109179

3) osoby B i C wiedziały o roszczeniu osoby A-jeżeli zawarli oni umowę odpłatną (przy czym nie jest konieczne, żeby osoby B i C wiedziały, że wykonanie umowy uniemożliwi zadośćuczynienie roszczeniu A wobec B; ciężar dowodu, że B i C wiedzieli o wcześniejszym roszczeniu A wobec B spoczywa zgodnie z art. 6 KC na osobie A); natomiast jeżeli B i C zawarli mnowę nieodpłatną to korzystne skutki dla osoby A z art. 59 KC nastąpią także wtedy, gdy B i C me wiedzieli o wcześniejszym roszczeniu A wobec B (znajduje tu wyraz ogólna zasada KC, że prawo silniej pozycję osoby, która odpłatnie nabyła jakieś prawo; w tym wypadku osoby C).

W art. 59 KC jest mowa o niemożliwości zadośćuczynienia roszczeniu osoby trzeciej. W grę zatem będą wchodzić roszczenia o charakterze niepieniężnym (w tym zwłaszcza rzeczy oznaczone co do tożsamości). W przypadku roszczeń o charakterze pieniężnym albo dotyczących rzeczy oznaczonych co do gatunku niemożliwość mogłaby wystąpić tylko w przypadku niewypłacalności dłużnika, a wtedy znalazłby zastosowanie art. 527 KC. a nie art. 59 KC.

Jeżeli spełnią się wyżej wspomniane przesłanki, to osoba trzecia (A) może żądać, w rocznym terminie zawitym Uczonym od dnia zawarcia umowy, uznania umowy zawartej pomiędzy B i C za bezskuteczną w stosunku do niej. To znaczy może pozwać B i C (wszystkich uczestników umowy), a sąd w wyroku konstytutywnym orzeknie o bezskuteczności. W analizowanym przypadku A może domagać się wydania najętego lokalu bezpośrednio od osoby C, w braku tej konstrukcji mógłby tylko żądać od B odszkodowania za niewykonanie zobowiązania.