1629289557

nauczania. Polegają one przede wszystkim na zastosowaniu instrukcji słowno -pokazowej.

Metody niespecyficzne dzieli się na:

a)    słowne

b)    oglądowe

c)    działania praktycznego

d)    oddziaływania sensorycznego

Metody słowne są podstawowym środkiem porozumiewania się nauczyciela rekreacji z uczniem. Służą przekazaniu informacji o danej formie aktywności, danej czynności, sposobie wykonania i o podstawach systematycznego wykonania w formie słownej. Metoda ta powinna ukazać, w sposób jednoznaczny, zadanie ruchowe.

Metody oglądowe polegają na pokazie ruchu bądź obrazu, opierają się na bezpośredniej lub pośredniej obserwacji. Pokaz i demonstracja ćwiczeń ma dwie funkcje, bardzo istotne w procesie uczenia się: funkcję motywującą i funkcję nauczającą¹³. Metody oglądowe stosuje się zazwyczaj przy nauczaniu ruchów prostych. Dzięki możliwości częściowego ujęcia ruchu, proces uczenia jest przyspieszony oraz istnieje możliwość dokładnej analizy trudniejszych działań ruchowych i eliminowanie powstałych błędów. Metoda oglądowa poszerza percepcyjne zdolności człowieka oraz pozwala w sposób sprawny opanować układ ruchowy.

Metody działania praktycznego polegają na praktycznym wykonywaniu czynności ruchowych. Pozwala to na szybkie i prawidłowe ich opanowanie. Ma zastosowanie w przypadku doskonalenia ruchu.

Metody oddziaływania sensorycznego polegają na nauczaniu przy pomocy dotyku i słuchu w zakresie tempa i rytmu itp.

Metody specyficzne dotyczą ściśle dydaktyki, konkretnych ćwiczeń ruchowych. Stosuje się je ze względu na możliwość wyboru, usprawniających proces nauczania działania ruchowego środków treningowych.

Do metod specyficznych zalicza się metody:

a)    syntetyczną

b)    analityczną

c)    kompleksową

¹³ Czabański B: Kształcenie psychomotoryczne, AWF, Wrocław 2000, s. 176.

16