2012 12 18 09 07

*1

hu

te ^w

R&

w i

■ ft; ^U«k

■1

Bi su

■

ytn

r^]t

Wat

K

J***

iHj!

⁴m_t

Psy.

or,

Pgl

I .gft om P**t», b«z ludzi — wczesnym rankiem czy późnym wieczorem, czy | * , (-.-ijich południowych w godzinie sjesty, kiedy ulice są niemal lub całkowicie

I ^por ma wówczas czas na rozejrzenie się w przestrzeni, nie Jest popychany 1 ¹ _f{8 ładnego z ruchów. Jakie w niej powstają, odczuwa Jednocześnie Jak gdyby I *' ^sienie się rozległości wnętrz, przez które się przesuwa, dostrzegając bez 1    całą płaszczyznę podłogi, a sam czuje się nieco mniejszy, wyobrażając

1 wiele kroków musi zrobić, aby pokonać pustą przestrzeń. Możność obser-|    . jfst pełna, swobodna i często podczas takich samotnych wędrówek zanoto*

1 V* jestajl w pamięci drobne szczegóły zarówno formy. Jak I Jakieś znaki pozornie j _rlftAek znaczące, ale które wiążą się z trwale odżywającym w pamięci obrazem

( wnitneni.

| gnijąc w styczniowy ranek po San Francisco, dotarłem w pobliże ośrodka admi-I ^ncyjnego. Plac obsadzony szpalerem drzew był pusty, było mglisto. I wówczas I jgftrztftero samotnego człowieka. Cały obraz, dotychczas zupełnie pusty i jak I |dyby o nieokreślonej wielkości, nabrał skali ludzkiej, urealnił się. Sięgnąłem po I _SJjrat—oczywiście zdjęcie pomaga utrwalić obraz chwili, ale nawet gdybym tego i kwitnie wykonał, pozostałby w mej pamięci ten zamglony plac z kikutami drzew I i q nieodzowną w tym obrazie sylwetą samotnego człowieka (II. 2—88).

I Krańcowo odmienna sytuacja powstaje w godzinach największego ruchu, w godzi-| radl szczytu, gdy obserwator znajdzie się w zgiełku spieszącego tłumu. Ograniczę-I ple pola widzenia, utrudnione poruszanie się w zamierzonym kierunku, powoduje mscinie słabszą rejestrację przestrzeni, możliwe Jest odebranie jedynie wrażeń ogólnych o rozległości przestrzeni I bardzo szczątkowych o jej formie, a zwłaszcza | detalach. Obserwator może odczuwać wyraźnie w tej sytuacji swoją samotność | * tłumie.

Wyjątkiem mogą być takie przestrzenie społeczne, jak place będące w mieście miejscem spotkań, wypoczynku, pozostające poza potokami intensywnego ruchu. Człowiek wędrujący samotnie może się znaleźć tam obok kilku osób również samotnych lub niewielkich grup ludzi, tworzących w danym wnętrzu aktorów na scenie placu, ożywiających przestrzeń 1 definiujących jej skalę.

Inną typową sytuacją jest „wkroczenie” w przestrzeń w dwie osoby lub w małej grapie osób.

2r-». New York. Dwoi* w Hornom Sztuki We**¹* czesne!