19618 skanowanie0024

226 Gatunki wypowiedzi w analizie stylistyczne)

[5] - Zastanawiał się pan kiedyś, jak wyglądał Bloom?

- Nie. m mam ||| we głowie. Ja zawsze chciałem wiedzieć, jak wygląda Molly... Oh, lookJ Idzie! Tam, ty widzisz? [Arkadiusz Bartosiak, ^Jestem Bloom”, s. AM''

SPOSÓB 8: W reporterskiej narracji pierwszoosobowej reporter umieszczą siebjfer:y? centrum opotojęśbiJ||dslaniając przed czytelnikiem widziane z własnej perspektywy:

a)    obrazy śpoljpl z innySi pffla^rami - ^lewnątrz sv#^tft przedstip ^ionego, jak jj§f reportażu ^.ndrzeja Mularczyka „Dni radości i pieczali Katarzyny Januszkowej...”:

Jfi] Jak W_f sarnie par amnezji, patrząc na mnie po raz pierwszy, Widzi we mnie kogoś oczekiwanego, znanego sobie.

I wówczas przyszło mi na myśl. że jeśli w kimś obcym widzi kogoś tak bardzo bliskiego, to równie dobije kogoś nie istniejącego mogła uznać za obecnego. POykaęza sięjakbysćęna powrotu Stefana:^ ffierzć mnie pod rptiiię, wprowadza do cĄuty* .[Andrzej Mńłśffczyk, „Dni radości i pieczli 'Jatarzyny Januszkowej”, w: tegoż, Polskie miłości, s. 113]

b)    osobistą historię i własne doświadczenia, które stają się głównym wątkiem opowieści, jak w reportażu Ryszarda Kapuścińskiego „Wewnątrz góry lodowej”, gdzie relacja o malarii, postrachu Afryki, jest podporządkowana opisowi przeżyć chorego reportera:

[7] — Dzięki Bogu, żyjesz — usłyszałem. — Ale jesteś ctioty, Masz malarię. Malarię mózgową.

Natychmiast oprzytomniałem, chciałem nawet usiąść, ale poczułem, że nie mam siły, że leżę zupełnie bezwładnie. Malaria mózgowa (która po angielsku nazywa się cerebral malaria] jest postrachem tropikalnej Afryki. Kiedyś - zawsze kończyła się fatalnie. Ale i teraz jest groźna, a często — śmiertelna. Jadąc tu, podArushą mijaliśmy cmentarz jej ofiar, ślad epidemii, która pjzeizła tamtędy przed kilku laty. [Ryszard Kapuściński, „Wewnątrz góry lodowej*’, w: tegoż Heban, s. 59]

c) historię reporterskiej pracy i tajniki warsztatu, a więc wprowadzając zewnętrzny wobec świata badanego świat badacza, doskonale zobrazowany w cyklu reportaży Krzysztofa Kąkolewskiego pt. Co u pana słychać?. Pierwszy tekst tego cyklu: „...Widział pan Oświęcim z tamtej strony” zaczyna się od słów:

[8] Wybrałem nie Paragwaj czy Boliwię, nie tych, którzy uciekli, ukryj|Sp ją się w dżunglach, nie tych, którzy jeszcze siedzą w więzieniach lub odbyli Wybrałem tych, którzy nie boją się niczego, którzy na zawsze uniknęli j^^ĘfcK^ólnośćt pewnęść^ebie, dobmbyt i sz.cz.Mcie uznałem za WYZWANIE. Więc już na zawsze, do końca ich dni sądzony im jest spokój? Postanowiłem. że coś im się jeszcze wydarzy. W trzydzieści lat od popełnienia przez tUck^Ęi^S^K^^^momenciMkiedy uzyskali ostateczną pewność, że tamto jest historią, że nawet Polacy o wszystkim zapomnieli, postanowiłem pojechać, żeby przypomnieć im pewne zdarzenia i nazwiska, zadać im pewne » któryiŚi pierwsze będzie brzmiało: „CO U PANA SŁYCHACP^mCi [Krzysztof Kąkolewski, „I..Widziałpan OśWniypim żj$arg(ey jjfrttfgr*

w: Co u pana słychać?, s. 7]

W powyższym przykładzie reporter już nie tylko obserwuje, analizuje i prze^ślwa badany przezpiebie świlj§, nil-fyjkb tóftim uczestnicz^ zadając pytania i rejestrując odpowiedzi, ale też stara się go zmienić, zorgarib §tiivać na tiętyo przez ||icjowanie zdarzeń, które następnie opisze.

Sp^ÓB "i: W charakterystycznym dla siebie ukształtowaniu językowym tekstu, w umiejętnym stosowaniu stylizacji reporter daje wyraz4wej wrażliwośckha rfiżp^bdną wartość konotacyjną i stylistyczną słowa oraz wyczulenia na dialektalne i środowiskowe bogactwo mowy Swoich bohaterów. Aby potwierdzić własną (jfeecnpść W śwpcie reportażu, zaświadczyć o autentyczności tego świata i wciągnąć w ów świat także odbiorcę, ope&ji formami cfeisów gramatycznyeil [por. następny podrozdział tej pracy], zaimkami wskazującymi, onomatopejami, melodią zdania, żywymi metaforami, porównaniami, powtórzeniami, wyliczeniami i pjntrastowymi zestawieniami.    w tym zakresie jest Ryszard

Kapuściński, który tak oto w groteskowym ujęciu obrazuje ucztę nędzarzy u stóp pałacu etiopskiego cesarza: