page0155

- 154 -

nim z dzwonkami. Dzieci wiejskie składały parafię; a święto Bożego Ciała, Znalezienie ś. Krzyża, obchodzone było processyą w kapach ze złotego papieru.

Kazimierz miał piąty rok, kiedy go odumarła matka. Z szczegółów śmierci jćj dwie tylko rzeczy pamiętał; kiedy leżała w trumnie cała w bieli, i kiedy ksiądz rzucił drobnej dziatwie straszną przepowiednię:

— Dzieci! będzie was biła macocha. — Z opowiadań wiejskich kobiet o dobroci niehoszczki matki, wyrobił w swej duszy to niezmierne przywiązanie synowskie, i w najsmutniejszych wypadkach życia zawsze się modlił do niej, jako do świętej patronki. W dziecinnym nawet wieku napisał był elegią do cieniów matki, pisał ją, zanosząc się od płaczu, w nocy, na oknie przy świetle księżyca. Starszy brat jego, Andrzej, powiadał, źe to była bardzo rzewna i tkliwa elegia. I tak Kazimierz, choć prawie niedoznał miłości macierzyńskiej, czuł, jak mało dzieci, co to jest matka. Imię jej, od lat najmłodszych było dla niego świętem nazwiskiem. Sam widok innych dzieci, do-znawających pieszczot macierzyńskich, napełniał go rzewnem uczuciem, i nigdy niemógł utulić się w smutku , gdy słyszał wyrazy' troskliwości i przywiązania macierzyńskiego; zdawało mu się, że synowie, mający matki, chociaż ubożsi od niego, są to jakoweś wyższe istoty , przeznaczone do szczęścia. Uczucie to każdy pojmie, kto lat dojrzalszych doszedłszy, nieznał, co uścisk rodzicielski. Niemiec matki, która jedynie

\

s

—-