P1130677 resize

politc, ani zabieg stosowany w takim stopniu, jak w kulturze mierzanowickiej. Spotyka się też (chociaż znacznie rzadziej niż w kulturze mierzanowickiej) zwyczaj wiercenia otworów w ściance brzuśca naczynia w celu naprawy bądź też jakiegoś innego powodu dziś jeszcze nie wyjaśnionego.

Jak widzieliśmy, na ceramikę kultury strzyżewskiej składa się stosunkowo wąski wachlarz form, które miały określone funkcje. Uderza brak wielkich naczyń zasobowych. Najczęstsze formy — garnki średniej wielkości o stosunkowo niedużym otworze — mogły służyć do przygotowywania i przechowywania stosunkowo niewielkiej ilości produktów, zwłaszcza płynnych. Do tych ostatnich nadawały się szczególnie amfory o bardzo wąskiej szyjce (o ile nie były sporządzane specjalnie dla celów grobowych), szczególnie niektóre ich egzemplarze z okolic Równego, stanowiące jak gdyby dalekie echo naczyń na wino lub oliwę z krajów naddunaj&kich (I. K. Swiesz-nikow 1974, s. 129, ryc. 45:7). Do spożywania posiłków służyć mogły kubki, czerpaki, misy i inne małe naczynka. W ceramice strzyżowskiej, podobnie jak i w mierzanowickiej, brak sit.

Kultura strzyżewska charakteryzuje się rozwiniętym krzemieniarstwem, bazującym, jak już wspomnieliśmy, na złożach doskonałego krzemienia kredowego, występującego w wielkich konkrekcjach. Wśród dużej rozmaitości wyrobów z tego surowca, na plan pierwszy wysuwają się kunsztownie wykonane groty oszczepów lub ostrza o przeciętnej długości kilkunastu cm, a niejednokrotnie przekraczającej 20 cm. Można wyróżnić kilka ich typów. Do najbardziej pospolitych należą okazy o szerokim liściowatym ostrzu i wyodrębnionym stosunkowo krótkim trzonku (tabl. XXV: 16), szczególnie charakterystyczne dla dorzecza górnej Słuczy, gdzie zapewne znajdowały się ich wytwórnie. Następny typ to groty o ostrzu prawie trójkątnym (tabl. XXV: 15) z mocno wyodrębnionym trzonkiem (który może być bardzo krótki i szeroki lub dłuższy). Z kolei trzeba wspomnieć, o okazach używanych może jako sztylety o krótkim, trójkątnym ostrzu, natomiast bardzo długim trzonku, równym długości ostrza lub nawet go przekraczającym (tabl. XXV: 14). Znamy także groty laurowate, stosunkowo wąskie ze słabo wyodrębnionym trzonkiem, posiadające w miejscu oprawy (część z nich mogła być ostrzami sztyletów) czy też przytwierdzenia do drzewca specjalnie do tego celu wykonane zaszczerbienia. Ostatnim typem są groty romboidalne (ryc. 31).

WARSZAWA

Kyc. U. Wy>t<iP^ł,włU'i< krzemiennych grotów oszczepów typu lirzytowiklłgo (linią kropkowaną oznaczono zasięg kultury *trt\-towskicj, ukośnymi kreskami obszar produkcji grotów, trójkątami występowanie grotów)

Wu M, wynoriilniklw i J, Olosikó