scandjvutmp3d01

54 Pionierzy wychowania przedszkolnego.

niem. Uczy się ono tutaj ulegać i panować, ceni w innych to, czego brak jemu samemu, dopomaga i doznaje pomocy. Stopniowo dowiaduje się, że wszystko, co piękne, prawdziwe, jest wynikiem zjednoczonych, a do tego różnorodnych sił i uzdolnień.

I) Uwydatnia się też jeszcze jedna potrzeba umysłu, której zakreślony tu krąg działań nie zaspokaja. Teraźniejszość przenosi myśl badawczą do przeszłości. Co było dawniej, przed nami ? Co było z niem samem ? Z takiemi oto pytaniami zwraca się dziecko do rodziców, prosząc, aby mu powiedzieli, opowiedzieli. Jest to potrzeba tak silna, że, nie znajdując zaspokojenia jej u starszych, dziecko poszukuje go w kole towarzyszy. Komuż nie zdarzało się widywać całego zgromadzenia uważnych słuchaczy, zebranych dokoła maleńkiego opowiadacza? Ale i w teraźniejszości nie wszystko się dostrzegło i zrozumiało — tyle bo jest przedmiotów martwych, niemych, a chciałoby się ożywić je, zmusić do mówienia. Stąd to zajęcie się dzieci bajkami i powiastkami. Cokolwiek czuje dziecko, czem żyje i czego nie umie wyrazić, pragnie posłyszeć w opowieści drugiego; opowiadanie, bajka, wyprowadza na scenę innych ludzi, inne stosunki, czasy i przestrzenie, a słuchacz szuka tam siebie. Żywo zarysowują się obrazy i wyobrażenia, żywo odbywają się działania bohaterów, pozostawiając ślad głęboki. Życie, przedstawione w całej swej prostocie, takiem, jakiem jest, ale obrazowo, z uczuciem, zawiera w sobie siłę samorzutną i robi wrażenie bez porównania głębsze i donioślejsze w skutkach, niż wrażenie dodatkowych komentarzy i wniosków umoralniających. „Umiejętność dobrego opowiadania — to talent nieoceniony. Z głębokim szacunkiem i całą wdzięcznością ściskam dłoń zdolnego narratora, ale najlepiej oceniają go mali