PB250061

Osobliwością tej techniki jest też umożliwianie chłopcom i dziewczętom przenoszenia się w odległą i nieznaną im bliżej rzeczywistość.    >

Jest to niejednokrotnie rzeczywistość wyimaginowana, rzeczywistość „na niby”, stanowiąca rezultat twórczej wyobraźni dzieci i młodzieży.

Oprócz tego, technika gier dramatycznych różni się od techniki socjo-dramatycznej mniejszym nasileniem spontanicznej improwizacji. W zabawie w teatr dopuszcza się bowiem także pewną namiastkę tekstów Ą zaczerpniętych z literatury lub samodzielnie napisanych przez dziewczęta i chłopców.

Technikę gier dramatycznych można zaliczyć do kategorii zabaw tematycznych, przez Jeana Piageta nazywanych symbolicznymi, a przez Charlotte Biihler zabawami w fikcje. Niekiedy zabawy tematyczne nazywa się także zabawami dramatycznymi lub zabawami w granie roli, jak i zabawami naśladowczymi i twórczymi (por. W. Okoń 1987b, s. 166). W każdym razie technika gier dramatycznych jest zabawą $ w ścisłym znaczeniu tego słowa, czyli „działaniem wykonywanym dla własnej przyjemności, a opartym na udziale wyobraźni, tworzącej nową rzeczywistość”, przy czym działanie to, chociaż podporządkowane pewnym regułom (pochodzącym głównie z życia społecznego), ma „charakter twórczy i prowadzi do samodzielnego poznawania i przekształcania rzeczywistości” (W. Okoń, 1987b, s. 44).

Technika gier dramatycznych jest w szczególności —jak wskazuje jej nazwa — osobliwą formą gier lub ćwiczeń dramatycznych, odwołujących się do właściwej dzieciom i młodzieży spontanicznej ekspresji dramatycznej oraz będących zarazem sposobem jej rozwijania. Stanowi przejaw „naturalnej twórczej aktywności dzieci i młodzieży”, wynika z ich „potrzeb rozwojowych i możliwości wieku szkolnego”, obejmuje „zarówno proste ćwiczenia ruchowe, jak i całe przedstawienie, w którym znajdzie się i ruch, i słowo, i muzyka, a nawet realizacja jakiegoś gotowego tekstu literackiego, byleby dokonana środkami wła- ⁵ ściwymi dla dzieci i młodzieży i samodzielnie wypracowanymi” (L. Ry- I botycka, 1976, s. 9, 13 i n.).    ^!

Technika wołująca się do wyobraźni i sponta-:znej ekspresji dramatycznej

Istnieją różne odmiany techniki gier dramatycznych. Jedna z nich ® oparta jest w znacznej mierze na własnej wyobraźni i spontanicznej ekspresji dramatycznej dzieci i młodzieży. Wyklucza nawiązywanie do    ig

teatru zawodowego, a więc nie ma w niej miejsca na żaden gotowy    ^

repertuar czy reżyserię poczynań „aktorskich”. Rezygnuje się także \j z prowadzenia dłuższych dialogów i specjalnego wyboru „aktorów”. o Tym samym każdemu uczestnikowi grupy umożliwia się czynny udział ^ w improwizowanej dramatyzacji, tj. bez względu na jego zdolności ak* >, torskie i zainteresowania prawdziwym teatrem.    w

OAATechniki oddziaływań wyrhnwnwfTufh