w022

Ratownictwo medyczne w wypadkach masowych

przykład przejeżdżającego tramwaju? Czy mówił, o której godzinie nastąpi wybuch i czy podawał jakieś warunki?

Wiadomość należy natychmiast przekazać policji i dyrekcji zakładu. Jedną z pierwszych decyzji powinno być powiadomienie wszystkich odpowiedzialnych za swoje odcinki pracy — jak choćby pielęgniarek w oddziałach i portierów, by zorientowali się, czy gdzieś nie ma pakunku lub torby, do której nikt się nie przyznaje. Pakunków tych nie wolno dotykać. Postępowanie takie pozwala na znaczne skrócenie sprawdzania pomieszczeń przez ekipę pirotechników policyjnych. Decyzja o ewakuacji szpitala, którą może podjąć tylko dyrektor zakładu lub pełniący awaryjnie jego obowiązki, nie powinna być pochopna. Z ewakuacją zawsze łączy się niebezpieczeństwo powstania paniki, a ta łatwo może przerodzić się w katastrofę.

Groźba rozprzestrzeniania się choroby zakaźnej

Jeszcze niedawno wydawało się, że czasy, kiedy wprowadzano w szpitalach kwarantannę, czyli kompletną izolację w obawie przed rozprzestrzenianiem się chorób zakaźnych, minęły. Niestety, tak nie jest. Łatwość przemieszczania się ludzi między kontynentami w ciągu kilku, kilkunastu godzin i przeniesienia w ten sposób niebezpiecznych chorób, a także groźba bioterroryzmu, spowodowały, że bywa to nadal konieczne i że bywa stosowane. Pojawienie się w populacji nieznanej choroby, zwłaszcza jeśli jej przebieg jest gwałtowny, może do takiego kroku skłonić władze pionu sanitarno-epidemiologicznego, przynajmniej do czasu ustalenia diagnozy.

Warto wcześniej przemyśleć i zaplanować odpowiednie sposoby postępowania, tj. właściwe środki ochrony osobistej, pomieszczenia, sposób utylizacji odpadów, jak również rozwiązanie problemu warunków pobytu części personelu, który być może nie będzie mógł przez jakiś czas opuścić szpitala. W tym wypadku może nie wystarczyć zapewnienie pomieszczeń, wyżywienia i warunków sanitarnych, ale trzeba będzie przemyśleć sposoby komunikowania się z rodzinami, a czasem nawet zapewnienia opieki i pomocy dla pozostawionych na zewnątrz dzieci i członków rodzin personelu. Brak takiego poczucia bezpieczeństwa może grozić naruszaniem warunków kwarantanny.

Podsumowanie:

Podstawowa zasada w medycynie katastrof przyjmuje, że każdy, nawet najlepszy plan, jeśli nie jest dobrze znany wszystkim pracownikom, którzy mają go w nagiej sytuacji realizować, jest po prostu bezwartościowy!

Amerykanie mają pewne określenie na złe przygotowanie do wypadków masowych, jest to syndrom „papierowego planu”!

Plan jest spisany, ale nie jest znany tym, którzy mają go wykonać - co prowadzi w razie katastrofy do kompletnego bałaganu. Jedynym naprawdę skutecznym sposobem zapobieżenia temu jest włączanie do udziału w planowaniu wszystkich pracowników szpitala, oczywiście w zakresie bezpośrednio ich dotyczącym, a następnie prowadzenie ćwiczeń pozwalających nie tylko na względnie spokojne zaznajomienie wszystkich ze szczegółami planu, ale i na sprawdzenie, czy plan jest realny.

Prawie każdą sytuację można rozwiązywać na kilka sposobów. Planowanie jest między innymi potrzebne po to, by wybrać jeden wariant uznany za optymalny. Jeżeli wybrane rozwiązanie wytrzyma próbę ćwiczeń, to podczas rzeczywistej akcji nie wolno nagle, bez bardzo ważnego powodu zmieniać ustalonych zasad postępowania, bo ryzykuje się brak wzajemnego zrozumienia i zakłócenia w realizacji planu.