312 [1024x768]

WŁAŚCIWOŚCI ROZTWORÓW ELEKTROLITÓW

321

Zatem współczynnik izotermiczny

van’t Hoffa wynosi:

n i,36

¹ “ /7o " 1,193

1,307

stad stopień dysocjacji wynosi:

1,307-1

2—1

0,307

Porównanie wartości tych stopni dysocjacji wykazuje, że stosowanie rozważań o częściowej dysocjacji do mocnego elektrolitu (jakim bez wątpienia jest roztwór KNOj) jest pozbawione podstaw.

Dalsze trudności wynikające z nierozróżniania przez Arrheniusa mocnych i słabych elektrolitów wyniknęły w badaniach równowag dysocjacji. Załóżmy, że elektrolit AB, w roztworze o stężeniu molowym c, dysocjuje na jony w stopniu a według reakcji:

AB^A⁺ + B'

Po ustaleniu się równowagi stężenia reagentów wynoszą: (AB1 — c-ca = c{\ — ot)

|A⁺1- (B"l = ca

Wyrażając stałąrr5wnow'agTrealxji dysocjacji za pomocą stężeń otrzymujemyT

IA+HB-1    ca»

^f“ |AB|    1-a

RÓWNANIE

Ostwalda

^RÓwnariić "ToTzwane '^dwnantewOSTTTKLtiK, uń^DżIiwlń óbtlczefife"umownej statejzównnwagi dysacjacJLWyrażone) za pomocą stężeń) ze znanego stopnia dysocjacji oraz stężenia molowego. Równania na stałe dysocjacji elektrolitów innych typów można otrzymać w sposób analogiczny do (5.9).

Przykład

Znaleźć wyrażenie na stałą dysocjacji elektrolitu typu AB_a.

Niech elektrolit AB₂ w roztworze o stężeniu molowym c ma stopień dysocjacji a: ABj = A**+2B-

Stężcnia reagentów w stanie równowagi wynoszą:

|AB]]-c(l-aO

(A^J+1 - ca [B-)-2ca

Zatem stała dysocjacji będzie równa:

„    IA**1-|B-1»    4c*a>

IABjI " l-«

21 Chemia fizyczna dla przyrodników