bis
4

2. Nazwy płatów poszycia,

usztywnień i wiązarów elementów kadłuba

2.1. Nazwy i rozmieszczenie

pogrubionych pasów poszycia

Poszycia elementów kadłuba: dna zewnętrznego, dna wewnętrznego, burt, pokładów i grodzi różnią się od siebie grubościami blach, z których są wykonane. Biegnące wzdłuż kadłuba płaty poszycia

0    jednakowych grubościach noszą nazwę pasów. Grubości pasów poszycia rosną w miarę wzrostu ciśnienia hydrostatycznego wody -głębiej położone pasy są grubsze niż pasy płytko zanurzone.

Część pasów poszycia jest grubsza niż pasy sąsiednie ze względu na przenoszenie większych obciążeń; mają one własne nazwy. Gruby pas poszycia dna zewnętrznego, położony w płaszczyźnie symetrii statku, nazwany jest stępką płaską. Zastępuje ona stosowaną dawniej stępkę belkową - swoisty kręgosłup statku biegnący pod jego dnem

1    łączący ze sobą dziobnicę i tylnicę. W rejonie przejścia dna w burty, nazywanego obłem, rozciąga się pogrubiony pas poszycia określany jako mocnica oblowa.

Pasy poszycia burtowego leżące powyżej mocnicy obłowej mają grubości zmniejszające się w miarę zmniejszania ich zanurzenia. Na statkach pływających w lodach, mających wzmocnienia lodowe, pasy poszycia, leżące w rejonie burty pomiędzy minimalnym i maksymalnym zanurzeniem statku są pogrubione; noszą one nazwę pasa wzmocnień lodowych. Najwyższy pas poszycia burtowego, przylegający do górnego pokładu, ze względu na duże obciążenia konstrukcji statku w tym rejonie jest znacznie grubszy niż poszycie burt poniżej; nazywa się go mocnicą burtową.

W poszyciu dna wewnętrznego pas poszycia leżący w sąsiedztwie burty nazywa się płytą krawędziową lub krawężnicą. Niekiedy jest on gruszy niż pozostałe płaty poszycia tego dna.

Płaty poszycia górnego pokładu, przylegające do mocnicy burtowej, grubsze niż reszta poszycia pokładu, tworzą pas nazywany mocnicą pokładową. Połączenie pokładu z burtą ze względu na spiętrzenie naprężeń, stwarza duże problemy wytrzymałościowe (częste pękanie pokładu w tym rejonie). Jeszcze kilkadziesiąt lat temu mocnice były łączone wyłącznie za pomocą nitowania, gdyż nie potrafiono dobrze spawać ich grubych blach. Ponadto nitowane złącze mocnie stanowiło barierę dla rozprzestrzeniania się pęknięć pokładu lub burt. Dopiero niedawny rozwój technologii spawania spowodował, że współczesne złącza pachwinowe są dobrej jakości, mają niskie naprężenia pospawalnicze i mogą służyć do bezpiecznego leczenia mocnicy burtowej i pokładowej.

Na współczesnych dużych zbiornikowcach, masowcach i statkach ()BO zamiast pachwinowego połączenia mocnicy pokładowej z bur-lową stosuje się zaokrągloną mocnicę burtową, dającą dobre połączenie burt z pokładem, bez dużych naprężeń.

Prócz połączenia pokładu górnego z burtą również rejon naroża luku stwarza znaczne problemy wytrzymałościowe. Bezpieczne i wy-Irzymałe konstrukcje pokładu w tym rejonie są omówione w dalszych rozdziałach. Jednym ze sposobów wzmacniania wytrzymałości pokładu w narożu luku jest pogrubienie płatu poszycia opasującego naroże.

Rys. 24. Rozmieszczenie na statku pogrubionych pasów poszycia; I) stępka plaska, 2) mocnicą obłowa, 3) mocnicą burtowa, 4) mocnicą pokładowa, 5) pas lodowy poszycia, 6) płyta krawędziowa (krawężnica) ...

31