1002201

8

jaciół ostrzega towarzyszów, uderzając ogonem w wodę. Do wody wtedy tylko wpada z łoskotem, gdy go przestraszono ; zresztą bez najmniejszego szelestu znika w jćj nurtach. Pływając, tylną część ciała zanurza tak głęboko, że woda zakrywa nasadę ogona; koniec nosa, oczy i środek grzbietu wystają ponad wodę, często także koniec ogona. Na wodzie trzyma się bóbr bez żadnego ruchu. Aby ruszyć z miejsca czyli pływając, równocześnie, rzadko na przemianę, tylnemi wiosłuje nogami a steruje ogonem, nie trzymając go jednak nigdy pionowo jedną krawędzią na dół, drugą w górę, lecz zwracając lekko i tylko troszeczkę w bok; czasem atoli według potrzeby silne wykonywa nim uderzenia. Nóg przednich przy pływaniu nie porusza, lecz trzyma je spokojnie złożone pod brodą. Aby się szybko zanurzyć, uderza szerokiemi stopami tylnych nóg silnie w górę, a ogonem równocześnie na powierzchnię wody; tym sposobem podnosi i zwraca równocześnie tylną część ciała, zanurza głowę i tonie szybko w kierunku pionowym. Również służy mu ogon do wydobycia się na powierzchnię wody. Pod wodą nie wytrzymuje dłużej jak dwie do trzech minut', pokazując się znowu na powierzchni wody, aby oddychać. Głos bobra jest cichy. Brehm przyrównuje go do stękania. Według innych ma on być podobny do krząkania świni. Rozgniewany mlaska bóbr językiem jak wiewiórka. Odzywa się on tylko wtedy, gdy jest silnićj wzruszony,

') Niektórzy utrzymują, że bóbr 3 do 10 minut pod wodą wytrwać zdoła. Zdaje się to być przesadnćm twierdzeniem.