2349197264

244 Zasłużeni Gdynianie

wał w Robotniczej Spółdzielni „Jedność) i uczestniczył w konspiracji.

Po wyzwoleniu, wraz z Morską Grupą Operacyjną, udał się na Wybrzeże. Pełnił funkcję głównego inspektora d.s. Żeglugi i Hydrografii w Gdańskim

Urzędzie Morskim, a później wicedyrektora tej instytucji. Był odznaczóny Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Niepodległości oraz innymi odznaczeniami polskimi i zagranicznymi.

ZmaTł 15 września 1949 r. w Gdyni.

ANTONI MAŁECKI (1889—1977)

Urodził się 19 listopada 1889 r. w Krerowie k. Środy Wlkp. Po ukończeniu gimnazjum w Poznaniu, gdzie należał do tajnej organizacji młodzieżowej pod nazwą „Towarzystwo Tomasza Zana”, rozpoczął w 1909 r. pracę w aptece w Poznaniu, następnie w Miłosławiu. W 1911 r. uzyskał stopień pomocnika aptekarskiego. W 1915 r. wstąpił na studia farmaceutyczne w Greifswaldzie, gdzie, podobnie jak w szkole średniej, był aktywnym członkiem organizacji polskich studentów. Szykanowany z tego powodu przez władze pruskie, które nie zezwoliły mu na składanie egzaminów końcowych, złożył je dopiero w wyzwolonej Polsce na Uniwersytecie Poznańskim w 1920 r. (jego dyplom magistra farmacji miał numer 7). Następnie wstąpił do wojska i pracował w aptekach wojskowych. W 1922 r. A. Małecki uruchomił własną aptekę w Ćdyni „Pod Gryfem”. Rozwijała się ona równie szybko jak miasto, w którym rozpoczął swą pionierską działalność.

Obok działalności zawodowej Małecki pełnił różne funkcje społeczne: był członkiem Magistratu — tzw. de-cernentem d/s pożarnictwa, radcą Izby Przemysłowo-Handlowej w Gdyni, założycielem i pierwszym prezesem Towarzystwa Kupców Samodzielnych.

W 1939 r. dostał się pod Kutnem do niewoli, z której został zwolniony. W czasie okupacji hitlerowskiej pracował jako naczelnik Wydziału Aptecznego Ubezpieczalni Społecznej w Warszawce. Po tragicznych przeżyciach w czasie Powstania Warszawskiego powrócił w 1945 r. do Gdyni, gdzie uruchomił swoją aptekę. Był w tym czasie pierwszym prezesem Okręgowej Izby ^ Aptekarskiej z siedzibą w Sopocie oraz jednym z organizatorów Wydziału Farmaceutycznego AM w Gdańsku. Po upaństwowieniu aptek przeniósł się do Sierakowic, skąd powrócił do Gdyni w 1956 r. Pracował do 1973 r., a po przejściu na emeryturę spisywał swoje wspomnienia. Zmarł 30 kwietnia 1977 r. w Gdyni.

WŁADYSŁAW MAŃKOWSKI (1910—1978)

Urodził się 24 lutego 1910 r. w Tłumaczu. Po ukończeniu gimnazjum wstąpił na Wydział Matematyczno Przyrodniczy Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie. Pracę naukową rozpoczął w Stacji Morskiej w Helu w 1936 r., jako asystent zooplanktolog, od samego początku służąc potrzebom rybołówstwa bałtyckiego. W Helu był do 1939 r. Wojna rzuciła go do Małopolski, gdzie zajmował się handlem i rolniotwem. Po wyzwoleniu podjął pracę jako kierownik Oddziału Biologicznego w Morskim Laboratorium Rybackim w Gdyni, a następnie w Morskim Instytucie Rybackim w Gdyni, gdzie był kolejno kierownikiem Wydziału Biologicznego, Zakładu Ichtiologii, Pracowni Planktonologicznej i Zakładu Oceanografii. Od 1957 r. pełnił w Instytucie Rybackim funkcję dyrektora d/s nauki. W 1961 r. Rada Państwa nadała mu tytuł profesora zwyczajnego. Pracując w MIR w Gdyni do końca życia profesor Mańkowski wykładał od 1946 r. pa następujących uczelniach: w latach 1946—54 w Szkole Rybołówstwa Morskiego w Gdyni, w latach 1953—65 był dziekanem Wydz. Rybackiego. kierownikiem Katedry Oceanografii i Biologii Morza i prorektorem do spraw nauki w Wyższej Szkole Rolniczej w Olsztynie. Po przeniesieniu Wydziału Rybactwa Morskiego do Szczecina pełnił tam obowiązki kierownika Katedry Oceanografii. Był związany również z Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Gdańsku, a od powstania Uniwersytetu Gdańskiego został dyrektorem Instytutu Oceanografii tej uczelni.