CCF20110103005

Badanie narządu ruchu

-^1

" ifr^J

•V''

-.1:- -j : : a,-'o

Ryc. 6.5. Pomiar funkcjonalny kończyn dolnych deseczkami. Poziom miednicy wyznaczają kolce biodrowe przednie górne (x-x).

i uda trzeba ustawić pionowo do powierzchni stołu. Oko łatwo uchwyci niższy poziom kolana po stronie krótszego uda. W ocenie należy uwzględnić ewentualne wychudzenie pośladka, które ustawia miednicę ukośnie i pozornie skraca udo (ryc. 6.2a).

Goleń. Postępujemy następująco:

a. W tym samym ułożeniu chorego porównujemy długość goleni. Lekarz kładzie rękę na okolicę nadkłykciową obu ud w celu ich symetrycznego ustawienia, golenie trzyma równolegle do powierzchni stołu. Różnicę długości goleni ocenia według ustawienia ich kostek wewnętrznych lub pięt (ryc. 6.2b).

b. Jeszcze łatwiej dokonać pomiaru w pozycji leżącej chorego na brzuchu. Golenie ustawiamy prostopadle do powierzchni stołu. Różnica w ich długości staje się wyraźna.

c. Chorego sadzamy na stołku, którego wysokość nie powinna przekraczać długości goleni. Chory stawia je pionowo do podłogi, opierając na niej stopy. Różnicę w ich długości oceniamy według poziomu kolan.

Stopa. Najlepiej ocenić różnicę w długości stóp chorego w pozycji leżącej na brzuchu z ugiętymi kolanami (pozycja b).

Kończyny górne. Różnice długości kończyn górnych stwierdzamy w analogiczny sposób.

Dla uchwycenia różnicy długości przedramienia sadzamy badanego przy stole i polecamy mu oprzeć na nim łokcie, a przedramiona ustawić pionowo, zbliżyć do siebie oraz złożyć dłonie z wyprostowanymi palcami (ryc. 6.3). W celu uchwycenia różni-

Ryc. 6.4. Pomiar różnicy długości funkcjonalnej kończyn dolnych deseczkami. Poziom miednicy wyznaczają kolce biodrowe tylne górne (x-x).

cy w długości rąk zrównujemy fałdy zgięciowe nadgarstków. Najtrudniej ocenić wzrokowo różnicę w długości ramion.

Pomiar funkcjonalny. Dokonujemy go w pozycji stojącej. Orientacyjny pomiar można zamienić w ściślejszy, wymierzając różnicę długości za pomocą podkładania deseczek pod skróconą kończynę aż do wyrównania poziomu. Najdogodniejsze są deseczki nieco większe niż stopa dorosłego i grubości 1,0 oraz 0,5 cm. Zamiast nich można posłużyć się książką, której grubość określa się później (ryc. 6.4, 6.5).

Pomiarów długości całej dolnej kończyny dokonujemy w pozycji stojącej chorego, przy czym chory trzyma kolana i biodra wyprostowane, a stopy oparte całą powierzchnią na podłodze. Pod skróconą kończynę podkładamy tyle deseczek, aż miednica ustawi się poziomo, tj. aż ustawią się oba przednie górne kolce miednicy na równej wysokości albo czworobok Michaelita z tyłu ustawi się symetrycznie.

Pomiar taśmą centymetrową. Poprzednie sposoby pomiarów ujawniają różnicę w długości kończyn. Taśmą centymetrową możemy ustalić samą długość kończyn. Czynimy to w pozycji leżącej chorego.

Bezwzględna długość kończyn dolnych. Jest to długość samego kośćca kończyny. Ustalamy ją przez pomiar odległości między punktami kostnymi położonymi na samej kończynie.

Cała długość. Odległość od szczytu krętarza większego do kostki bocznej.

Udo. Mierzymy odległość szczytu krętarza większego od szczeliny stawowej kolana po jej stronie bocznej.