115753

gdzie V oznacza objętość molową, ** temperaturę krytyczną a k jest stałą dla wielu substancji przyjmująca wartość około 2-1 -[erg mol K ]

Zależność napięcia powierzchniowego roztworów od temperatury może mieć bardziej złożoną postać i jest celem badań. Z jej postaci można wyciągać wnioski dotyczące struktury warstwy powierzchniowej i jej zmiany z temperaturą.

Skład warstwy powierzchniowej roztworów jest odmienny od składu jego wnętrza. W częściej spotykanym przypadku, gdy cząsteczki rozpuszczalnika i substancji rozpuszczonej przyciągają się słabiej od cząsteczek rozpuszczalnika między sobą, cząsteczki substancji rozpuszczonej są wypychane na zewnątrz fazy i warstwa powierzchniowa zawiera ich więcej. Różnica ilości moli substancji rozpuszczonej w jednostkowej ilości moli rozpuszczalnika w próbce pobranej z wnętrza roztworu i jej powierzchni, podzielona przez wielkość tej powierzchni nazywa się nadmiarem powierzchniowym Gibbsa T:

ⁿ2 ~ ⁿ2 _ p<»

s

Jest on funkcją aktywności substancji rozpuszczonej a2 oraz napięcia powierzchniowego, co ujmuje równanie adsorpcji Gibbsa:

a2	' da'	i r(U _ ^1	f ^9<T )
RT	W	1 2 — r RT T.p	dln a2 ]

2.    CEL ĆWICZENIA:

Celem ćwiczenia jest wyznaczenie napięcia powierzchniowego dla roztworu 7% izopropanoiu w wodzie w zależności od temperatury.

3.    ZADANE PARAMErRY:

Dany jest roztwór izopropanoiu w wodzie o stężeniu 7%. Należy wyznaczyć napięcie powierzchniowe roztworu metodą stalagnometryczną oraz metodą pęcherzykową w temperaturze pokojowej.

4.    SPOSÓB WYKONANIA ĆWICZENIA:

A. METODA PĘCHERZYKOWA:

1.    Przygotowanie r-ru - umieszczenie w termostacie, ustalenie temperatury, wcześniej ewentualne usunięcie emulsji.

2.    Kalibracja katetometru.

3.    Zetknięcie końca kapilary z badanym roztworem.