2012 12 18 29 30

Si* Winny u Ir lad usuwając charakterystyczne konflikty i kolizja typowych "Hal mh<mi>owanych byłby wystarczająco elastyczny, aby mołliwe było "uIm wne, etapowe przekształcenie sieci osiedleńczych. Ze wzglądu na •bnną realizacyjną jednocześnie powinna być prowadzona odpowiednia filiiyKu przestrzenna w oparciu o system strefowy, polegająca na za-kassuh |>e4pośredniej obudowy sieci komunikacji oraz kierowaniu rozbojem sieci zabudowy przez celowe udostępnianie Jednych obszarów,

* *>t unii Hunie dostępności do drugich. Problem ten Jednak stanowi jut Odrębne zagadnienie.

**'    się w praktyce projektowej szkodliwe przekonanie, it rea-

JUtirja planu przestrzennego niejako automatycznie załatwia sprawę •" ejiilii nzu. Aby móc uchwycić kompleksowo zagadnienie stref zurbani-*'»Wuny,'h w odniesieniu do architektury krajobrazu, słuszne jest ujęcie, fi” hu zaznaczono, kształtowania nie w dwóch (studia i projektowanie), I"' * w I rzęch fazach projektowych: I — fazę studiów, II — fazę strefo-waiilu i iii fazę projektowania, z których pierwsza i druga zostały Już omówione. Projektowanie zaś powinno opierać się, podobnie Jak przy P' ojo|ti_a,.|, budynków, na planach i na trzecim wymiarze. Te dwa ele-menly ulami przestrzennego: plan płaski i jego trzeci wymiar — projekt •u a jol,ja*u — stale ze sobą konfrontowane mogą dopiero doprowadzić on świadomej twórczości w zakresie architektury krajobrazu. W planie ogólnym najsłuszniejsze dla stref zurbanizowanych zdaje się przyjęcie /M.iady omówionego układu sieciowego URS.

1 '• ojekly szczegółowe obejmowałyby opracowanie zespołów wnętrz km jolu azowych poszczególnych elementów układu. Można ogólnie utwierdzić, iż podstawą kształtowania harmonijnej architektury krajobrazu j_etj( stworzenie dobrych funkcjonalnie planów przestrzennych oraz nadanie im, poprzez kompozycję krajobrazu, już w projekcie trze-¹ h*go wymiaru, możliwości przeniesienia ich w przestrzeń. Realizacja po-wlnna opierać się na ciągłym nadzorze i proporcjonalnym do dynamiki rozwojowej permanentnym projektowaniu architektury krajobrazu.

NlKiśród różnych ujęć krajobrazowych, jakie powinny obowiązywać przy opracowaniach studyjnych i koncepcyjnych, istotne jest m. in. uwzględnienia panoramy. W dokumentacjach współczesnych zespołów urbanistycznych czy też pojedynczych obiektów architektonicznych zauważa się z reguły charakterystyczny, podstawowy brak, a mianowicie brak studium powiązania widoku projektowanego zespołu z panoramą otaczającego terenu, a zwłaszcza z panoramą miasta, w którym dany ze-spól jest zlokalizowany. W praktyce powoduje to nieraz opłakane skutki. Zdarzą się bowiem, że zespół sam w sobie częstokroć dobry, w zestawieniu z miastem tworzy przykry dysonans. Problem ten nabiera pierwszorzędnego znaczeńia w wypadku, gdy rzeźba terenu umożliwia oglądanie miasta z zewnątrz. Jest rzeczą znaną, że panoramy historycznego organizmu miejskiego są bezsprzecznie dobre — czytelne i logiczne w ukła-