27188 P1000735 (2)

T RITTNKR: W Mnł.YM DOMKU

JURKIEWICZ /. w. — blednąc

Hm... pan burmistrz żartuje.

DOKTÓR

Myśli pan?... Jestem taki jowialny osioł z małego miasteczka... co?

śmieje się cicho

Naturalnie, kompletny osioł!...

JURKIEWICZ /. w.

Panie burmistrzu, naprawdę... nie rozumiem...

WANDA nagle, wstaje

Proponuję, żebyśmy przeszli na werendę.

DOKTÓR

nie zważając, do JURKIEWICZA głośno Czy pan nie myśli, że mógłbym zostać „europejczykiem?... co? bo może to nie każdy potrafi, hę?

JURKIEWICZ bardzo niespokojny Przecież jesteśmy wszyscy...

WANDA nerwowo

Chodźmy na werendę, bo tu duszno.

Wszyscy wstają

DOKTÓR

do JURKIEWICZA

Może jeszcze ze mną kieliszeczek?

Dziękuję... nie

JURKIEWICZ j. w.

DOKTÓR

Ej?...

JURKIEWICZ /. w.

Nie, nie, rzeczywiście.

W $ tyscy przechodzą no werendę; ostatni są JURKIEWICZ , M ARIA i chwilę są sami w pokoju. — DOKTOR u progu wcrendy ogląda się szybko raz za nimi

SCENA XI

MARIA, JURKIEWICZ MARIA

dotyka się ramienJa JURKIEWICZA

Je ciebie kocham... kocham... ja za tobą tęsknię.

JURKIEWICZ rozdrażniony

Co robisz? on się teraz patrzył... wszystko widzi.

zazd rośny...

MARIA tęsknie

Nie gniewaj się... Przy stole wstrzymywałam się cały czas, żeby nie krzyknąć głośno, że cię kocham..

JURKIEWICZ biorąc się za głowę

Boże! Boże!

MARIA

Co tobie?

JURKIEWICZ

wyrywając się, rozpaczliwym głosem Idź, idż, proszę, zaklinam cię, idżL. Zostaw mię tu chwilę samego... Tam są wszyscy... Idż!

MAR/A idzie z pewnym wahaniem. — Jurkiewicz, sam na scenie, siada na krześle, schyla głowę i zakrywa Iwan rękami