6410

Kończąc wstęp, autorka prowokuje do dalszej lektury słowami Axela Munthe: „Wiedzę możemy przyjmować od innych ludzi, ale mądrości musimy nauczyć się sami”, (s.21)

Trzy części składające się na podręcznik życia zostały tak pomyślane, aby zdobywanie wiedzy przebiegało zgodnie z doskonałym modelem dydaktycznym: obserwacja, poznanie, odniesienie do siebie samego.

Pierwsza część zatytułowana „Świat sztuki- świat człowieka” pozwala uczestniczyć w procesie tworzenia wyobrażenia o sztuce, jej związku z różnymi dziedzinami życia, a wszystko to w doskonałym towarzystwie artystów, pisarzy, naukowców z różnych epok i profesji. Wszystko to dzieje się zgodnie z zasadą, że sztuka jest „zintegrowana z życiem, które odzwierciedla, służąc mu równocześnie, a zarazem zawiera zawsze zalążki nowego, wyraża mniej lub bardziej ostre próby przeciwstawienia się panującemu porządkowi, (s.27)

Autorka przekonuje, że sztuka bierze się z niezgody na obowiązujący ład i porządek, jest reakcją na krzywdę ludzką, niesprawiedliwość, mobilizuje do działania, dodaje sił hartu ducha.

Dziś „sztuka znalazła się „blisko życia”, a człowiek naszych czasów żyje „w wielowarstwowym układzie historyczno-kulturowym i jest naocznym świadkiem i uczestnikiem kształtowania się kontrowersyjnych zjawisk sztuki współczesnej”, (s.29)

Film, teatr, literatura, plastyka przestały posługiwać się tylko pojęciami czystymi, ich przejrzysta struktura rozmywa się coraz bardziej w formach granicznych. Sztuka zstępuje ze swego piedestału, by służyć codzienności, zyskać miano użytkowej, ale czy nadal jest to sztuka?

„Nigdy świat wyobraźni nie był tak różnorodny jak właśnie dziś, odkąd znikła idea piękna”, (s.34)

Mimo to sztuka bezspornie spełnia następujące zadania:

-uwzniośla życie,

-jest przeobrażeniem materialnego środowiska,

-staje się terenem ucieczki od życia i kompensacji jego braków, -staje się sposobem na życie,

Irena Wojnar odkrywa przed czytelnikiem sztukę będącą obrazem i interpretacją świata. Powołując się na uznane autorytety

2