0010601

między się nie przyjęli, ale ta powieścią, którąś mi przepowiedział, wielem się nauczył, i chcę na nię pamiętać.”

Człowiek nieobyczajny, zły do posiedzenia,

Bo często w mieszaninę dobrą myśl odmienia.

I kadź różanej wódki każdemu się zbrzydzi,

Kiedy utonąłego psa ścierw w niej kto widzi.

POWIEŚĆ V.

Regularysta jeden, będąc gościem u cesarza, gdy do jedzenia przyszło, mniej jadł niż się był nauczył; a gdy do modlitw wstali, dłużej się modlił, niż modlitwy południowego czasu potrzebowały, a to dla dobrego o sobie rozumienia czynił.

Boję się Arabinie, iżeć zbłądzić przydzie,

Bo droga, którą bieżysz, nie do Mechy idzie.

Gdy tedy on derwisz do gospody swojej przyszedł, kazał sobie jeść dać. Z jego służebników jeden, postrzegłszy jego obłudy, rzekł mu:

—„Ojcze, czemuś u cesarza na obiedzie będąc, tak mało jadł? czy nie było co?”

Odpowiedział:

— ,,Było-ć, ale twarz cesarska gorąca jest, dla tego nie mogłem smaczno jeść.”

Służebnik on rzekł mu:

—„Trzeba tedy, abyś się znowu modlił, boć

| Boża twarz jeszcze gorętsza niż cesarska jest.”    j

■i*    A

I