Photo0003 bmp

244 7. Wymienniki ciepła

Płaszcz w swej górnej części ma króciec dolotu pary czynnika chłodniczego, w dolnej króciec odpływu cieczy. Skraplacz jest wyposażony w zawór bezpieczeństwa 6 i zawór odpowietrzający 7 oraz króciec przewodu wyrównania ciśnienia 8. Pokrywa czołowa 2 ma króciec do- i odpływu wody zaburtowej oraz przegrody wielokrotnego (na schemacie dwukrotnego) przepływu wody przez skraplacz. Ochronie przeciwkorozyjnej służą anody 9, cynkowe lub stalowe, mocowane na pokrywach czołowych.

Usytuowanie skraplaczy w maszynowni chłodniczej musi zapewnić swobodny dostęp do obu pokryw czołowych podczas czyszczenia, konserwacji i napraw.

Materiały stosowane na skraplacze muszą być odporne na działanie czynników chłodniczych. Skraplacze instalacji amoniakalnych wykonuje się ze stali (płaszcz, dna sitowe, rury chłodzące), z żeliwa zaś pokrywy czołowe. Skraplacze do freonu 12 i freonu 22 mogą mieć dna sitowe i rury chłodzące ze stopów miedzi.

Skraplacze płaszczowo-rurowe mają z reguły większy współczynnik przejmowania ciepła po stronie wody niż po stronie czynnika chłodniczego, zwłaszcza gdy czynnikiem skraplanym jest freon 12 lub freon 22. Polepszenie warunków przejmowania ciepła od strony skraplanego czynnika uzyskuje się przez stosowanie rur zewnętrznie żebrowanych. Żebra o wysokości 2^-3 mm wykonuje się metodą obwodowego walcowania rur gładkich, uzyskując tą drogą wzrost powierzchni zewnętrznej rury.

Rury chłodzące uszczelnia się w dnie sitowym przez zawalcowanie (rys. 7.4a — miedziane) lub zaspawanie (rys. 7.4b — stalowe). Wyżarzoną i pobielaną cyną lub pokrytą warstwą antykorozyjną końcówkę rury rozwalcowuje się w otworach dna sitowego, które dla lepszej szczelności mają pierścieniowe rowki.

Przykłady połączenia dna sitowego i pokrywy z korpusem ilustruje rysunek 7.4. W rozwiązaniu pokazanym na rysunku 7.4a mosiężne dno sitowe 3, osadzone