322 [1024x768]

WŁAŚCIWOŚCI ROZTWORÓW ELEKTROLITÓW

W równaniu tym liczby przenoszenia /J i /£ są wartościami uzyskanymi z ekstrapolacji do rozcieńczenia nieskończenie wielkiego. Równanie (5.21) umożliwia wyznaczenie granicznych przewodnictw jonowych. W tabeli 5.3 podano przewodnictwa graniczne kilunastu jonów wraz z ich ruchliwościami (patrz następny podrozdz.).

Tabel* 53

Przewodnictwa graniczne onu rochHwośd Jonów w temperaturze 2S°C

Jon	om"' ■an^ł-val-^ł	i? om“^>m^łkval^_ł		»v-	Ul ¹ m^J-
H*	349,82	34,982	36.3	10-	36.3	io-•
Li*	38,69	3,868	4.01	10"	4,01	10-*
Na*	30,11	5,011	5.19	io-	5.19	io*'
K*	73,52	7,352	7,61	io-	7,61	10-*
NH1	73.4	7.34	7,60	io-	7,60	10-*
OH-	198,0	19,80	20,5	10-	20.5	10-»
ci-	76,3	7,63	7,91	10-	7,91	10-*
Br-	78,4	7,84	8.12	10-	8,12	10-•
J"	76,8	7,68	7.95	10-	7,95	10-«
NO,"	71.4	7.14	7.39	10-	7.39	10-•
ao;	68,0	6,80	7,04	10-	7,04	10-*
Podana definicja oraz		metoda Hittorfa	wyznaczania		liczb przenoszenia

są słuszne jedynie w przypadku mocnych elektrolitów. Określając bowiem zmianę stężenia w przestrzeniach przyelektrodowych w przypadku słabych elektrolitów, oznaczamy całkowitą zmianę stężenia danego elektrolitu — niezależnie od tego jaka jego część znajduje się pod postacią zdysocjowaną. Prowadzi to w przypadku słabych elektrolitów do konieczności zdefiniowania liczb przenoszenia, odnoszących się do poszczególnych jonowych składników roztworu.

Ruchliwość jonów

Różne udziały jonów w procesie przenoszenia ładunku przez roztwór elektrolitów wynikają z różnych szybkości poruszania się jonów pod wpływem pola elektrycznego.

W celu powiązania szybkości poruszania się jonów z przewodnictwami jonowymi, rozważmy naczyńko o długości / i przekroju A « 1000/(c • /), a więc zawierające w roztworze o stężeniu c, 1 gramorównoważnik elektrolitu pomiędzy elektrodami (rys. 5.4).