Magazyn690

86

Kozy

Nr. 51

Z jednej strony odgrywa tu rolę odpowiednia selekcja materiału hodowlanego, z drugiej odpowiednie żywienie kóz. Nie bez wpływu nozostaje również system dojenia kóz.

W pierwszym okresie po wykocie należy kozę doić Dojenie częściej — cztery razy dziennie, w czasie późniejszym — trzy razy dziennie i dopiero przed wykotem należy kozę zapuszczać, dojąc dwa razy, wreszcie raz dziennie, co zależy oczywiście od indywidualnych właściwości zwierzęcia.

Przy dojeniu kóz należy zachowywać spokój, nie bić i nie krzyczeć. zwierzę to jest bowiem bardzo wrażliwe, nerwowe więc zachowanie się dojarza wpływa ujemnie na przebieg wydajności mleka podczas dojenia. Wydajać kozę należy skrupulatnie do ostatka, masując wymię. Zaleca się poza tym doić kozę oburącz, chwytając strzyki garścią, a nie dwoma palcami. Gdy przebieg dojenia odbywa się równomiernie, szybko i sprawnie, można kozę odpowiednio roz-doić, zwiększając udoje.

Naszyjnik uniemożliwiający kozie samowydajanie.

Ryc. 35.

U nas zwykle doją kozy siedząc z boku zwierzęcia, za granicą zaś dojarz siada z tyłu kozy i dojenie odbywa się między tylnymi nogami zwiei-zęcia.

Do rzędu szkodliwych narowów zaliczyć należy samo-Samowy- wydajanie się kóz, które spotyka się nawet dość często ^flakóz'^e i polega na tym, iż koza wysysa mleko z własnego wymienia. Narów powstaje na skutek nieregularnego dojenia, niezaspokojonego pragnienia, nieprawidłowego żywienia, wreszcie wskutek degeneracji. Aby temu przeciwdziałać, należy umożliwiać kozie korzystanie z ruchu na powietrzu, urozmaicać pożywienie, lub przez zastosowanie mechanicznych przeszkód, jak to: zawieszania ochronnego worka na wymię lub pałączka na szyi względnie naszyjnika, składającego się z kilku deszczułek umocowanych na skórzanych obrożach, które uniemożliwiają kozie wykręcanie szyi niezbędne, aby dosięgnąć pyskiem wymienia.