skanuj0071 (23)

sn~ polega na tym, :'oces uczenia się. z osobę uczącą się • postawy, które " e silnie uwarun-

:esie uczenia się - za nteresowania samą wiedzę lub <ów. Zależnie od a orogram może

: .vość praktycz-‘•zebiński, 1985), 9 czy skryptów :«. oych, program stanie dokonać 3^r z zapisanymi zdzaju diagnoza scji w kierunku >oby uczącej się. z 'óby modyfiko-: 'dzeni pojęcio-

a deklaratywną różnienia w od-ogą być różnice acyjnymi a sy-itającymi na-3my realizujące ■cv i egzamina-a-atywnej. Gry 'ego'' partnera stopniu mogą

oroceduralnej . ^r' vm wykorzy-'odzaje wiedzy ry ch: symulu-

Typowymi symulacjami czynności byłyby np. programy symulacji lotu, dostępne w zasadzie dla wszystkich mikrokomputerów. Programy te wprawdzie nie symulują czynności, lecz istotą ich jest tworzenie sytuacji wymagających przede wszystkim podejmowania decyzji i wykonywania czynności.

Przykładem symulacji procesu mogłaby być gra życia (Corge, 1 981) lub Survival— symulacja ekologiczna dla mikrokomputera ZX Spectrum. Programy symulujące proces pozwalają na ingerencje uczącego się w modelowany proces, pokazując zarazem skutki tych ingerencji. Aktywny udział osoby uczącej się w tego rodzaju symulacjach pozwala na bardziej wielostronne poznanie modelowanego procesu.

Szczególną umiejętnością jest umiejętność rozwiązywania problemów. Chociaż przebieg symulacji czynności niewątpliwie zmusza do rozwiązywania problemów, to wydaje się, że do uczenia rozwiązywania problemów najbardziej predystynowane są programy wykorzystujące techniki sztucznej inteligencji. Rozpowszechnionymi programami tego typu są programy zastępujące partnera w grach strategicznych (najczęściej — programy szachowe), chociaż niedoceniane wydają się edukacyjne możliwości popularnych gier typu role p/aying adventure.

Podsumowanie

Jak wynika z dotychczasowych rozważań — Computer aided learning jest metodą o strukturalnych i funkcjonalnych właściwościach pozwalających na przekazywanie różnych rodzajów wiedzy.

Metoda ta wydaje się znacznie lepiej przystosowana do przekazywania wiedzy proceduralnej niz podręcznik i inne metody klasyczne.

W podrozdziale tym próbowaliśmy zarysować w przybliżeniu psychologiczną problematykę uczenia się wspomaganego przez komputer. Niestety brak badań eksperymentalnych czy choćby wystarczającej ilości obserwacji praktycznych uniemożliwia dokonanie szczegółowej analizy zjawiska. Z tego tez powodu wszystkie w zasadzie twierdzenia dotyczące uczenia się wspomaganego przez komputer należy traktować jako hipotezy, a nie jako opis aktualnego stanu wiedzy. Jako taki musiałby on być jedynie stwierdzeniem typu ,,wiemy, że nie wiemy".

Można z dużym prawdopodobieństwem twierdzić, ze uczenie się wspomagane mikrokomputerem powinno być, w świetle psychologii uczenia się, bardziej efektywne od uczenia się metodami tradycyjnymi. Przewidywania takie znajdują uzasadnienie w powszechnie znanych prawidłowościach uczenia się. Należy przypuszczać, że mikrokomputer jest narzędziem pozwalającym na zgodną z wiedzą psychologiczną optymalizację przebiegu uczenia się.

Nie sposób w tej chwili odpowiedzieć na najbardziej interesujące pytania dotyczące wspomaganego komputerowo uczenia się. W szczególności pozostaje bez odpowiedzi pytanie o to, czy wprowadzenie mikrokom-

169