Image57 (3)

zastępuje partykuły ga i wo, natomiast pozostałe partykuły nie są przez mo zastępowane:

fi, ij ff JSto Watashi mo ikimasu. Ja też idę.

U t'7j'    *9 S -f_a Uchi ni mo terebi

ga arimasu. U mnie w domu też jest telewizor.

Poza partykułami, które łączą się z formami rzeczownikowymi określając funkcję poszczególnych wyrazów w zdaniu i związki składniowe, istnieją również partykuły emfatyczne, których używa się na końcu zdania. Spośród nich najistotniejsza jest partykuła pytająca fi 'ka. Ponadto występują również partykuły: iyo (wykrzyknikowa, mająca na celu zwrócenie uwagi rozmówcy na wypowiadaną treść, często używana w odpowiedzi na pytania. Np. łTc? ilhiu Ikimasu yo. Idę!), fana (wyrażająca zachwyt, podziw:    Sugoi na. To

niesamowite!), fane (szukająca potwierdzenia u rozmówcy: prawda?, czyż nie?) i inne.

Partykuła fi 'ka jest w zasadzie pytajnikiem, umieszczonym na końcu zdania pytającego.

Ogenki desu ka. Jak się pan/pani

miewa?

£->^i RiJ l i fuj    fi \ Onamae wa nan desu ka.

Jak się nazywasz?

t? # i L i: ó fi\ Ikimashó ka. Idziemy?

W języku japońskim nie stosujemy znaków zapytania. Partykuła ti^ka może być zastąpiona partykułą no w rozmowie ze znajomymi czy przyjaciółmi, kiedy możemy sobie pozwolić na użycie formy prostej (nie zakończonej na desu i £ 1~-masu): tT £ S \ Ikimasu ka. „Idziesz?” (grzeczne) fr < GO o /ku no. „Idziesz?” (poufałe).

Czasownik ®jpś]

Czasowniki japońskie w formie bezokolicznikowej zakończone są na samogłoskę u (sylabę z grupy u). Upraszczając znacznie kwestie językoznawcze, można je podzielić na dwie grupy:

1. grupa - czasowniki o temacie samogłoskowym, w których podczas dołączania poszczególnych końcówek gramatycznych (czasy, tryby, strony, itp.) ostatnia sylaba zanika. Można zatem ich budowę przedstawić następująco:

temat + ru

Temat zakończony jest na sylabę z grupy / lub e, czyli np. be, mi.

taberu - jeść

JŁ -5 miru - patrzeć, widzieć V''b [ru- być (żywotne)

-115-