Wyrok
z dnia 8 lipca 1998 r.
Naczelny Sąd Administracyjny (do 2003.12.31) w Szczecinie
SA/Sz 1626/1997
W świetle przepisu art. 8 § 2 ustawy z 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji zarzut zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego, polegającego na zajęciu telewizora, nie jest zasadny. Z treści tego przepisu wynika, że nie uważa się za przedmioty niezbędne zobowiązanemu lub członkom jego rodziny m.in. "telewizorów do odbioru programów w kolorze".
Uwaga: Teza częściowo nieaktualna.
LEX nr 34746
34746
Dz.U.05.229.1954: art. 8
Przewodniczący: Sędzia NSA Kazimiera Sobocińska.
Sędziowie: Zygmunt Chorzępa (spr.), Marian Jaździński.
Protokólant: Małgorzata Galasińska.
Na podstawie tytułu wykonawczego z dnia 17 lutego 1997 r. Urząd Skarbowy w S. przystąpił do egzekucji administracyjnej zobowiązań podatkowych Krystyny L. określonych decyzją tego Urzędu z dnia 29 marca 1996 r., dokonując bezskutecznej egzekucji z rachunku bankowego dłużnika i dokonując zajęcia ruchomości - telewizora m-ki "PANASONIC".
Pismem z dnia 10 kwietnia 1997 r., Krystyna L. wniosła zarzuty w sprawie prowadzonego postępowania na podstawie art. 33 pkt 1, 2, 4 i 7 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. Nr 36, poz. 161 z 1991 r. ze zm.) i wniosła o umorzenie lub zawieszenie postępowania egzekucyjnego. W uzasadnieniu wskazała, że decyzje administracyjne, określająca wobec niej zobowiązanie podatkowe zaskarżyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego i jej skarga nie została jeszcze rozstrzygnięta. W przedmiotowej sprawie toczyło się postępowanie egzekucyjne, które zostało umorzone z powodu niedoręczenia dłużniczce upomnienia, przed przystąpieniem do czynności egzekucyjnych. W zakresie merytorycznym uzasadniającym wniesienie zarzutów, K.L. odwołała się na zarzuty skargi na decyzje podatkowe, nie określając ich a powołując jedynie podstawę prawną zarzutów.
Postanowieniem z dnia 19 maja 1997 r., na podstawie art. 34 § 2 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, Urząd Skarbowy uznał zarzuty za nieuzasadnione. Zdaniem organu egzekucyjnego, decyzja z dnia 29 marca 1996 r. określająca zobowiązanie podatkowe jest decyzją ostateczną a jej zaskarżenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego nie wstrzymuje jej wykonania. Postępowanie egzekucyjne nie zostało umorzone ani zawieszone, a fakt umorzenia postępowania egzekucyjnego dotyczył postępowania prowadzonego na podstawie tytułu. Nie zachodzi zdaniem organu, błąd co do osoby zobowiązanej oraz zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego gdyż zajęty telewizor nie jest przedmiotem niezbędnym dłużniczce i członkom jej rodziny.
W zażaleniu skierowanym do Izby Skarbowej w S. Krystyna L. wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia albowiem organ nie wykazał niezasadności argumentacji skarżącej, zawartej w zarzutach i załączonych do nich skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 września 1996 r. i piśmie stanowiącym wniesienie zarzutów z 26 września 1996 r. i skargi z 6 lutego 1997 r. Nadto, wskazała, że zajęcie telewizora jest zajęciem przedmiotu koniecznego "w dzisiejszych czasach" dla niej i członków jej rodziny.
Izba Skarbowa, rozpatrując zażalenie, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, zaskarżone postanowienie utrzymała w mocy.
Organ odwoławczy wskazał, że obowiązek podatkowy skarżącej został określony decyzją organu podatkowego, utrzymanym w mocy, po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego przez organ odwoławczy co czyni zarzut o nieistnieniu obowiązku objętego tytułem wykonawczym bezzasadnym. Wniesienie skargi na decyzję organu odwoławczego, nie czyni zaskarżonych decyzji nieprawomocnymi, skoro przepis art. 40 ustawy z 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz. U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) stanowi, że wniesienie skargi na decyzję nie wstrzymuje jej wykonania. Nie budzi zdaniem organu odwoławczego, wątpliwości osoba zobowiązana, wskazana w decyzji. Natomiast zarzut zastosowania zbyt uciążliwego środka prawnego, jest pozbawiony podstaw prawnych. Dlatego organ odwoławczy nie znalazł w przedmiotowej sprawie, podstaw do uchylenia zaskarżonego postanowienia i wstrzymania czynności egzekucyjnych.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Krystyna L. zarzuciła postanowieniu Izby Skarbowej naruszenie przepisów art. 33 pkt 1, 2, 4 i 7 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, wniosła o jego uchylenie. W uzasadnieniu powołała argumentację przytoczoną w zażaleniu na postanowienie Urzędu Skarbowego, podkreślając, że "źródłem postępowania egzekucyjnego jest nieuzasadniona decyzja Izby Skarbowej w przypisująca skarżącej odpowiedzialność za dodatkowe zobowiązanie w podatku VAT, która obecnie jest kontrolowana przez Naczelny Sąd Administracyjny na skutek skargi, w której Krystyna L. "konkretnie i szczegółowo wykazała bezpodstawność decyzji Izby Skarbowej".
W odpowiedzi na skargę, Izba Skarbowa, powołując argumenty z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wniosła o oddalenie skargi.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga nie jest zasadna.
Zarzucając postanowieniu Izby Skarbowej naruszenie prawa, Krystyna L. wskazuje na naruszenie przepisów art. 33 pkt 1, 2, 4 i 7 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji oraz powołując się na zarzuty podniesione w skardze na decyzję ostateczną wniesioną 10 września 1996 r. do Naczelnego Sądu Administracyjnego, czym w zasadzie, powiela zarzuty podniesione w zażaleniu na postanowienie Urzędu Skarbowego.
Zarzuty w postępowaniu egzekucyjnym są środkiem ochrony zobowiązanego, a przepis art. 33 zawiera wyliczenie przyczyn, na podstawie których można je wnieść.
Zarzut nieistnienia obowiązku podlegającego wykonaniu nie jest zasadny, skoro jak wskazują organy egzekucyjne, decyzja określająca zobowiązanie podatkowe skarżącej jest decyzją ostateczną a fakt złożenia skargi, w sytuacji kiedy Sąd Administracyjny nie wstrzymał jej wykonania, nie powoduje nieistnienia obowiązku. W świetle powołanych w uzasadnieniach zaskarżonych postanowień przepisów prawa, trudno odmówić zasadności tej argumentacji. Skarżąca podnosi zarzut oparty na przyczynach wymienionych w art. 33 pkt 2 ustawy egzekucyjnej jednak nie wskazuje, kiedy, jaki organ dokonał odroczenia wykonania obowiązku, rozłożył spłatę należności na raty. Natomiast podnoszony fakt rozpatrywania skargi na decyzję określającą zobowiązanie podatkowe przez Naczelny Sąd Administracyjny nie powoduje braku wymagalności obowiązku, skoro art. 40 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, jednoznacznie stwierdza, że wniesienie skargi do Sądu na decyzję nie wstrzymuje jej wykonania. Jeśli Sąd Administracyjny nie wstrzymał wykonanie decyzji Urzędu Skarbowego z 29 marca 1996 r., zarzut braku wymagalności obowiązku jest niezasadny. Również zarzut błędu, co do osoby zobowiązanej nie jest zasadny, gdyż faktycznie, jest to polemika w związku z nałożeniem na skarżącą obowiązku podatkowego, który jej zdaniem winien obciążać wystawcę faktury VAT, która służyła do rozliczenia podatku naliczonego.
Skoro skarżąca nie kwestionuje de facto, że jest osobą, wymienioną jako zobowiązana w decyzji z 29 marca 1996 r., a zarzuca bezpodstawność nałożenia na nią obowiązku podatkowego, w świetle przepisu art. 33 pkt 4 ustawy egzekucyjnej, zarzut jest bezpodstawny.
W świetle przepisu art. 8 § 2 ustawy egzekucyjnej zarzut zastosowania zbyt uciążliwego środka egzekucyjnego, polegającego na zajęciu telewizora, nie jest zasadny. Z treści tego przepisu wynika, że nie uważa się za przedmioty niezbędne zobowiązanemu lub członkom jego rodziny m.innymi "telewizorów do odbioru programów w kolorze".
Tak więc, uznając że odrzucenie zarzutów było zasadne i tym samym zaskarżone postanowienia organów egzekucyjnych nie naruszają prawa, Sąd na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym skargę oddalił.