30

Js.

ACiA

Rozdział XIII. Wspólna Polityka Zagraniczna i Bezpieczeństwa UE

zastosowania przez Unię klauzuli solidarności. Jeżeli decyzja taka ma wpływ na kwestie“bbrónne informowany o niej jest PE. W zakresie stosowania klauzuli solidarności Radę wspomagają KPB, wspierany przez struktury powstałe w ramach EPBiO, oraz nowy,' ustanowiony przez TL, komitet mający na celu zapewnienia wewnątrz Unii wspierania i wzmacniania współpracy operacyjnej w zakresie bezpieczeństwa wewnętrznego. Instytucje te, w stosownych przypadkach, przedstawiają Radzie wspólne opinie. W celu umożliwienia podjęcia skutecznych działali przez Unię i jej państwa członkowskie, Rada Europejska systematycznie ocenia zagrożenia dla Unii.

Artykuł 188r nie zawiera definicji aktu terrorystycznego, którego dokonanie zobowiązywałoby państwa do uruchomienia procedur w ramach klauzuli solidarności. W tym celu należało sięgnąć do decyzji ramowej Rady z 13.6.2002 r. 2002/584/WSiSW, europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między Państwami Członkowskimi, Dz.Urz. WE 2002 L 190/1. W art. 1 zawiera definicję przestępstwa terrorystycznego, którą mogą posłużyć się państwa członkowskie UE w swoich usta woda wstwach wewnętrznych. Powstaje także pytanie, jak duże rozmiary ma przybrać klęska lub katastrofa, by kwalifikowała się do uruchomienia procedury pomocy w ramach klauzuli solidarności? Odpowiedź na to pytanie jest kwestią ocenną, która powinna być rozważana a casu ad rasuin, każdorazowo w konkretnych przypadkach zastosowania klauzuli. Wiele będzie również zależało do oceny samego, dotkniętego katastrofą lub klęską państwa członkowskiego. To od jego wniosku o pomoc zależy, czy klauzula solidarności w ogóle będzie mogła być zastosowana. Z kolei państwo poproszone o pomoc samodzielnie będzie mogło zadecydować, jakie środki pomocowe będą najkorzystniejsze. Zgodnie bowiem z załączoną do TL Deklaracją odnoszącą się do artykułu 188r Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej „Bez uszczerbku dla środków przyjętych przez Unię w celu wypełnienia obowiązku solidarności w stosunku do Państwa Członkowskiego, które jest przedmiotem ataku.terrorystycznego lub ofiarą klęski żywiołowej lub klęski spowodowanej przez człowieka, żadne z postanowień artykułu 188r nie ma na celu naruszenia prawa innego Państwa Członkowskiego do wyboru najbardziej odpowiednich środków w celu wypełnienia przez nie obowiązku solidarności w stosunku do tego Państwa Członkowskiego".

Rozd2

Rozdział XIV. Współpraca Policyjna i Sądowa w sprawach Karnych /Przestrzeń Wolności Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości

§ 57. Istota Wspótpracy Policyjnej i Sądowej w sprawach Karnych

W świetle TN Współpraca Policyjna i Sądowa w sprawach Karnych (Police and Judicial Coopercition in Criminal Mntters) stanowi III filar UE. W rozumieniu TUE (art. 29-42) jest jedną z polityk prowadzonych przez Unię, w założeniu opierającą się na podstawach międzyrządowych. Zmierza do zapewnienia obywatelom państw członkowskich UE wysokiego poziomu bezpieczeństwa osobistego w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości (art. 29 TUE).

Traktat z Lizbony rezygnuje z określenia „Współpraca Policyjna i Sądowa w sprawach Karnych" wprowadzając nazwę „Przestrzeń Wolności, Bezpieczeństwa i Sprawiedliwości". Zniesienie filarowej konstrukcji UE powoduje, że dziedzina ta ulegnie nasyceniu elementami ponadnarodowości (m. in. znajdą do niej zastosowanie dotychczasowe wspólnotowe instrumenty prawne - rozporządzenia i dyrektywy). Podkreśleniem tego faktu jest przeniesienie regulacji poświęconych omawianej sferze integracji z TUE (jak było dotychczas) do TFUE. W świetle TL, PWBiS jest wyodrębnionym przedmiotowo, segmentem działań wewnętrznych jednolitej UE.

Podkreślić należy, że, zgodnie z art. 33 TUE, współpraca w III filarze nie może naruszać wykonywania przez państwa członkowskie UE obowiązków dotyczących utrzymania porządku publicznego i ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego. Przepis ten zwany niekiedy w literaturze klauzulą gwarancyjną potwierdza pierwszoplanową odpowiedzialność państw za zapewnienie bezpieczeństwa. Zostaje on w niezmienionym brzmieniu utrzymany w art. 61e TFUE w wersji TL.

Państwa członkowskie mogą także organizować między sobą i na swoją odpowiedzialność uznane przez nie za stosowne formy współpracy i koordynacji między właściwymi