jeszcze inaczej u osób terminalnie chorych. Gdy zastanawiamy się nad dramatem śmierci, to mimo wszystko łatwiej nam zrozumieć jej dramaturgię. Jest to bowiem trochę tak, jak pójść do teatru na sztukę Szekspira i coś wcześniej wiedzieć o tym, kim był Szekspir i na czym polegają rysy jego dramaturgii - jego poetyka, filozofia, sposób postrzegania życia. W tym momencie dokonuje się coś, co można by określić mianem oswajania śmierci.

Warto jednak pamiętać, że śmierć jest nieprzekraczalnie niepoznawalna. Jej historię piszą umierający, ale oni swoją wiedzę zabierają ze sobą. My możemy tylko opisywać pewne aspekty psychologiczne, społeczno-kulturowe, antropologiczne. Słowacki poeta Milan Rufus powiada bardzo

ROZMOWA W DRODZE |