Untitled Scanned 16 (11)

i stan, w którym się znajduje, a następnie nowe perspektywy, jakie jego ruch przed nim otwiera.

W większości połączeń ujęcie — przeciwujęcie twórca sugeruje ścisłą ciągłość w czasie. Bohater oddala się od kamery, naciska klamkę i otwiera drzwi — cięcie — drzwi otwierają się, widoczne od drugiej strony, zjawia się w nich bohater i zbliża się ku kamerze, W tym połączeniu żaden ułamek czasu ekranowego nie został pominięty. Przeciwujęcie rozpoczęło się dokładnie w chwili zakończenia ujęcia.

Możliwy jest i inny typ łączenia, w którym „przy okazji” eliminuje się pewną część czasu ekranowego (np. korytarz, który musiał aktor przemierzyć, był bardzo długi, nie pokazano więc przebywania całej drogi, a tylko pierwsze kroki aktora, a potem zaraz jego wyjście na dwór (-* s. 222).

Natomiast chwytem dezorientującym, a więc ryzykownym jest zdwaja-nie czasu ekranowego. W jednym z filmów francuskich z lat 1900 znajdujemy ten typowy błąd: pociąg zatrzymuje się na stacji, podróżni wstają z ławek, otwierają drzwi i opuszczają przedział. Teraz przeciwujęcie: pociąg widziany z peronu ponownie wjeżdża na stację, ponownie otwierają się drzwi i ponownie wysiadają znani nam już pasażerowie, tyle, że widziani tym razem z przodu (por. s. 175).