DSC07504 (2)

formalnych w sztuce światowej. O ile jednak formiści podkreślali odrębność kultury polskiej na tle europejskiego dziedzictwa, o tyle następna generacja artystów włącza się w międzynarodową dyskusję nad sztuką i wnosi do niej swój oryginalny wkład. Punktem wyjścia nowych rozwiązań jest dokonana już przez formistów autonomizacja płaszczyzny płótna i umowność przestrzeni malarskiej. Kluczowe pojęcie „formy” zastępuje teraz „kon-strukqa”.

Pod wpływem rosyjskiego konstruktywizmu i suprematy-zmu oraz holenderskiego neoplastycyzmu rodzi się w młodym pokoleniu zainteresowanie przejawami przemysłowej i wielkomiejskiej cywilizacji. Konstruktywis-tyczną estetykę kształtuje lewicowa ideologia polityczna. Propagują ją artykuły drukowane przez Tadeusza Peipera na łamach krakowskiej „Zwrotnicy”. Zasadniczymi postulatami nowego programu są zjednoczenie sztuki ze sferą życia społecznego, utożsamienie rewolucji społecznej z rewolucją w sztuce oraz wzorowanie sztuki na „organicznej” strukturze społeczeństwa.

Ruch konstruktywistyczny w Polsce inicjuje w 1923 roku „Wystawa Nowej Sztuki” w Wilnie, po której konstytuuje się „Blok kubistów, suprematystów i konstruktywis-