Strona: 26 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
ROZDZIAA
IV. POMIAR K
TÓW POZIOMYCH
ż 11
Założenia ogólne
1. Do pomiaru kątów poziomych powinno się używać:
- teodolitu jednosekundowego (firmy Wild typ T2 lub T2A, firmy Zeiss typ Theo 010A lub firmy Kern typ DKM
2A) ze statywem,
- kompletu tarcz celowniczych dostosowanych do pomiaru kierunków przy długich celowych (od 0,5 do 2,5
km) osadzonych na typowych spodarkach. Przy pomiarze kierunków odległych, zamiast tarczy mogą być
użyte inne sygnały celownicze o specjalnej konstrukcji pod warunkiem, że zostały zbadane w upoważnionym
laboratorium i uzyskały atest,
- kompletu wymiennych pionów optycznych dostosowanych do kompletu spodarek tarcz celowniczych,
- spodarki wieżowej z nakłuwaczem centrowniczym, służącej do precyzyjnego ustawienia teodolitu nad
centrem punktu odrzutowanym na stolik wieży triangulacyjnej lub na stolik podwyższonego stanowiska, oraz
następującego sprzętu pomocniczego:
- centrownika triangulacyjnego,
- dwóch ruletek stalowych widełkowych,
- dwóch lornetek polowych 6x - 8x,
- przeziernika stolikowego,
- stolika topograficznego,
- taśmy mierniczej z kompletem szpilek,
- szpil poszukiwawczych,
- łaty niwelacyjnej (technicznej),
- 2 - 3 tyczek mierniczych,
- 3 łat stabilizacyjnych,
- poziomnicy lub libeli stolikowej,
- węgielnicy dwupryzmatycznej,
- przenośnika kątowego (kątomierza),
- szkicownika polowego,
- kompletu radiotelefonów (w miarę możliwości),
- parasola oraz plandek w ilości pozwalającej zabezpieczyć teodolit przed wiatrem, deszczem lub
słońcem oraz sygnały przed wiatrem,
- siekier, młotka, szpadli, kilofa, lin itp.
2. Pomiar kątów poziomych w sieciach II klasy należy wykonywać metodą kierunkową z dokładnością określoną
średnim błędem kierunku
Strona: 27 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
mK d" 8,5 cc (2.8")
stąd średni błąd kąta
mą d" 12 cc (4")
3. Sprzęt pomiarowy: teodolit, komplet tarcz celowniczych oraz pion optyczny, przed rozpoczęciem prac polowych
oraz po każdej naprawie, powinien być badany laboratoryjnie, a następnie kontrolowany co najmniej raz do roku.
Teodolit oraz komplet tarcz celowniczych (sygnałów celowniczych) powinny posiadać aktualne świadectwa atestacji
(metryki).
4. Pomiar kierunków należy wykonywać ze stanowisk centrycznych i na cele centryczne.
Dopuszcza się wykonanie pomiaru:
- ze stanowiska mimośrodowego na cel mimośrodowy,
- ze stanowiska mimośrodowego na cel centryczny, lub
- ze stanowiska centrycznego na cel mimośrodowy tylko w przypadku:
- przeszkód terenowych,
- przebiegu celowej w odległości mniejszej niż 0,3 m od elementów wieży lub sygnału.
5. Mimośrody należy wyznaczać i mierzyć z dokładnością umożliwiającą określenie poprawki do kierunku ze względu
na mimośród stanowiska i celu ze średnim błędem nie większym niż 3cc (1").
6. Przed przystąpieniem do pomiarów, należy w terenie sprawdzić stan sprzętu pomiarowego oraz sprzętu
pomocniczego. Przy sprawdzaniu należy zwrócić szczególną uwagę na:
Teodolit
- prawidłowość i płynność działania wszystkich mechanizmów (śruby zaciskowe, leniwki, mikrometr
optyczny),
- libelę (ewentualnie je zrektyfikować),
- prawidłowość działania pionu optycznego (ewentualnie go zrektyfikować).
Statyw
- śrubę sprzęgającą, śruby łączące głowicę z nogami statywu,
- osadzenie okuć statywu (usunąć ewentualne luzy),
Spodarka
- śruby poziomujące,
- śrubę zaciskową i sprzęgającą,
Pion optyczny
- libelę (ewentualnie ją zrektyfikować),
- działanie pionu optycznego (ewentualnie go zrektyfikować).
Strona: 28 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
Przyjmuje się, że pion optyczny jest prawidłowo zrektyfikowany, jeżeli po obrocie pionu wokół osi pionowej
instrumentu o 200g, obraz punktu nie przemieścił się w stosunku do środka siatki kresek więcej niż 1 mm.
Sprawdzenie to należy wykonać przy najwyższym, przewidywanym ustawieniu pionu nad punktem.
Tarcza celownicza (sygnał celowniczy)
- libelę (ewentualnie ją zrektyfikować)
- jakość rysunku tarczy,
- pokrywanie się osi geometrycznej tarczy celowniczej z osią obrotu sygnału oraz z osią lunetki pionu
optycznego.
Sprawdzenie tarczy celowniczej przeprowadza się w następujący sposób: nad kołkiem z wbitą pionowo szpilką
krawiecką ustawia się na stabilnym statywie tarczę celowniczą, starannie ją poziomując i centrując za pomocą
zrektyfikowanego pionu optycznego. Z odległości kilku metrów, starannie spoziomowanym teodolitem celuje się na
szpilkę, a następnie na tarczę celowniczą ustawioną prostopadle do celowej. Za pomocą ołówka, delikatnie nanosi
się w środkowej części tarczy punkt pokrywający się z obrazem pionowej kreski lunety. Tarcza celownicza jest
prawidłowa, gdy spełniona są dwa warunki:
- odległość od naniesionego punktu do geometrycznego środka rysunku tarczy jest mniejsza od 2 mm,
- przy obrocie tarczy wokół osi pionowej o kąt około 35g w lewo i prawo, naniesiony punkt nie schodzi z kreski
pionowej siatki kresek lunety o odcinek większy od 2 mm.
Tarcze celownicze należy sprawdzać przed wyjazdem w teren, a w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości,
przekazać do laboratorium w celu zrektyfikowania.
Teodolit, pion optyczny oraz tarcze celownicze należy przewozić i przenosić w skrzynkach transportowych. Za
jakość i stan sprzętu odpowiada kierownik zespołu pomiarowego.
ż 12
Przygotowanie stanowiska i sprzętu do pomiarów kątowych
1. Pomiary kątowe i liniowe sieci II klasy, powinny być wykonywane w odniesieniu do centra na płycie podziemnej typ
36a, lub centra na metalowej głowicy znaku dwufunkcyjnego typ 30 (rys. 10 i 11).
Wysokości punktów nad poziomem morza (H) sieci kątowo liniowej stabilizowanych znakiem dwupoziomowym
odnoszone są do górnej powierzchni płyty podziemnej. Wysokość H górnej powierzchni słupa oblicza się dodając
do wysokości płyty różnicę wysokości pomiędzy górną powierzchnią słupa i płyty.
W związku z tym na stanowisku pomiarowym oraz na wszystkich punktach celu należy przed rozpoczęciem
pomiaru:
- wykopać słup i oczyścić centr na płycie podziemnej. Przed wykopaniem słupa należy zapewnić możliwość
odtworzenia pierwotnego jego położenia w poziomie (z dokładnością około 0,01 m) oraz zasygnalizować
wysokość jego pierwotnego położenia. Ponadto należy zwrócić uwagę aby:
- przy wyciąganiu słupa nie została poruszona płyta podziemna,
- zapewnić stabilne ustawienie statywu nad centrem,
- zapewnić wygodne prowadzenie obserwacji kątowych,
- zapewnić wygodny pomiar wysokości instrumentu (sygnału).
Strona: 29 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
2. W wypadku pomiaru kierunków ze stanowiska naziemnego należy:
1) na stanowisku centrycznym
- ustawić teodolit nad centrem znaku podziemnego z błędem średnim nie większym niż 2 mm,
- zmierzyć wysokość instrumentu nad centrem znaku podziemnego z dokładnością 0,01 m,
2) na stanowisku mimośrodowym
- pomierzyć elementy ekscentryczności stanowiska. Wskazane jest aby liniowa wielkość mimośrodu (e)
umożliwiła wykonanie pomiaru kąta dyrekcyjnego za pomocą teodolitu (e e" 2,5 m),
- zmierzyć wysokość instrumentu nad centrem znaku podziemnego z dokładnością 0,01 m.
3. W wypadku pomiaru kierunków ze stolika obserwacyjnego należy:
1) usunąć ewentualne styki konstrukcji statywu z konstrukcją rusztowania wieży oraz sprawdzić stabilność
stolika obserwacyjnego,
2) przenieść centr podziemnego znaku na stolik obserwacyjny (ż 19 ust. 1 i 2), a w przypadku, gdy pomiary
nie mogę być wykonane bezpośrednio nad centrem znaku - dokonać pomiaru mimośrodu stanowiska i celu
względem centra punktu, sporządzając odpowiedni arkusz centrowniczy (ż 19 ust. 1 i 2),
3) mimośrody stanowiska i celów wyznaczać bezpośrednio przed lub po pomiarach kierunków. Okres od
momentu pomiaru kierunków do momentu pomiaru mimośrodu nie może przekraczać 2 tygodni,
4) wyznaczyć wysokość teodolitu lub celu względem znaku podziemnego z dokładnością 0,01 m.
4. W celu wyznaczenia wysokości zastabilizowanego słupa nad płaszczyznę płyty należy obok niego wbijać pionowo
szpilę poszukiwawczą do momentu zetknięcia się jej ostrza z górną płaszczyzną płyty, zaznaczyć na szpili punkt
leżący na poziomie górnej powierzchni słupa. Po wyciągnięciu szpili, różnicę wysokości należy pomierzyć ruletką.
Czynności te należy powtórzyć dla kontroli po drugiej stronie słupa.
5. W przypadku wykonywania pomiarów ze stolika obserwacyjnego wieży triangulacyjnej pomiary wysokości
poszczególnych elementów budowli należy wykonać metodą trygonometryczną dwukrotnie. Różnice z dwukrotnego
pomiaru powinny być mniejsze od 0,03 m. Sposób pomiaru i obliczenia wysokości stanowiska (stolika) oraz
punktów nacelowania (celu) z punktów sąsiednich podano w zał. 10.
Przy pomiarach kątów poziomych (kierunków) oraz kątów pionowych należy po ustawieniu teodolitu na stanowisku
wyznaczyć wysokość osi obrotu lunety teodolitu nad górną płaszczyzną podziemnego znaku (płyty). W tym celu
należy pomierzyć wysokość osi lunety nad powierzchnią stolika (wteo), posługując się ekierką z podziałem
milimetrowym. Wówczas
hteo = hstolika + wteo
Gdy na punkcie jest tarcza celownicza wówczas wysokość punktu nacelowania nad znakiem podziemnym
wyznacza się analogicznie
htarczy = hstolika + wtarczy
6. Teodolit należy przenosić na stanowiska obserwacyjne w specjalnie do tego przeznaczonym transporterze
(plecaku).
7. Przed rozpoczęciem pomiaru kątów zaleca się:
Strona: 30 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
1) zabezpieczyć teodolit przed wiatrem, deszczem lub słońcem oraz tarcze celownicze przed wiatrem za
pomocą plandek i parasola,
2) ustawić instrument na stanowisku co najmniej 1/4 godziny przed rozpoczęciem pomiaru kątów,
3) ustawić okular odpowiednio do wzroku obserwatora.
W tym celu należy skierować lunetę na jasne dalekie tło, ustawić pierścień ogniskujący w pozycji
"nieskończoność" i obracać okularem do momentu zniknięcia obrazu siatki kresek, następnie wkręcać
oprawę okularu dotąd, aż pojawi się w polu widzenia lunety ostry obraz siatki kresek. Zaleca się uprzednio
spojrzeć na daleki przedmiot, aby uwolnić oko od wysiłku akomodacji. Odczyt na skali okularu należy
zapamiętać, gdyż jest on stały dla danego instrumentu i danego obserwatora,
4) wyregulować oświetlenie i ostrość obrazu kręgu poziomego i pionowego oraz mikrometru optycznego,
5) kilkakrotnie obrócić alidadę teodolitu dookoła osi pionowej oraz lunetę dookoła osi poziomej w celu
równomiernego rozprowadzenia smarów.
8. Po przygotowaniu teodolitu do wykonania obserwacji powinno się:
1) zapoznać z układem celowych na stanowisku oraz z typami zabudowy i sygnalizacji na punktach celu,
2) sprawdzić, czy celowe przebiegają w dopuszczalnej odległości od elementów konstrukcji wieży
triangulacyjnej lub stanowiska podwyższonego (minimum 0,3 m),
3) pomierzyć przenośnikiem kątowym na mapie roboczej kierunki do punktów celu,
4) odszukać za pomocą instrumentu i zidentyfikować w terenie kierunki do wszystkich celów na stanowisku,
a następnie wybrać kierunek początkowy, na punkt najdalej położony i najlepiej widoczny.
ż 13.
Pomiar kierunków
1. Podczas pomiaru kierunków zaleca się:
1) przed rozpoczęciem obserwacji wycelować lunetę wzdłuż wszystkich kierunków i sprawdzić czy
oświetlenie kół i mikrometru optycznego jest właściwe,
2) śruby zaciskowe dokręcać z niewielką siłą, tylko tak aby prawidłowo działały leniwki,
3) siatkę kresek naprowadzać na cel ruchem wkręcającym leniwki,
4) przy naprowadzaniu na cel chwytać teodolit oburącz za dz
wigary lunety; nie należy obracać alidady
chwytając za lunetę, śruby zaciskowe lub leniwki,
5) przy korzystaniu ze śruby rejteracyjnej, przed rozpoczęciem obserwacji chwilę poczekać, aby koło poziome
mogło przyjąć położenie wolne od ewentualnych naprężeń,
6) celowanie przeprowadzać sposobem bisekcji, tj. ustawiania obrazu między parą pionowych kresek siatki,
w pobliżu przecięcia kreską poziomą,
7) podczas obserwacji na stanowisku nie zmieniać położenia okularu lunety, okularu lunetki odczytowej,
oświetlenia obrazu kół i mikrometru oraz, o ile jest to możliwe, ogniskowania lunety,
8) leniwki i pokrętło mikrometru optycznego obracać dwoma palcami (parą sił) ruchem płynnym i powolnym,
unikać uderzenia o skrajne punkty oporowe; przyjąć jako zasadę dla leniwek i pokrętła mikrometru: zawsze
końcowy obrót w prawo (ruchem wkręcającym).
2.
Strona: 31 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
2. Niezależnie od rodzaju zabudowy punktu (stanowisko naziemne, wieża triangulacyjna, stanowisko na budowli
stałej), punktem nacelowania powinien być środek tarczy celowniczej lub specjalny sygnał celowniczy. Płaszczyzna
tarczy powinna być ustawiona prostopadle do celowej.
Przy celowych dłuższych od 1 km można wykorzystać jako cel świece wieży lub sygnału triangulacyjnego. Jako
punkt nacelowania należy wtedy przyjąć środek świecy przy szczycie daszka lub krzyżaka.
3. Zapisy w dzienniku pomiarów kątowych (zał. 11) w kolumnach obejmujących bezpośrednie odczyty prowadzi się
przez kalkę. Obliczenia średnich wartości kierunków powinny być prowadzone niezależnie przez dwie osoby.
4. W wypadku, gdy ze względu na przeszkody terenowe ustalono wywiadem wykonanie całości obserwacji lub części
kierunków z naziemnego punktu ekscentrycznego należy:
a) punkt główny (centr) zastabilizować znakiem typu 36a lub 30,
b) punkt ekscentryczny zastabilizować podziemnie płytą o wymiarach (0,30 x 0,30) x 0,10 m, a w przypadku
gdy punkt ten już był uprzednio zastabilizowany jako punkt osnowy poziomej pozostawić jedynie znaki
podziemne (usunąć słup). Pomiar mimośrodu punktu ekscentrycznego podano w ż 20.
5. Punkty ekscentryczne na budowlach należy stabilizować metalowymi bolcami, trzpieniami, nitami, gwoz
dziami,
wyrytym krzyżem - odpowiednio do materiałów, z których zbudowano budowlę.
6. W wypadku gdy na stanowisku liczba kierunków jest duża, pomiar metodą kierunkową należy wykonać w sektorach
zawierających nie więcej niż po 8 kierunków. Jako kierunek początkowy należy wybierać kierunek o najbardziej
wyrazistym celu (daleki, dobrze i jednakowo oświetlony przez cały okres obserwacji, z kontrastowym tłem).
7. Kierunki należy mierzyć w trzech seriach.
Początkowe ustawienia limbusa dla poszczególnych serii: 0,0g, 66,7g i 133,3g.
Po każdej serii należy:
- przesunąć mikrometr o wartość kąta równą 1/3 pełnego zakresu mikrometru,
- sprawdzić prawidłowość spoziomowania teodolitu,
- w wypadku wykonywania pomiaru ze statywu, sprawdzić centrowanie i ewentualnie powtórnie zcentrować
instrument.
8. Pomiar kierunków należy wykonywać z zachowaniem następujących wymagań:
1) dopuszczalna różnica dwukrotnego doprowadzenia do koincydencji i odczytu mikrometru optycznego d"
5cc(2"),
2) dopuszczalna różnica pomiędzy pierwszym i ostatnim nacelowaniem na punkt początkowy serii d" 12cc(4 ).
Po wykonaniu obserwacji kierunków na stanowisku należy sporządzić zestawienie wyników obserwacji elementów
mimośrodu według wzoru podanego w załączniku 11.
9. Różnicę między średnią wartością kierunku początkowego z ostatniej i pierwszej obserwacji w serii należy
rozrzucać narastająco na wszystkie kierunki serii:
Strona: 32 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
numer kierunku poprawka
1 0
2
3
... ...
n
1 z
gdzie:
z  różnica,
n - liczba kierunków.
10. Dopuszczalne różnice między skrajnymi wartościami odpowiednich kierunków z pomiaru w 3 seriach d" 18cc(6").
11. Poprawki � do kierunków ze względu na mimośród celu oraz mimośród stanowiska liczy się zgodnie z wzorami:
Rysunek 13.
gdzie:
Strona: 33 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
es - liniowa wielkość mimośrodu stanowiska S,
ec - liniowa wielkość mimośrodu celu C,
Ś - kąt dyrekcyjny mimośrodu stanowiska Es dla kierunku na Ec,
� - kąt dyrekcyjny mimośrodu celu Ec dla kierunku Es,
Do - odległość między stanowiskami mimośrodowymi teodolitu i sygnałów (Es  Ec),
D - odległość między centrami punktów S i C.
Wymaganą dokładność wyznaczenia długości boku D lub wartości (Do -a) w zależności od wielkości sumy (es+ ec
) i długości boku D określamy zgodnie z tablicą 2.
12. W przypadku, gdy es lub ec jest równe zeru, albo gdy długość boku D jest większa od wartości boku Dp odczytanej
z tablicy 3, można stosować zmodyfikowane wzory do liczenia poprawek rozdzielnie na każdym punkcie:
Tablica 2. Tablica granicznych długości boków DG w m
dDm 0,02 0,035 0,05 0,075 0,10 0,25 0,50 1,00
es + ecm
0,2 71 94 113 138 160 252 357 505
0,4 101 134 160 195 226 357 505 714
0,6 124 164 195 239 276 437 618 874
0,8 143 189 226 276 319 505 714 1 009
1,0 160 211 252 309 357 564 798 1 128
2,0 226 299 357 437 505 798 1 128 1 596
4,0 319 422 505 618 714 1 128 1 596 2 257
6,0 391 517 618 757 874 1 382 1 954 2 764
8,0 451 597 714 874 1 009 1 596 2 257 3 192
10,0 505 668 798 977 1 128 1 784 2 523 3 568
20,0 714 944 1 128 1 382 1 596 2 523 3 568 5 046
30,0 874 1 156 1 382 1 693 1 954 3 090 4 370 6 180
40,0 1 009 1 335 1 596 1 954 2 257 3 568 5 046 7 136
50,0 1 128 1 493 1 784 2 185 2 523 3 989 5 642 7 979
60,0 1 236 1 635 1 954 2 394 2 764 4 370 6 180 8 740
Strona: 34 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
70,0 1 335 1 766 2 111 2 585 2 985 4 720 6 676
80,0 1 427 1 888 2 257 2 764 3 192 5 046 7 136
90,0 1 514 2 003 2 394 2 932 3 385 5 352 7 569
100,0 1 596 2 111 2 523 3 090 3 568 5 642 7 979
150,0 1954 2585 3090 3785 4370 6910 9772
200,0 2257 2985 3568 4370 5046 7979
250,0 2523 3338 3989 4886 5642 8921
300,0 2764 3656 4370 5352 6180
350,0 2985 3949 4720 5781 6676
400,0 3192 4222 5046 6180 7136
450,0 3385 4478 5352 6555 7569
500,0 3568 4720 5642 6910 7979
550,0 3742 4951 5917 7247 8368
600,0 3909 5171 6180 7569
650,0 4068 5382 6433 7878
700,0 4222 5585 6676 8176
750,0 4370 5781 6910
800,0 4514 5971 7136
850,0 4652 6155 7356
900,0 4787 6333 7569
950,0 4918 6507 7777
1 000 5046 6676 7979
Tablica obliczona dla wzoru
Objaśnienia do tablicy 2
Przykład: Mamy bok D = 820 m obliczony z błędem dD = 0,25 m
Dla górnej granicy przedziału ( es + ec ): 8,32 m i
dD = 0,25 m mamy DG = 1784 m.
W tym przypadku D < DG i obliczenia właściwe poprawki � jest niemożliwe.
Właściwą wartość poprawki uzyska się, gdy błąd boku będzie dD = 0,05 m gdyż wtedy DG = 798 m (D
e" DG).
- zabrania się projektowania mimośrodowych stanowisk w takich sytuacjach, gdy dD jest mniejsza od 0,05 m.
- zaleca się, aby boki, których dD d" 0,05 m były obserwowane dalmierzem.
Strona: 35 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
gdzie:
e - liniowe wielkości mimośrodu stanowiska bądz
celu,
w1 - kąt dyrekcyjny mimośrodu stanowiska bądz
celu dla pierwszego kierunku,
Ki - i-ty kierunek liczonej poprawki,
Di - odległość między centrami punktów stan. S i celu C,
Doi - odległość między stanowiskami mimośrodowymi teodolitu i sygnału,
a = escosŚ + ec cos � -- wielkość zaniedbywalna, o ile jest nie większa od uzyskanej w tablicy 2.
Wartości sin � i i tg � i zastępuje się łukiem, gdy � i d" 0,8g (43,2 ).
uwzględniając warunki podane w tablicy 2
Tablica 3. Tablica granicznych długości boków Dp w m
e1 e1 = e2 0,02 m 0,1 m 0,4 m 0,7 m 1,0 m 5,0 m 10,0 m
e1 + e2
2 m 137 47 79 118 132 137
4 273 74 126 194 227 248
6 410 97 165 258 305 337
8 546 118 200 314 373 415
10 683 136 233 366 436 486 683
20 1366 217 370 584 701 785 1241 1366
30 2048 284 485 768 922 1035 1686 1969
40 2731 344 588 931 1119 1257 2073 2481
50 3414 399 682 1081 1300 1461 2429 2942
60 4097 451 771 1221 1469 1652 2759 3368
70 4779 500 854 1354 1629 1832 3071 3767
80 5462 546 934 1480 1782 2004 3368 4147
90 6145 591 1010 1601 1928 2169 3652 4509
100 6828 634 1083 1718 2068 2327 3925 4857
150 10242 831 1420 2252 2713 3053 5173 6442
Strona: 36 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
200 1006 1720 2729 3287 3701 6285 7850
250 1168 1996 3168 3816 4296 7306 9142
300 1318 2254 3577 4309 4852 8259
350 1461 2498 3965 4776 5378 9161
400 1597 2731 4334 5221 5879
450 1728 2954 4688 5648 6360
500 1853 3169 5029 6060 6823
550 1975 3377 5360 6457 7271
600 2093 3579 5680 6843 7706
650 2208 3775 5991 7219 8129
700 2319 3966 6295 7584 8541
Tablica obliczona dla wzoru
przy d� = 0,5cc
oraz przy założeniu, że zawsze e1 d" e2 nie definiując przy tym rodzaju mimośrodu e1 (jest to eS lub eC).
Dla e1 > 10 m przyjmuje się wartości z kolumny e1 = e2.
Dla e1 < 0,02 (ale e1 `" 0) przyjmuje się wartości z kolumny e1 = 0,02 m.
13. Przy krótkich mimośrodach liniowych, np. przy pomiarze kierunków ze stanowisk mimośrodowych zlokalizowanych
na stolikach wież triangulacyjnych lub na stolikach podwyższonych stanowisk, błąd średni poprawki ze względu na
mimośród
jeżeli błędy przerzutowania punktu centrycznego i punktu celu będą
Warunek ten będzie spełniony, jeżeli długość boków tzw. trójkątów błędów powstających przy przerzutowaniu
punktów C i S nie będą większe od 9 mm.
14. Odchyłka zamknięcia figury powinna wynosić:
Strona: 37 Wydruk z programu STANDARDY GEODEZYJNE � Copyright by GALL s.c. Katowice 2001
gdzie:
n - liczba kątów w figurze.
15. Dopuszczalny średni błąd kąta pomierzonego w sieci, obliczony na podstawie wzoru analogicznego do wzoru
Ferrero (minimum 20 odchyłek zamknięcia wielokątów), wynosi
12cc (4"). Dla czworoboków geodezyjnych należy obliczać odchyłki zamknięcia trzech trójkątów.
Średni błąd Ferrero kątów lub kierunków powinien być obliczony na podstawie kierunków poprawionych o średnią
kierunku początkowego oraz po wprowadzeniu poprawek ze względu na mimośród stanowiska i celu.
Praktycznie średni błąd kąta pomierzonego w sieci liczy się na podstawie wzoru:
gdzie:
� 3 - odchyłka zamknięcia trójkąta,
� 4 - odchyłka zamknięcia czworokąta,
� r - odchyłka zamknięcia r-kąta,
n3 - liczba trójkątów,
n4 - liczba czworokątów,
nr - liczba r-kątów,
r - liczba kątów w r-kącie
Wielkość średniego błędu kierunku obliczona na podstawie wzoru analogicznego do wzoru Ferrero wynosi:
gdzie:
mF - średni błąd kąta obliczony ze wzoru Ferrero.