9152S1901

kości śródnoża (metatarsus) nie wynosiła więcej jak 26 centimetrów, cały więc hipparion ten nie był większy od dobrego charta, nieco nad łokieć wyższego i równał się prawie arszynowemu konikowi królowej Wiktoryi z wyspy Jawy sprowadzonemu. Ojczyzną jego była południowa Europa, a główne dotąd resztek jego wykopaliska są Pi-kermi w Grecyi, Cucuro nad rzeką Durance i kotlina Montpellier we Francyi, w górnych pokładach mioce-nowych.

Elipparion crassum (Gervais), znaleziony był w Per-pignan.

Hipparion venustum (Leidy),

Hipparion speciosum (Leidy) i

Hipparion occiclentale (Leidy) są gatunkami amerykańskiemu.

Do hippariona także odnieść należy trzy zęby znalezione w wapieniu trzeciorzędowym okolic Odessy, które Nordmann przypisał swemu gatunkowi Ecjuus pigmaeus. Fig. 26, 27.

Rodzaj Equus nie różni się w ogólności od dziś żyjących gatunków gromady jednokopytowych Wśród kopalnych członków tego rodzaju, dwa tylko gatunki nienormalnemu nieco odznaczają się cechami.

Ecjuus brevirostris tę posiada niezwyczajność, że kość jego majdanowa opatrzona jest przedłużeniem nieco za kark sięgającem, a Equus piscenensis (Gerveis) odznacza się niepospolitą wysmukłością pęcinowej kości (oba z Diluvium).

Equus as i nu s fossilis nie różnił się od osła domowego, Equus fossilis nie różniący się prawie od dzisiejszego konia domowego, był najprawdopodobniej tym

10