94289501 djvu

FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 475

FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 475

jednak przechodzi przez płytkę i z nieznacznem tylko przesunięciem wpada w kierunku Cl do naszej źrenicy. Dzięki temu widzimy czerwone dno badanego oka. Ażeby zmniejszyć stratę światła, które padając od lampy na płytkę nietylko odbija się ku oku badanemu, ale także w znacznej części przez nią przechodzi w kierunku CA, użył Helmholtz zamiast jednej płytki, kilku płytek razem złożonych.

Daleko silniejsze oświetlenie dna oka otrzymuje się, jeśli płytki szklane zastąpimy zwierciadłem, z którego powłoka cynfoliowa w środku została zdjęta, albo poprostu, jak to widzimy we wszystkich dzisiejszych wziernikach, jeśli użyjemy zwierciadła z otworem w środku. Przez otwór ten promienie odbite od szczegółów dna oka badanego wpadają wprost do źrenicy obserwatora.

Zwierciadło wklęsłe najczęściej do wzierników używane, odbijając promienie lampy, skupia je i przez to silniej oświetla dno badanego oka. W pewnych wypadkach lepsze usługi oddaje jednak zwierciadło płaskie, przy którem odblask z dna oka jest słabszy.

Wziernik oczny (ryc. 177) pozwala nietylko oświetlić dno oka, ale może dać także dokładny obraz dna tego we wszystkich szczegółach. W tym celu możemy posługiwać się wziernikiem w dwojaki sposób. Mianowicie oglądać dno oka w obrazie prostym, albo w obrazie odwróconym.

Pierwszego sposobu używał już sam Helmholtz. Przy tern badaniu zbliżamy się o ile możności jaknajbar-dziej do oka badanego, trzymając wziernik tuż przed własnem okiem. O ile

tak oko badane (ryc. 178, B) jak i badające (_L) mają budowę miarową,    Ryc. 177.