94289701 djvu

FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 477

najwyraźniej dno oka osoby badanej, oznaczyć refrakcyę tego ostatniego. Jest to jedna z metod w tym celu przez okulistów używanych. Trudność tej metody polega na koniecznem zwolnieniu ako-modacyi, a prócz tego źródło błędów tkwi także w oddaleniu soczewki wyrównawczej tak od oka badacza, jak i od oka badanego. Oddalenie to, zwłaszcza przy wyższych stopniach ametropii, powoduje nieraz znaczną różnicę między znalezioną, a rzeczywistą re-frakcyą.

Obraz, jaki przy tern badaniu daje nam dno oka badanego, jest obrazem prostym, t. zn. nieodwróconym. Powiększenie linearne jest dość znaczne, bo około 13-krotne. Zato szczupłe stosunkowo jest pole wziernikowe, t. j. przestrzeń dna, jaką można przy tein badaniu odrazu wzrokiem ogarnąć.

Druga metoda wziernikowania, wprowadzona w roku 1852 przez Buetego, polega na badaniu dna oka w obrazie odwróco-nym(]tyc. 179). Badanie odbywa się z odległości wi' kszej. 40—-60 cm. Przed okiem badanem, którego źrenicę oświetlamy za pomocą zwierciadła wziernikowego, trzymamy w odległości kilku cm. soczewkę

dwuwypukłą o sile 13 do 15 D. Soczewka ta wytwarza rzeczywisty i odwrócony obraz dna oka badanego, na który to obraz patrzymy przez otwór wziernika. Możemy przy tern swobodnie używać własnej akomodacyi. albo zastąpić ją odpowiedniem szkłem wypukłem. Przy pewnej wprawie łatwo znaleść odległość, w jakiej ma być trzymana soczewka przed okiem badanem i w jakiej mamy umieścić oko nasze wraz z wziernikiem, ażeby szczegóły dna oka widzieć najdokładniej. Przy tym sposobie badania powiększenie linearne szczegółów dna jest znacznie mniejsze^ niż przy