129

Uwaga 13. W wypadku stosowania metody opartej na średniej ważonej z zanurzeń nie należy (!) obliezać poprawki wyporności na odkształcenie kadłuba statku.

Ostatnią z poprawek wyporności (na gęstość wody) wyznacza się wówczas, gdy pomierzona gęstośćiomierzem gęstość wody za burtą statku różni się od gęstości wody, dla której obliczona jest wyporność w dokumentacji statku. Najczęściej w dokumentach jednostek morskich wyporność jest wyznaczona dla wody morskiej o gęstości p = 1.025 t/m³. Poprawkę wyporności na gęstość wody za burtą wylicza się z formuły:

ADp = (D, +AD, +AD, + AD₍)i^Ł,

Pn

gdzie: p - pomierzona gęstość wody za burtą statku [t/m³),

p_n - gęstość wody, dla której wyznaczona jest wyporność w dokumentacji statku (t/m³).

Z reguły korektę wyporności statku ze względu na gęstość wody przeprowadza się w inny sposób. Oblicza się najpierw tak zwane drugie przybliżenie wyporności - I>2, czyli sumę pierwszego przybliżenia wyporności i poprawek (pierwszej i drugiej na przcgłębicnic statku oraz na odkształcenie kadłuba - w wypadku stosowania metody opartej na średniej arytmetycznej z zanurzeń):

D₂ =D, +AD, + AD₂ +AD_f,

a następnie oblicza się ostateczną wyporność jednostki D, korzystając z wyrażenia:

Gęstość wody zaburtowej należy pomierzyć gęstościomicrzem o skali i dokładności dostosowanej do tego typu pomiarów. Współcześnie używa się wyłącznie gęstościomierzy (arcomctrów) szklanych. W rozliczeniach handlowych stosowane są areometry firmy ZEAL [6, 18]. Gęstościomicrz do pomiaru gęstości wody morskiej prezentow any jest na rysunku 47. Gęstościomicrz używany do wyznaczania wyporności w celu ustalenia masy towaru wyładowanego lub załadowanego na statek musi posiadać atest producenta i urzędu mierniczego. W dokumencie atestu podana jest informacja co do tego, czy przyrząd jest wyskalowany dla gęstości wody w próżni, czy w powietrzu. W wypadku skalowania odniesionego do próżni należy uwzględnić wypór areometru w powietrzu.

129