PB040692

182 Higiena {dobrostan zwierząt gospodarskich

komputera. Krytycy tego systemu zwracają uwagę na zwiększoną agresywność loch, prowadzącą do zranień i uszkodzeń ciała, w tym poważnych urazów sromu (vulva biling). System ten przeznaczony jest do utrzymania dużych grup zwierząt.

System BIO-FDC, nazwany również symultanicznym, jest systemem łączącym zalety grupowego utrzymania loch z indywidualnym ich żywieniem.

Fot. 5.17. System BIO-FDC

9

Jest to system podobny do kojców samoblokujących, przy czym lochy nie są mechanicznie unieruchamiane na stanowiskach pokarmowych, lecz „biologicznie” (stąd nazwa BIO-FIX). Przywiązanie do stanowiska pokarmowego odbywa się w wyniku bardzo powolnego dozowania paszy (100-120 g/min). Lochy powinny być wprowadzane do grupy w 4 tygodniu po pokryciu i pozytywnym badaniu na ciążę. Lochy w grupie powinny być dobierane według daty krycia, kolejności miotu i kondycji. Lochy żywione są wielokrotnie w ciągu dnia. Najczęściej stosuje się 2 odpasy, chociaż stosowane są 4 odpasy w odstępach 4-godzinnych. Do zalet systemu symultanicznego zalicza się: brak agresji wśród loch, łatwą kontrolę stada zarówno pod względem weterynaryjnym, jak i zootechnicznym, brak zaburzeń hierarchii w grupie (jeśli jakaś locha wypadnie z grupy miejsce pozostaje puste), wykorzystanie naturalnego instynktu świń do wspólnego spożywania paszy. System BIO-FDC jest alternatywą komputerowego systemu żywienia i powinien być stosowany w stadach liczących powyżej 100 loch. Zaletami obydwu systemów jest możliwość utrzymania loch w kojcach ściołowych

•_■■ • Li .1 .........Leb_/ni.- U .■_! > I ę / v ę 1111 ■ 11_i -.1 n 11 ■ i: n : Vi ■ h_i \ iv., li i. ■ i m

Wybór właściwego systemu utrzymania świń powinien poza wyżej wymienionymi czynnikami uwzględniać również prawne uwarunkowania ochrony zwierząt w Unii Europejskiej oraz warunki klimatyczne, dostępność do ściółki, poziom wiedzy i kultury hodowców.

Anomalie behawioralne w sektorze tuczu wynikają z przegęszczenia zwierząt, tworzenia niejednorodnych wagowo grup, braku ściółki, błędnie rozwiązanych kojców (strefa legowiskowa powinna być wyraźnie odgraniczona od defekacyjnej, dostęp do koryt i poideł powinien być bezkolizyjny), zakłóceń w terminach karmienia (nawet niewielkie odchylenia w czasie powodują wysoki poziom agresji przejawianej również między posiłkami), dyskomfortu klimatycznego, lęku przed człowiekiem i wielu innych czynników, często trudnych do określenia. Efektem niedostatecznego dobrostanu w tych obiektach jest obniżony wzrost zwierząt i częste infekcje przebiegające objawowo lub bezobjawowo. Inną kategorię problemów stanowią schorzenia lo-komocyjne oraz wysoce niepożądane stereotypie objawiane przez zwierzęta w podobny sposób jak opisano wyżej (stanie, siedzenie, walki, uszkodzenia ciała, kanibalizm). Wielu autorów wskazuje, że ściółki drastycznie obniżają występowanie tych nienormalnych i szkodliwych zachowań.

5.9.2. Warunki utrzymania świń

Polskimi aktami prawnymi w zakresie dobrostanu świń implementującymi Dyrektywy UE: 91/630/EEC z 19 listopada 1991 określającą minimalne normy ochrony świń, 2001/88 uzupełniająca Dyrektywę 91/630 i 2001/93 zmieniająca załącznik do Dyrektywy 91/630 jest Rozporządzenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dn. 2 września 2003 r. w sprawie minimalnych warunków utrzymywania poszczególnych gatunków zwierząt gospodarskich (Dz. U. z 2003 r. nr 167, poz, 1629) z późniejszymi zmianami.

Pomieszczenie dla świń musi być tak skonstruowane, aby każda Świnia mogła:

' swobodnie położyć się, odpocząć i wstać bez przeszkód ' leżeć na czystym i suchym legowisku • posiadać kontakt wzrokowy z innymi zwierzętami.

Minimalna powierzchnia podłogi

Minimalna powierzchnia podłogi przypadająca na 1 świnię w zależności od masy ciała powinna wynosić: