5167289614

i WIADOMOŚCI URZĘDU PATENTOWEGO Nr 1/1952 127

wych przypadkach. Znaków towarowych, których część stanowi herb państwowy, nie można używać w obrocie towarowym wewnątrz kraju.

Wnioski o udzielenie zezwoleń składa się do Departamentu Handlu PKPG. Z wnioskami takimi, w których należy uzasadnić celowość udzielenia zezwolenia, mogą występować tylko władze naczelne (ministerstwa, centralne urzędy itp.) zainteresowanych jednostek gospodarki uspołecznionej. Do wniosku o udzielenie zezwolenia na zamieszczenie w znaku towarowym znaku (herbu) województwa, powiatu lub miasta, trzeba załączyć opinię prezydium właściwej rady narodowej.

Po uzyskaniu zezwolenia ęuaestionis jednostka gospodarki uspołecznionej powinna załączyć je do podania o zarejestrowanie znaku towarowego, albo przesłać dodatkowo do Urzędu Patentowego R. P. (Wydział Zgłoszeń Znaków Towarowych), jeżeli podanie takie zostało wniesione w terminie wcześniejszym.

RZECZNICTWO PATENTOWE

Instytucja rzeczników patentowych istnieje we wszystkich prawie krajach od chwili powstania prawa patentowego, tj. od chwili pojawienia się zagadnienia, jak ma być sprecyzowany i ujęty w formę techniczno-prawną każdy wynalazek, aby mógł być nań udzielony patent, oraz aby patent ten faktycznie chronił wynalazek przed naśladownictwem, czyli aby na podstawie tego patentu jego właściciel mógł dochodzić swych praw z dobrym skutkiem.

W Polsce instytucję rzeczników patentowych reprezentuje obecnie Kolegium Rzeczników Patentowych, utworzone na podstawie ustawy z dnia 20.12 1949 r. (Dz.U.R.P. Nr 63 poz. 495). Kolegium jest instytucją państwową, członkami jego zaś są w większości dotychczasowi rzecznicy patentowi, wykony-wujący teraz w Kolegium wszystkie czynności, wchodzące dawniej w zakres działania rzecznika pa-' tentowego jako zawodu wolnego. Zawód rzecznika patentowego, wyjaśniony szczegółowo poniżej, został uspołeczniony, gdyż wobec zmienionych warunków politycznych, społecznych i gospodarczych dotychczasowe przepisy o rzecznikach patentowych, zawarte w rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 22.3 1928 r. (Dz.U.R.P. Nr 39, poz. 384) nie odpowiadały już nowej rzeczywistości i zgoła innym potrzebom. Precyzując ściślej, zawód rzecznika patentowego został uspołeczniony i przestał należeć do zawodów wolnych dlatego, aby rzecznik mógł być w całej pełni wykorzystany w służbie Państwa, oddając swą wiedzę i doświadczenie na usługi szerokich mas wynalazców i polskiej wynalazczości w ogóle.

Zawód, rzecznika patentowego — którego odpowiednikami zagranicą są: _yyConseil en Brevets“_{y f},ln-gćnieur-Conseil", _y.Paitent Agent“_y „Patertt Attor-^neV^u, „Patentanwalt“ — powstał jako swego rodzaju odmiana zawodu adwokata, ponieważ szybki rozwój techniki faktycznie uniemożliwił adwokatom spełnianie nadal funkcji zastępców i doradców w sprawach wynalazków.

Jak już wspomniano, zawód ten powstał z chwilą powstania prawa patentowego, ustalającego między innymi konieczność dołączania do dokumentu pa-entowego, czyli do tzw. „Patentu", tekstu określającego w sposób ścisły przedmiot wynalazku i "jego za res. Wraz z powstaniem tego prawa wyłoniła się pierwsza trudność dla wynalazcy: redakcja opisu pa entowego. Ponieważ prawo patentowe żądało

*^{a a}. kreślenia zakresu ochrony wynalazku pod ,^aci.y ^^w- „zastrzeżeń patentowych", siłą rzeczy ^a konieczność odgraniczenia cech, zastrzega-T    jako nowych, od znamion znanych.

j wyłoniła się dla wynalazcy druga trudność,

polegająca na wyeliminowaniu z zakresu ochrony rzeczy znanych i podaniu tych znamion znanych jedynie jako tła, na którym wynalazek stawał się dopiero należycie zrozumiały, a jego znaczenie praktycznie podkreślone. Konieczność takiego właśnie redagowania opisu patentowego została wywołana ponadto także sporami sądowymi pomiędzy wynalazcami wynalazków podobnych, bądź pomiędzy wynalazcami a osobami; dla których dany patent był „niewygodny", gdyż ograniczał wolność przemysłową.

Ponieważ zagadnienia patentowe są regulowane przez specjalne ustawodawstwo, wynalazcy, napotykając na wspomniane wyżej trudności, zwracali się pierwotnie o porady w sprawach patentowych do adwokatów. Aczkolwiek patent-jest instrumentem prawnym, to jednak stanowi zespolenie znamion technicznych z pojęciami prawnymi. Należy tutaj szczególnie podkreślić okoliczność, że poza prawem patentowym nie istnieje żadna inna dziedzina prawa, gdzie prawo i technika tak ściśle łączyłyby się z sobą w jedną całość. Z tych właśnie względów adwokaci, do których wynalazcy zwracali się początkowo o porady przy zgłaszaniu wynalazków, nie byli w stanie jako nie technicy dyskutować na tematy techniczne i mogli omawiać z owymi wynalazcami jedynie zagadnienia prawne, co nie wystarczało do należytego ujęcia przedmiotu wynalazku i opracowania zgłoszenia patentowego. Te właśnie okoliczności zrodziły nowy zawód: zawód rzecznika patentowego. Rzecznikiem stawał się technik, specjalnie - obznaimiony z jednej strony z nowymi zdobyczami techniki, z nowymi wynalazkami oraz z interpretacją technicznych tekstów patentów, z drugiej zaś strony wyspecjalizowany w prawie patentowym zarówno krajowym, jak i zagranicznym, oraz w innych dziedzinach prawa, ściśle łączących się z prawem patentowym. Ci właśnie technicy stali się pionierami ruchu patentowego, a następnie „rzecznikami patentowymi", których prawa i obowiązki zostały uiete w większości krajów w normy, określone specjalnymi ustawami lub rozporządzeniami.

Na czym polega praca rzecznika patentowego? Istota tei pracy polega przede wszystkim na konsul-tn.cn technicznej, której to pracy nie bvł i n»e jest obecnie w stanie podjąć sie adwokat. Rzecznik patentowy udziela sw^mu klientowi bądź w bezpośredniej rozmowie, bądź też w drodze koresponden-ćyinei. wskazówek i informacji, dotyczących przede wszystkim wcześniejszych publikacji, zarówno pa-tentowvch, j^k i zawartych w ksia^neh technicznych. w dziedzinie pomysłu tego klienta, oraz informacji w zakresie wpływu, jaki te publikacje mogą mieć na sprawę uzyskania patentu na odnośny