Artur Wiączek		GRUPA 11b		Laboratorium z MATERIAŁOZNASTWA
TEMAT: Próba rozciągania.
ROK AKAD.	DATA			OCENA		PODPIS
2000/2001

1. Cel ćwiczenia.

Celem ćwiczenia jest zapoznanie ze statyczną próbą rozciągania, rodzajem stosowanych próbek, wyznaczenie wytrzymałości na rozciąganie R m

i wydłużenia całkowitego A próbek płaskich oraz wysunięcie stosownych wniosków .

2. Wykonanie.

2.1. Do ćwiczeni zostało użyte dwie próbki:

1. płaska próbka z brązu w stanie zgniotu o: długości początkowej

L₀ =45 mm, przekroju poprzecznym S₀ = 8 x 1,5 mm² ;

2. płaska próbka z stalowa o: długości początkowej

L₀ = 25 mm, przekroju poprzecznym S₀ = 5,5 x 2,1 mm²;

2.2. Do każdej z próbek została użyta inna siła maksymalna (F max) odpowiednio

wynoszą:

1. F max = 4020 N;

2. F max = 4880 N;

2.3. Wymiary próbek po zerwaniu odpowiednio wynoszą:

1. L ₁ = 62 mm;

2. L ₁ = 33,3 mm;

gdzie: L₁ - długość próbki po zerwaniu .

3. Korzystając z powyższych danych możemy wykonać następujące :

L₁ - L₀

3.1. Wydłużenie względne A wg następującego wzoru: A = ———— ∙100 [%]

L₀

Otrzymujemy:

• dla próbki a) A = 37,8 %

• dla próbki b) A = 33,2 %

1. Wytrzymałość na rozciąganie Rm wg następującego wzoru:

Fm

Rm = —— [ MPa ]

S_o

Otrzymujemy:

• dla próbki a) Rm = 0,335 MPa

• dla próbki b) Rm = 0,42251 MPa

3.3 Wnioski :

Wykresy przedstawiające przebieg procesu rozciągania zostały zamieszczone na załącznikau. Na podstawie wykonanego ćwiczenia można zauważyć, że początkowo linie wykresów są proste lub bardzo zbliżone do prostych. W okresie tym następuje wzrost siły rozciągającej przy stosunkowo niewielkim wydłużeniu próbki. Usunięcie siły rozciągającej powoduje znikanie wydłużeń, próbka wraca do pierwotnej długości, a takie wydłużenie nazywa się sprężystym. Własność materiału powracania do swych początkowych wymiarów po usunięciu siły rozciągającej nazywa się sprężystością. Jeżeli siłę rozciągającą zwiększy się w ten sposób, że po jej usunięciu próbka już nie wróci do początkowych wymiarów, wówczas nastąpią wydłużenia trwałe, czyli plastyczne. W miarę dalszego rozciągania próbki zaczynają wydłużenia wzrastać szybciej niż naprężenia. Wykres zakrzywia się w prawo wydłużenia przestają być proporcjonalne do naprężeń. W tym okresie daje się nawet zauważyć wzrost wydłużenia nawet przy nieznacznym spadku naprężeń. Okres ten nazywa się płynięciem materiału. Wartość odpowiadająca początkowej chwili tego zjawiska nazywa się górną granicą plastyczności, a naprężenie odpowiadające wzrostowi wydłużenia przy nieznacznym spadku naprężeń nazywa się dolną granicą plastyczności. Po przekroczeniu obszaru granicy plastyczności opór materiału zaczyna znów wzrastać, lecz wzrost naprężeń jest nieco mniejszy niż w początkowym okresie rozciągania, przy jednoczesnym szybkim wzroście wydłużenia. Krzywa wykresu podnosi się i osiąga punkt najwyższy w punkcie odpowiadającym największemu obciążeniu jakie wytrzymuje dana próbka. Z chwilą osiągnięcia przez próbkę tego obciążenia, zaczyna się w jednym miejscu próbki tworzyć miejscowe zwężenie zwane szyjką. Następuje teraz szybkie wydłużanie się próbki, aż w końcu następuje jej zerwanie.

---