Elyczny wymiar egzystencji pozwala zrozumieć, czym jest szczęœcie. Walka głównych bohaterów ze złem była œwiadomym wyborem - nie myœleli o szczęœciu osobistym, narażali własne życie, żeby walczyć z zagrożeniem. ZnaleŸli szczęœcie w pomocy ludziom chorym na dżumę. Stanęli po stronie słabszych, pokonanych. Wykazali się postawą godną, wynikającą z głębokiego humanitaryzmu. Ojciec Paneloux stopniowo zmienia się w ezłowieka narażającego życie, by ratować innych i wówczas jego egzystencja nabiera sensu.
Dziennikarz Rambert znalazł się przypadkowo w Oranie i pragnął opuœcić miasto, gdy zapanowała epidemia. Czynił starania, żeby bezpiecznie wyjechać, ale gdy mial możliwoœć oddalenia się od epidemii, zmienił zdanie. Czuł, że miałóy wyrzuty sumienia pozostawiając zagrożonych ludzi, potrzebujących pomocy. Widział zaangażowanie kolegów, brak rąk do walki z dżumą, ale przede wszystkim cierpiących ludzi, czekających na opiekę.
Mamy wiele przykładów w literatun.e i w życiu na to, że "człowiekowi jest wstyd,jeżeli tylko samjest szczęœliwy". Powinniœmy więc umiejętnie łączyć własne szczęœcie z radoœcią innych, swoją postawą przyczyniać się do stwarzania dobra i przyjemnej atmosfery w œrodowisku.
Szczęœcie jest dopiero wtedy pełne, kiedy możemy uszczęœliwić drugiego człowieka, kiedy możemy służyć innym ludziom.
Obyœmy nigdy nie musieli stawać przed wyborami, jakich dokonywali bohaterowie literaccy, tacy jak: Konrad Wallenrod, Konrad z III cz. , Dziadów" lub "Kolumbowie" w czasie II wojny œwiatowęj.
, Sądzę, że w państwie bez wojen, o ustroju demokratycznym można identyfikować się z epikurejskim pojęciem szczęœcia. Radoœć życia pozwala na realizację planów, zamierzeń i marzeń, a osiągnięcie celu daje satysfakcję i wówczas człowiek czuje się szczęœliwy.
Uważam, że każdy pragnie szczęœcia nie tylko dla siebie, ale i dla ukochanych osób. Ma na uwadze dobro dzieci i rodziców, cieszy się także ze szczęœcia i powodzenia życiowego rodzeństwa. Służy im pomocą, dobrą radą i słowami pociechy w trudnych sytuacjach.
Myœlę, że za dewizę życiową można przyjąć słowa œw. Franciszka: "nie należy czekać na szczęœcie, lecz je tworzyć". Poglądy chrzeœcijańskiego filozofa z XI1 wieku są ponadczasowe, wyrażają wiarę w człowieka, dodają mu optymizmu, zachęcąją do pozytywnego działania.
Œw. Franciszek oparł swoją naukę na takich ideałach, jak: wszechogarniająca miłoœć do œwiata, przyrody, człowieka, nawet samego sicóie
24
i swojego ciała; radoœć - wynikająca z tego, że istniejemy, z pracy, z piękna œwiata i odczuwania miłoœci. Œw. Franciszek nie chciał posiadać dóbr materialnych, nie upatrywał w nich szezęœcia, lecz głosił ideę wolnoœci i szczęœcia człowieka.
Optymistyczny program œwiętego eliminował frustrację, każąc aprobować życie, w którym zawsze radoœć przeplata się ze smutkiem, w którym każdy, jeœli umiejętnie popatrzy na swoją egzystencję, doszuka się w niej sensu istnienia. Franciszkanizm kładzie szczególny nacisk na zespolenie człowieka z naturą, która daje poczucie harmonii i spokoju, a harmonia i spokój to ważne czynniki warunkujące szczęœcie.
Zakończę swoje ruzważania słowami Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego, w których jest zawarta myœl o szczęœciu: "A ty mnie na wyspy szcz4œliwe zawieŸ, / wiatrem łagodnym włosy jak kwiaty rozwiej, zacałuj, / ty mnie ukołysz i uœpij, snem muzykalnym zasyp, otumań, / we œnie na wyspach szczęœliwych nie przebudŸ ze snu. / Pokaż mi wody ogromne i wody ciche, / rozmowy gwiazd na gałęziach pozwól mi słyszeć zielonych, I dużo motyli mi pokaż, serce motyli prLybliż i przytul, I myœli spokojne ponad wodami pochyl miłoœcią".
Sądzę, że wiersz "Proœba o wyspy szczęœliwe" wskazuje na ważną koncepcję szczęœcia. Raj fantastyczny, wyœnione marzenia można osiągnąć - urzeczywistnić postawą pełną życzliwoœci i miłoœci do drugiego człowieka i otaczającej nas przyrody.
Maska i przenoœnia w literaturze, czyli o sposobach komunikacji pisarza z czytelnikiem: od bajek Krasickiego do utworów pisarzy polskich i obcych XX wieku
Pisarz może kontaktować się z czytelnikiem w sposób realistyczny, podejmując problemy aktualne i istotne zarówno dla całego społeczeństwa, jak i jednostki. Może też przekazywać je w sposób poœredni stosująe maskę lub przenoœnię.
Wybór komunikacji zależy od pisarza i różnych czynników zewnętrznych, np. w okresie niewoli bezpoœrednie przekazywanie myœli o charakterze politycznym groziłoby represjami. Ważną rolę odgrywają też przyjęte w danym okresie kanony estetyczne oraz próby wartoœciowania wiedzy o œwiecie. Sądzę, że nie są bez znaczenia aktualne dla autora prądy literacko-filozuficzne i głoszone hasła.
25