K
evin
D. B
rowne
, C
atherine
h
amilton
-G
iaChritsis
• zapobieganie krzywdzeniu i zaniedbywaniu
dzieci: podejście oparte na ocenie poziomu ryzyka
śród profesjonalistów z sekto-
ra ochrony zdrowia wzrasta
świadomość faktu, że zjawisko
fizycznego, emocjonalnego i seksualnego
krzywdzenia dzieci występuje we wszyst-
kich społecznościach, a jego rozpoznanie
i diagnoza oraz skuteczne przeciwdziałanie
temu problemowi wymagają przemyśla-
nych, rozważnych działań wszystkich osób
i instytucji zaangażowanych w ochronę
dzieci.
Większość autorów opowiada się za
podejściem interdyscyplinarnym (między-
resortowym) jako najskuteczniejszą formą
współdziałania dla zapewnienia dzieciom
opieki i ochrony (np. Browne i in. 2006). Rząd
brytyjski (Departament Edukacji i Umiejęt-
ności 2006) opublikował ostatnio wytyczne
dotyczące tego, w jaki sposób różne grupy
profesjonalistów mogą ze sobą współpra-
cować, aby skutecznie chronić dzieci przed
krzywdzeniem.
K
evin
D. B
rowne
University of Liverpool, Wielka Brytania
C
atherine
h
amilton
- G
iaChritsis
University of Birmingham, Wielka Brytania
Zapobieganie krzywdzeniu i zaniedbywaniu dzieci:
podejście oparte na ocenie poziomu ryzyka
Nie tylko negatywny wpływ krzywdzenia na dzieci, ich rodziny i całe społeczeństwo, ale tak-
że względy ekonomiczne – ogromne koszty ochrony dzieci po wystąpieniu aktów krzywdzenia
– uzasadniają zwiększenie nakładów na działania profilaktyczne oraz na wspieranie dzieci i ich
rodzin.
W artykule przestawiono, jak można skutecznie przeciwdziałać konieczności podejmowania
interwencji wobec rodzin, w których zdiagnozowano problem krzywdzenia dzieci, poprzez za-
pewnienie wysokiej jakości usług profilaktycznych – reprezentujących dwie kategorie prewencji:
pierwotną i wtórną – świadczonych zgodnie z modelem ochrony zdrowia publicznego. Wymaga
to odejścia od wąsko rozumianej ochrony dzieci (spostrzeganej zwykle jako zadanie pracowni-
ków socjalnych) ku dbałości o zdrowie i rozwój dzieci poprzez działania na rzecz ich ogólnego
dobrostanu w rodzinach i społecznościach.
29
1
K
evin
D. B
rowne
, C
atherine
h
amilton
-G
iaChritsis
• zapobieganie krzywdzeniu i zaniedbywaniu
dzieci: podejście oparte na ocenie poziomu ryzyka
3
2
Tradycyjnie wyróżnia się trzy poziomy
zapobiegania krzywdzeniu dzieci (Browne
i in. 2002):
1) prewencję pierwotną (usługi ogólne
– uniwersalne – adresowane do całej popu-
lacji);
2) prewencję wtórną (usługi zogni-
skowane, adresowane do rodzin, które
– jak oceniono – potrzebują dodatkowego
wsparcia);
3) prewencja trzeciego stopnia (usługi
oferowane już po wystąpieniu problemów
w rodzinie).
Jednak coraz częściej można się spotkać
z opinią, że zjawisko krzywdzenia dzieci
powinno być rozpatrywane w szerszym
kontekście ochrony zdrowia publicznego,
a przeciwdziałanie temu problemowi win-
no obejmować działania na rzecz dobra
dzieci, rodzin i społeczności (Sekretarz Ge-
neralny ONZ 2006; WHO 1999, 2006).
Takie podejście sprzyja przeniesieniu uwa-
gi z roli profesjonalistów i procedur ochrony
dzieci na doniosłe znaczenie szeroko rozumia-
nych służb ochrony zdrowia i opieki socjal-
nej dla prawidłowego rozwoju i dobrostanu
dzieci w społeczeństwie, co z kolei powinno
się przyczynić się do zmniejszenia skali zja-
wiska krzywdzenia dzieci. Profesjonaliści
w dziedzinie ochrony zdrowia i opieki socjal-
nej oferują swoje usługi dzieciom i rodzinom,
które w największym stopniu potrzebują po-
mocy i wsparcia, jeszcze przed wystąpieniem
aktów przemocy (WHO 2004, 2005, 2006).
To podejście oparte na ochronie zdrowia
publicznego, uznawane za obiecującą me-
todę przeciwdziałania przemocy, obejmuje
następujące cztery kroki:
1) diagnozę skali problemu,
2) analizę czynników i grup ryzyka,
3) badania ewaluacyjne mające na celu
identyfikację skutecznych interwencji,
4) wdrożenie skutecznych modeli inter-
wencji na szerszą skalę.
Najistotniejszym wskaźnikiem potrzeby
podjęcia działań prewencyjnych jest liczba
przypadków zgonów dzieci wskutek aktów
krzywdzenia oraz częstość występowania
poważnych urazów (Reder, Duncan 2002).
Grupą szczególnie narażoną na niebezpie-
czeństwo są dzieci najmłodsze. Krzywdzenie
i zaniedbywanie dzieci jest jedną z najczęst-
szych przyczyn śmierci i niepełnosprawności
dzieci do lat pięciu, chociaż największe ryzy-
ko krzywdzenia występuje w grupie dzieci,
które nie ukończyły jeszcze pierwszego roku
życia (Browne, Lynch 1995).
Sprawcami krzywdzenia najczęściej są
rodzice małych ofiar. Szacuje się, że w Wiel-
kiej Brytanii co tydzień dwoje dzieci umiera
na skutek aktów krzywdzenia (5 na 100 tys.
urodzeń); dla porównania w Australii licz-
ba ta wynosi czworo dzieci tygodniowo (10
na 100 tys. urodzeń), a w Stanach Zjedno-
czonych – szesnaścioro (40 na 100 tys. uro-
dzeń; Browne, Lynch 1995).
Dlatego w trakcie wszystkich dyskusji do-
tyczących potrzeby prewencji należy pamię-
tać o liczbie dzieci, które nadal umierają lub
doznają nieodwracalnej niepełnosprawności,
ponieważ działania interwencyjne zostają
podjęte zbyt późno albo też dostępne usługi
prewencyjne okazują się niewystarczające.
Warto podkreślić, że chociaż brytyjski
system ochrony dzieci zmienił się w ciągu
ostatnich trzydziestu lat, to jednak w tym
okresie nie odnotowano istotnego spadku
liczby zabójstw dzieci (Creighton 1995),
która utrzymuje się na alarmująco wyso-
kim poziomie (NSPCC 2001).
Prewencja ma doniosłe znaczenie nie tyl-
ko z punktu widzenia ofiary i rodziny, ale
może także przynosić istotne korzyści fi-
nansowe całemu społeczeństwu – zarówno
jawne (np. obniżenie kosztów pomocy me-
dycznej dla ofiar, terapii sprawców i opieki
publicznej), jak i mniej oczywiste (np. kosz-
ty pracy organów ścigania i koszty sądowe,
a także koszty kształcenia specjalistów).
W 1996 r. oszacowano, że łączne koszty
finansowe krzywdzenia dzieci w Wielkiej
Brytanii wynoszą 735 mln funtów rocznie
Strategie prewencji
K
evin
D. B
rowne
, C
atherine
h
amilton
-G
iaChritsis
• zapobieganie krzywdzeniu i zaniedbywaniu
dzieci: podejście oparte na ocenie poziomu ryzyka
(Krajowa Komisja ds. Zapobiegania Krzyw-
dzeniu Dzieci 1996). W Stanach Zjednoczo-
nych koszty te szacuje się na 12,4 mld dol.
rocznie (WHO 1999).
Sumując, nie tylko negatywny wpływ
krzywdzenia na dzieci, ich rodziny i całe
społeczeństwo, ale także względy ekono-
miczne – ogromne koszty ochrony dzieci
po wystąpieniu aktów krzywdzenia – uza-
sadniają zwiększenie nakładów na działa-
nia profilaktyczne oraz na wspieranie dzie-
ci i ich rodzin.
Prewencja pierwotna – świadczenie usług uniwersalnych
Działania podejmowane w ramach pre-
wencji pierwotnej są adresowane do całej
populacji i mają na celu wywołanie funda-
mentalnych zmian w społeczeństwie. Przy-
kładem takich działań są społeczne kampanie
edukacyjne, które obalają błędne przekonania
i starają się zwiększać społeczną świadomość
skali i natury problemu krzywdzenia dzieci.
Można także promować pozytywne ro-
dzicielstwo poprzez kampanie społeczne
(zob. tabela 1), które obalają błędne prze-
konania o skuteczności kar fizycznych oraz
zwiększają świadomość społeczną doty-
czącą skali i natury przemocy emocjonalnej
wobec dzieci i sposobów jej zapobiegania
(Browne, Herbert 1997).
Tabela 1.
Kampania społeczna adresowana do rodziców dotycząca pozytywnego rodzicielstwa
Ostre słowa ranią
Dobre słowa pomagają
•
Zamknij się
•
Przestań
•
Odejdź
•
Jesteś głupi
•
Jesteś niedobry
•
Żałuję, że się urodziłeś
•
Proszę
•
Dziękuję
•
Bardzo dobrze
•
Jesteś mądry
•
Jesteś dobry
•
Kocham cię
Do form prewencji pierwotnej, oferowa-
nych wszystkim członkom populacji, nale-
żą:
– wizyty domowe pracowników służby
zdrowia,
– opieka zdrowotna dla kobiet w ciąży,
– edukacja rodziców i opiekunów,
– programy szkolne dotyczące wychowa-
nia i rozwoju dziecka,
– żłobki,
– telefony zaufania,
– lokalne ośrodki pomocowe (drop-in cen-
tres).
Nadrzędnym celem wszystkich form
pomocy jest wspieranie rozwoju pozy-
tywnych umiejętności wychowawczych
i wspomaganie procesu budowania bez-
piecznego przywiązania między rodzicem
a dzieckiem (Sanders, Cann 2002).
Wiele publikacji uznaje zbudowanie
bezpiecznej relacji przywiązania za naj-
ważniejszy cel interwencji, ze względu na
doniosłe znaczenie wytworzenia się przy-
wiązania niemowlęcia do rodzica (Bowlby
1969) zarówno dla długotrwałego dobro-
stanu dziecka (np. dla pozytywnego obra-
zu własnej osoby), jak i dla zapobiegania
krzywdzeniu dziecka przez rodzica (Gold-
berg 2000). W sytuacji, gdy w środowisku
dziecka obecnych jest wiele czynników ry-
zyka, prawdopodobieństwo wystąpienia
aktów krzywdzenia i zaniedbywania jest
wyższe, jeśli między dzieckiem a rodzicem
nie wytworzyło się bezpieczne, pozytywne
przywiązanie (Morton, Browne 1998).
Należy także pamiętać, że rodzicielstwo
to okres krytyczny w rozwoju psychicznym
osoby dorosłej. Trzeba zapewnić wspar-
cie rodzicom, którzy nie są w stanie sami
sprostać temu wyzwaniu. Można to robić
na poziomie całej populacji, na przykład
poprzez telefony zaufania, lokalne ośrod-
3
2
K
evin
D. B
rowne
, C
atherine
h
amilton
-G
iaChritsis
• zapobieganie krzywdzeniu i zaniedbywaniu
dzieci: podejście oparte na ocenie poziomu ryzyka
ki pomocowe (tzw. drop-in centres), lokalne
grupy wsparcia i grupy ochotnicze, a także
na poziomie prewencji wtórnej, kiedy to ro-
dziców doświadczających trudności kieru-
je się do specjalistycznych placówek opieki
zdrowotnej i usług socjalnych.
Niezbędne jest zatem interdyscyplinarne
kształcenie profesjonalistów w dziedzinie
opieki zdrowotnej i pracy socjalnej, aby byli
oni w stanie diagnozować takie problemy,
jak niska samoocena rodziców, lęk, depre-
sja i nadużywanie alkoholu/narkotyków,
a także skutecznie przeciwdziałać tym pro-
blemom (Browne i in. 2006). Na przykład
rodzicowi cierpiącemu na depresję trudno
jest właściwie zaspokajać potrzeby dziec-
ka, a jednocześnie radzić sobie z własnymi
problemami.
Wszystkie te czynniki wywierają istotny,
negatywny wpływ na jakość opieki rodzi-
cielskiej i przywiązania niemowlęcia do
rodzica. To z kolei zwiększa ryzyko krzyw-
dzenia i zaniedbywania, a takie doświad-
czenia mogą poważnie zaburzać rozwój
mózgu niemowlęcia (Glaser 2000). Może to
prowadzić do zaburzeń rozwoju pojęcia Ja
i relacji z innymi (Balberine 2001).
Światowa Organizacja Zdrowia (WHO
2004, 2005) zwraca uwagę na doniosłe zna-
czenie interakcji opiekun–dziecko dla prze-
trwania i prawidłowego rozwoju dzieci
w pierwszych latach życia. Dlatego kiedy
rodziny z niemowlętami i małymi dziećmi
zgłaszają się do placówek opieki zdrowot-
nej i do służb socjalnych – w ramach ru-
tynowych kontaktów z tymi instytucjami
– należałoby diagnozować ich potrzeby po-
przez analizę trzech podstawowych czyn-
ników:
– ogólnej oceny potrzeb rozwojowych
dziecka,
– oceny zdolności rodziców do właści-
wego reagowania na potrzeby dziecka,
– oceny czynników społecznych i środo-
wiskowych, które wpływają na możliwości
wychowawcze rodziców.
Ten model diagnostyczny (Departament
Zdrowia i in. 2000) można stosować w kil-
ku kontekstach, takich jak:
– opieka zdrowotna i usługi dla kobiet
w ciąży,
– wizyty domowe i programy pozytyw-
nego rodzicielstwa,
– zajęcia szkolne i przedporodowe doty-
czące ciąży, rodzicielstwa i rozwoju dziec-
ka,
– przedszkola, żłobki i lokalne ośrodki
pomocowe.
W wypadku rodziców, których uznano
za potrzebujących pomocy i wsparcia, pro-
gram pozytywnego rodzicielstwa jest jedną
z metod zapobiegania negatywnemu wpły-
wowi trudności doświadczanych przez ro-
dziców na dziecko i na jego rodzinę.
Prewencja wtórna – wykorzystanie oceny czynników ryzyka
do identyfikacji rodzin potrzebujących pomocy
W społecznościach, w których usługi
zdrowotne i socjalne są niewystarczające,
aby można było wprowadzić uniwersalne
podejście do zapobiegania krzywdzeniu,
bardziej realistyczne może się okazać za-
stosowanie prewencji wtórnej. Polega ona
na skierowaniu zasobów pomocowych do
tych rodzin, które – jak oceniono – potrze-
bują dodatkowego wsparcia.
Aby osiągnąć ten cel, należy zdiagnozo-
wać znane czynniki ryzyka krzywdzenia
w rodzinie i zapewnić jej odpowiednie,
specjalistyczne usługi jeszcze przed wystą-
pieniem aktów krzywdzenia.
Trzeba przy tym podkreślić, że nie wszyst-
kie rodziny, w których występują czynniki
ryzyka, w przyszłości będą się dopuszczać
krzywdzenia dziecka. Omawiane podejście
„przesiewowe” służy po prostu temu, aby ro-
dziny mające dodatkowe potrzeby otrzymały
wsparcie niezbędne do ich zaspokojenia.
Chociaż zatem takie podejście może się
wydawać kontrowersyjne, jednak jeśli dzia-
łania interwencyjne podjęte po identyfikacji
5
4
K
evin
D. B
rowne
, C
atherine
h
amilton
-G
iaChritsis
• zapobieganie krzywdzeniu i zaniedbywaniu
dzieci: podejście oparte na ocenie poziomu ryzyka
rodzin potrzebujących pomocy będą pozy-
tywne i rozwijające, to skutki błędnego za-
liczenia danej rodziny do kategorii rodzin
„potrzebujących dodatkowego wsparcia”
powinny być minimalne.
Ponadto, takie podejście może skutecznie
zapobiegać rozpoczęciu procesu wiktymizacji
także na późniejszym etapie rozwoju dziecka.
W modelu ekologicznym czynniki ry-
zyka można identyfikować w obrębie cech
rodzica i dziecka, rodziny oraz szerszego
środowiska społecznego – społeczności lo-
kalnej i całego społeczeństwa (zob. rys. 1).
Oprócz czynników ryzyka ważna jest
ocena jakości rodzicielstwa (czy jest wy-
starczająco dobre). Niewłaściwe rodzi-
cielstwo można rozpoznać na podstawie
negatywnych przekonań rodziców oraz
ich obojętnych postaw wobec dziecka,
połączonych z nieczułą bądź niekonse-
kwentną opieką. Liczba i charakterystyka
czynników ryzyka występujących w danej
rodzinie będzie wyznacznikiem poziomu
wsparcia, jakiego należy jej udzielić w ra-
mach programu doskonalenia kompeten-
cji rodzicielskich.
Społeczeństwo
Społeczność
Rodzina
Rodzic
+
dziecko
Rodzic
• Młody wiek
• Samotne rodzicielstwo
• Niechciana ciąża
• Kontakt z przemocą
• Nadużywanie substan-
cji odurzających
• Niewłaściwa opieka
prenatalna
• Niewystarczające
umiejętności rodziciel-
skie
• Choroba somatyczna
lub psychiczna
• Problemy małżeńskie
• Depresja
Dziecko
• Przedwcześnie uro-
dzone
• Niechciane
• Niepełnosprawne
• Małe
Rodzina
• Wielkość
• Ubóstwo
• Brak wsparcia spo-
łecznego
• Stres
• Przemoc domowa
• Częste zmiany miejsca
zamieszkania
Społeczność/Spo-
łeczeństwo
• Brak przepisów chro-
niących dzieci
• Spostrzeganie
niektórych dzieci jako
mniej wartościowych
(mniejszości, niepełno-
sprawność)
• Nierówności spo-
łeczne, dyskryminacja
religijna i rasowa
• Wysoki poziom tolero-
wania przemocy (media,
przestępczość, wojna)
• Normy kulturowe
• Brak lokalnej oferty
• Niski poziom opieki
zdrowotnej i usług
socjalnych
• Niski poziom spójno-
ści społecznej
Badania pozwoliły na wyodrębnienie
wielu czynników ryzyka. Na przykład
Browne i współpracownicy (2006) prze-
prowadzili trzynastomiesięczne badanie
podłużne na próbie 4351 noworodków
w Essex (Anglia). Porównanie 27 rodzin,
Rys. 1.
Czynniki ryzyka krzywdzenia i zaniedbywania dzieci
w których dopuszczono się aktów krzyw-
dzenia dzieci, z 4324 rodzinami wolnymi
od tego problemu wykazało, że dwana-
ście spośród czternastu wyodrębnionych
czynników istotnie różnicuje te dwie grupy
(zob. tabela 2). Są to między innymi:
5
4
K
evin
D. B
rowne
, C
atherine
h
amilton
-G
iaChritsis
• zapobieganie krzywdzeniu i zaniedbywaniu
dzieci: podejście oparte na ocenie poziomu ryzyka
Czynniki ryzyka
ETAP I (po 4-6 tygodniach)
ETAP II (po 9-12 tygodniach)
Rodziny, w których
wystąpiły akty
krzywdzenia dzieci
Rodziny wolne
od krzywdzenia
Rodziny, w których
wystąpiły akty
krzywdzenia
dzieci
a
R
od
zi
ny
w
ol
ne
o
d
kr
zy
w
dz
en
ia
a
N = 27
%
N = 4324
%
N = 25
N = 1516
Komplikacje w trakcie porodu/odseparowanie dziecka tuż po porodzie
3
11,1
482
11,1 (NS)
3 (12%)
14
0
(9
,4
%
)
(N
S)
Matka lub jej partner w wieku poniżej 21 lat
8
29,6
272
6,3
c
8 (32%)
56 (3,8%)
c
Matka lub jej partner niespokrewnieni
z dzieckiem
0
-
13
0,3 (NS)
2 (8%)
12 (0,8%)
b
Bliźnięta lub krótszy niż 18-miesięczny odstęp między kolejnymi porodami
5
18,5
314
7,3
b
5 (20%)
120 (8,1%)
b
Dziecko niepełnosprawne fizycznie lub umysłowo
2
7,4
61
1,4 (NS)
3 (12%)
31 (2,1%)
b
Poczucie izolacji
7
25,9
115
2,7
c
9 (36%)
29 (2,0%)
c
Poważne problemy finansowe
13
48,1
150
3,5
c
14 (56%)
50 (3,4%)
c
Matka
lub
jej
partner
leczeni
z
powodu
choroby
psychicznej lub depersji
14
51,9
353
8,2
c
16 (64%)
155 (10,5%)
c
Uzależnienie od narkotyków lub alkoholu
4
14,8
21
0,5
c
7 (28%)
11 (0,7%)
c
Matka lub jej partner doświadczyli w dzieciństwie przemocy fizycznej lub wykorzystywania seksualnego
9
33,3
126
2,9
c
8 (32%)
51 (3,4%)
c
Dziecko poważnie chore, przedwcześnie urodzone lub waga urodzeniowa poniżej 2,5 kg
3
11,1
240
5,6 (NS)
1 (4%)
66 (4,5%)
(NS)
Samotne rodzicielstwo
9
33,3
272
6,3
c
9 (36%)
90 (6,1%)
c
Obecność dorosłego o skłonnościach agresywnych w gospodarstwie domowym
7
25,9
42
1,0
c
7 (28%)
15 (1,0%)
c
Matka lub jej partner obojętni wobec dziecka
2
7,4
48
1,1
b
3 (12%)
9 (0,6%)
c
a)
podano procent wyników ważnych;
b)
= p < 0,05,
c)
p<0,001,
NS
= wynik nieistotny statystycznie; test Fishera.
* Za: Browne i in. 2006, s. 6 (przedruk za zgodą autora).
Tabela
2.
Częstość
występowania
czynników
ryzyka
w
rodzinach
dopuszczających
się
krzywdzenia
dzieci
i wolnych
od
tego
problemu
na
pierwszym
i drugim
etapie
procesu
oceny
potrzeb w ramach programu CARE*
7
6
K
evin
D. B
rowne
, C
atherine
h
amilton
-G
iaChritsis
• zapobieganie krzywdzeniu i zaniedbywaniu
dzieci: podejście oparte na ocenie poziomu ryzyka
1) cechy dziecka:
– dziecko przedwcześnie urodzone i/lub
niska masa urodzeniowa,
– rozdzielenie niemowlęcia z matką tuż
po urodzeniu,
– dziecko niepełnosprawne umysłowo
lub fizycznie,
– bliźnięta lub dziecko urodzone po
upływie mniej niż 18 miesięcy od ostatnie-
go porodu;
2) cechy rodziców:
– ojczym/macocha lub konkubent/kon-
kubina biologicznego rodzica,
– rodzic, który w przeszłości dopuszczał
się krzywdzenia innego dziecka,
– historia chorób psychicznych lub nad-
używania substancji odurzających,
– rodzic, który w chwili urodzenia dziec-
ka miał mniej niż 21 lat,
– rodzic obojętny, nietolerancyjny lub
zbyt nerwowy w relacjach z dzieckiem;
3) czynniki społeczne lub środowisko-
we:
– samotne rodzicielstwo,
– przypadki przemocy domowej w ro-
dzinie,
– trudności społeczno-ekonomiczne,
– izolacja społeczna.
Jednak wykorzystanie pojedynczego na-
rzędzia przesiewowego, opartego na liście
czynników ryzyka ocenianych wkrótce po
urodzeniu, może prowadzić do dużej licz-
by fałszywych wyników pozytywnych, tj.
rodzin, które nie dopuszczają się krzyw-
dzenia, a mimo to zostały zaliczone do
grupy wysokiego ryzyka (Browne 1995).
Dlatego część specjalistów wyraża prze-
konanie (Browne, Herbert 1997), że należy
przeprowadzić dodatkową ocenę relacji ro-
dzic–dziecko.
Doprowadziło to do opracowania pro-
gramu oceny przebiegu rozwoju dziecka
i jego środowiska rodzinnego – Child Asses-
sment Rating and Evaluation (CARE), który
jest realizowany w trakcie czterech wizyt
domowych w ciągu pierwszego roku życia
dziecka (Browne i in. 2000, 2006). Po zasto-
sowaniu wstępnego narzędzia przesiewo-
wego – listy czynników ryzyka (zob. tabela
2), wypełnianej wspólnie z rodzicami – pie-
lęgniarki środowiskowe oceniają:
– przekonania rodziców,
– postawy rodziców,
– wskaźniki kształtowania się relacji opar-
tej na przywiązaniu,
– jakość rodzicielstwa.
Badania podłużne Davida Oldsa (Olds
i in. 1993, 1997, 2002) dowiodły, że wizyty
domowe wpływają korzystnie na młode
matki doświadczające trudności społecz-
no-ekonomicznych i na ich nowo naro-
dzone (pierwsze) dzieci. Obejmowały one
okres piętnastu lat. Badania sprawdzające
(follow-up) ujawniły kilka istotnych różnic
między matkami odwiedzanymi w ciągu
pierwszych dwóch lat życia dziecka a tymi,
których nie objęto programem wizyt domo-
wych. A oto krótkie podsumowanie owych
różnic:
1) matki:
– niższy poziom pomocy otrzymywanej
od rodziny,
– 79-procentowy spadek liczby przypad-
ków krzywdzenia i zaniedbywania dzieci,
– 44-procentowy spadek liczby przypad-
ków uzależnienia matki od alkoholu/nar-
kotyków;,
– o 69% mniej przypadków aresztowania
matki;
2) dzieci i nastolatki:
– o 54% mniej przypadków aresztowań
wśród piętnastolatków,
– o 58% mniej partnerów seksualnych,
– o 28% mniej wypalanych papierosów;
– o 51% mniejsza liczba dni, w których
nastolatki spożywały alkohol.
Jednak program wizyt domowych opra-
cowany przez Oldsa i jego współpracowni-
ków (tamże) nie jest programem uniwer-
salnym, lecz usługą adresowaną do matek
o niskich dochodach, które właśnie urodzi-
ły pierwsze dziecko (zwykle – do matek
bardzo młodych).
W Wielkiej Brytanii wszystkie świeżo
upieczone matki są odwiedzane przez pie-
lęgniarki i położne środowiskowe. Badania
7
6
K
evin
D. B
rowne
, C
atherine
h
amilton
-G
iaChritsis
• zapobieganie krzywdzeniu i zaniedbywaniu
dzieci: podejście oparte na ocenie poziomu ryzyka
przeprowadzone w Surrey (Browne, Saqi
1988) wykazały, że zaledwie 7% spośród
14 452 rodzin z małymi dziećmi, które od-
wiedzano w ramach tego uniwersalnego
programu, wymagało dodatkowej pomocy,
a zaledwie jedna na dziesięć takich rodzin
„podwyższonego ryzyka” została później
skierowana do służb ochrony dzieci i była
przedmiotem specjalistycznych interwencji.
Przeprowadzona nieco później, syste-
matyczna analiza (Elkan i in. 2000) 102 ba-
dań ewaluacyjnych, w których oceniono 86
programów oraz 174 diagnoz środowisko-
wych, również dowiodła istnienia związku
między programami wizyt domowych a na-
stępującymi czynnikami:
– wzrostem umiejętności rodzicielskich
i jakości środowiska rodzinnego,
– poprawą zachowania dziecka – ustę-
powaniem rozmaitych problemów beha-
wioralnych,
– lepszym rozwojem intelektualnym
(zwłaszcza dzieci o niskiej masie urodze-
niowej i dzieci opóźnione w rozwoju),
– spadkiem liczby przypadkowych ura-
zów,
– bardziej skutecznym wykrywaniem i le-
czeniem depresji poporodowej,
– poprawą jakości wsparcia społecznego
otrzymywanego przez matki,
– wzrostem odsetka matek karmiących
piersią.
Zważywszy na te dane, zaskakujący wy-
daje się spadek popularności wizyt domo-
wych w Europie Środkowo-Wschodniej.
Wydaje się, że bardziej opłacalne byłoby
podwojenie liczby pielęgniarek środo-
wiskowych. Niezależnie od tego należy
podkreślić, że w kształceniu zawodowym
lekarzy ogólnych, środowiskowych pie-
lęgniarek, psychiatrycznych i położnych
trzeba położyć większy niż dotąd nacisk
na kwestie związane z ochroną dzieci (Gu-
terman 2000). W przeciwnym wypadku bę-
dziemy musieli polegać przede wszystkim
na prewencji trzeciego stopnia, co wiąże się
z większymi kosztami finansowymi i ludz-
kimi.
Prewencja trzeciego stopnia – interwencje zapobiegające
kolejnym aktom krzywdzenia dzieci w rodzinie
Prewencja trzeciego stopnia to usługi
adresowane do rodzin, w których wystą-
piło już krzywdzenie i/lub zaniedbywanie
dzieci. Obserwacja rodzin, w których do-
strzeżono niepokojące sygnały, oraz iden-
tyfikacja dzieci – ofiar krzywdzenia i/lub
zaniedbywania prowadzą do podejmowa-
nia interwencji, które mają na celu zarówno
przerwanie toczącego się procesu krzyw-
dzenia, jak i zapobieżenie dalszej wiktymi-
zacji.
Prewencja trzeciego stopnia jest niezwy-
kle kosztowna, czego dowodzą wyniki ba-
dania przeprowadzonego w policyjnych
wydziałach ds. ochrony dzieci. Wykazało
ono, że jedno na czworo dzieci zidentyfiko-
wanych jako ofiary krzywdzenia, w ciągu
kolejnych 27 miesięcy ponownie trafiało
do wydziału ochrony dzieci z powodu do-
świadczanego krzywdzenia, mimo że po
pierwszym zgłoszeniu służby socjalne pod-
jęły działania interwencyjne we wszystkich
rodzinach (Hamilton, Browne 1999).
Niemniej jednak prewencja trzeciego
stopnia ma ogromne znaczenie dla zapo-
biegania krzywdzeniu i zaniedbywaniu
dzieci, nawet wtedy, gdy w danej społecz-
ności podejmuje się aktywne działania pro-
filaktyczne należące do kategorii prewencji
pierwotnej i wtórnej.
Dzieci, które kontaktują się z sektorem
opieki zdrowotnej – poprzez wizyty domo-
we lub w lokalnych przychodniach – rów-
nież mogą być diagnozowane pod kątem
potencjalnych doświadczeń krzywdzenia,
równolegle ze standardowymi procedurami
leczenia urazów i chorób. W tym celu leka-
rze i pielęgniarki powinni gromadzić infor-
macje pozwalające na rozpoznawanie przy-
padków krzywdzenia i zaniedbywania oraz
9
8
K
evin
D. B
rowne
, C
atherine
h
amilton
-G
iaChritsis
• zapobieganie krzywdzeniu i zaniedbywaniu
dzieci: podejście oparte na ocenie poziomu ryzyka
zapewnienie dzieciom ochrony przed tym
zjawiskiem (Browne i in. 2006), a dotyczące:
– historii okoliczności rodzinnych (np.
izolacja, przemoc, nałóg lub choroba psy-
chiczna),
– okoliczności, które doprowadziły do ak-
tualnego stanu dziecka (np. niewyjaśniony
uraz; zwłoka w poszukiwaniu pomocy),
– kondycji fizycznej dziecka ocenianej,
kiedy dziecko jest rozebrane (np. niepełno-
sprawność fizyczna, skaleczenia, wydzieli-
na z narządów rodnych),
– pielęgnacji fizycznej dziecka (np. czy-
stość, stan zębów, włosów i paznokci, hi-
giena osobista),
– zachowania dziecka (np. nadmierna
czujność lub agresywna nadaktywność),
– zachowania rodzica/opiekuna (np. ni-
ska samoocena, przygnębienie, nadmierna
nerwowość, nieczułość, niefrasobliwość,
skłonność do surowego karania, postawa
obronna).
Chociaż dziecko mogło już doświadczyć
krzywdzenia/zaniedbywania, jednak pra-
cownicy służby zdrowia mają możliwość
rozpoznania takich sytuacji i zareagowania
na nie. W długiej perspektywie czasu może
to uchronić dziecko przed kolejnymi do-
świadczeniami krzywdzenia i/lub zanie-
dbywania.
Zakończenie
Zaangażowanie profesjonalistów z sek-
torów opieki zdrowotnej i usług socjalnych
w działania na rzecz ochrony dzieci należy
spostrzegać w szerszym kontekście proce-
sów budowania sieci interdyscyplinarnych
i współpracy międzysektorowej. Najlepiej, jeśli
nad przebiegiem tych procesów czuwa lokal-
ny komitet koordynujący ds. ochrony dzieci.
Działania na rzecz zapobiegania krzyw-
dzeniu i zaniedbywaniu dzieci powinny
być zgodne z Konwencją ONZ o Prawach
Dziecka (Konwencja o Prawach Dziecka
z 1990 r.). Aby tak się stało, wszystkie kraje
członkowskie powinny stworzyć skutecz-
ny system ochrony dzieci, przedkładając
prawa dziecka i jego najlepiej pojęty interes
nad prawa i interesy osób dorosłych, w tym
także jego rodziców.
Z drugiej strony dziecko ma prawo (na
mocy Konwencji o Prawach Dziecka z 1990 r.
oraz Ustawy o Prawach Człowieka z 2000 r.)
do dorastania w rodzinie i do tego, by – je-
śli to możliwe – wychowywali je rodzice
biologiczni. Dlatego wszyscy rodzicie po-
trzebujący pomocy powinni mieć dostęp
do publicznych (finansowanych przez pań-
stwo) usług opieki zdrowotnej i socjalnej,
wspierających tych, którzy nie radzą sobie
z wyzwaniami rodzicielstwa.
Kiedy dziecko znajduje się w niebezpie-
czeństwie albo kiedy jego potrzeby spo-
łeczne, emocjonalne i rozwojowe nie są
zaspokajane, proces rehabilitacji rodziny
może być powiązany z krótkotrwałą opie-
ką zastępczą (w takim wypadku opiekun
zastępczy pełni funkcję modela roli rodzi-
cielskiej). Tylko w sytuacji, gdy rodzic nie
przejawia pozytywnej reakcji na działania
interwencyjne albo nie jest wstanie zmienić
się w wystarczająco krótkim czasie (z punk-
tu widzenia potrzeb rozwojowych dziec-
ka), trzeba rozważyć alternatywne formy
opieki rodzinnej – stałą opiekę zastępczą
lub adopcję.
W żadnym wypadku nie należy umiesz-
czać małych dzieci (niezależnie od tego, czy
są zdrowe czy niepełnosprawne) w insty-
tucjach opiekuńczych bez podstawowego
opiekuna. Dotyczy to również szpitalnych
oddziałów położniczych i dziecięcych trak-
towanych jako placówki opieki socjalnej.
Dowiedziono, że opieka instytucjonal-
na wywiera silnie negatywny wpływ na
rozwój dziecka i poziom jego dobrostanu
(Johnson i in. 2006).
Można skutecznie przeciwdziałać ko-
nieczności podejmowania interwencji
wobec rodzin, w których zdiagnozowa-
9
8
K
evin
D. B
rowne
, C
atherine
h
amilton
-G
iaChritsis
• zapobieganie krzywdzeniu i zaniedbywaniu
dzieci: podejście oparte na ocenie poziomu ryzyka
no problem krzywdzenia dzieci, poprzez
zapewnienie wysokiej jakości usług pro-
filaktycznych – reprezentujących dwie
kategorie prewencji: pierwotną i wtór-
ną – świadczonych zgodnie z modelem
ochrony zdrowia publicznego. Wymaga
to odejścia od wąsko rozumianej ochrony
dzieci (spostrzeganej zwykle jako zada-
nie pracowników socjalnych) ku dbałości
o zdrowie i rozwój dzieci poprzez dzia-
łania na rzecz ich ogólnego dobrostanu
w rodzinach i społecznościach.
Tłumaczenie: Agnieszka Nowak
Besides negative impact that child abuse exerts on children, their families and the entire society,
increased expenditure on prevention and support offered to children and their family environment
is additionally justified from the economic point of view – care over child-abuse victims generates
considerable costs.
The article shows how to efficiently avoid the need of performing interventions within families
facing child abuse problem, by providing them with high-quality preventive services. The services
in question represent two categories of prevention – primary and secondary, and are offered within
the framework of public health protection model. This requires abandoning the narrow concept of
child-protection (normally perceived as one of the duties of social workers) and adopting a broader
view of caring for children’s health and development by means of activities supporting their general
well-being within families and in the communities.
Literatura
Balbernie R. (2001), Circuits and circumstances: The neurobiological consequences of early rela-
tionship experiences and how they shape later behaviour, „Journal of Child Psychothera-
py”, vol. 27, s. 237–255.
Bowlby J. (1969), Attachment and loss, vol.1: Attachment, London: Hogarth.
Browne K.D. (1995), Preventing child maltreatment through community nursing, „Journal of
Advanced Nursing”, vol. 21, s. 57–63.
Browne K.D., Douglas J., Hamilton-Giachritsis C.E., Hegarty J. (2006), A Community health
approach to the assessment of infants and their parents, Chichester: J. Wiley.
Browne K.D., Lynch M. (1995), The nature and extent of child homicide and fatal abuse (Edito-
rial in special issue on fatal child abuse), „Child Abuse Review”, vol. 4, s. 309–316.
Browne K.D., Saqi S. (1988), Approaches to screening families high-risk for child abuse, w: K.D.
Browne, C. Davies, P. Stratton (red.), Early prediction and prevention of child abuse,
Chichester: Wiley, s. 57–86.
Browne K.D., Hamilton C.E., Heggarty J., Blissett J. (2000), Identifying need and protecting
children through community nursing home visits, „Representing Children”, vol. 13(2),
s. 111–123.
Browne, K.D., Herbert M. (1997)., Preventing family violence. Chichester: J. Wiley.
Browne K.D., Hanks H., Stratton P., Hamilton C.E. (2002), Early prediction and prevention of
child abuse: A handbook, Chichester: Wiley.
Creighton S. (1995), Fatal child abuse: how preventable is it?, „Child Abuse Review”, vol. 4,
s. 318–328.
Department of Education and Skills (2006), Working together to safeguard children, wyd. II,
London: HM Stationary Office.
11
10
K
evin
D. B
rowne
, C
atherine
h
amilton
-G
iaChritsis
• zapobieganie krzywdzeniu i zaniedbywaniu
dzieci: podejście oparte na ocenie poziomu ryzyka
Department of Health, Department of Education and Employment and the Home Office
(2000), Framework for the assessment of children in need and their families. London: The
Stationery Office.
Elkan R., Kendrick D., Hewitt M., Robinson J., Tolley K., Blair M., Dewey M., Williams D.,
Brummell K. (2000), The effectiveness of domiciliary health visiting: a systematic review of
international studies and a selective review of the British literature, „Health Technology
Assessment”, vol. 4, no. 13.
Glaser D. (2000), Child abuse and neglect and the brain – A review, „Journal of Child Psycho-
logy & Psychiatry”, vol. 41(1), s. 97–116.
Goldberg S. (2000), Attachment and development, London: Arnold.
Guterman N.B. (2000), Stopping child maltreatment before it starts: Emerging horizons in early
home visitation services, London: Sage.
Hamilton C.E., Browne K.D. (1999), Recurrent maltreatment during childhood. A survey of referrals
to police child protection units in England, „Child Maltreatment”, vol. 4(4), s. 275–287.
Johnson R., Browne K.D., Hamilton-Giachritsis C.E. (2006), Young children in institutional
care at risk of harm, „Trauma, Violence and Abuse”, vol. 7(1), s. 1–26.
Morton N., Browne K.D. (1998), Theory and observation of attachment and its relation to child
maltreatment: A Review, „Child Abuse and Neglect”, vol. 22 (11), s. 1093–1104.
National Commission of Enquiry in the Prevention of Child Abuse (1996), Childhood mat-
ters, vol. 1 i 2. London: NSPCC.
National Society for the Prevention of Cruelty to Children (2001), Out of sight, London:
NSPCC.
Olds D.L., Henderson C.R., Phelps C., Kitzman H., Hanks C. (1993), Effect of prenatal and
infancy nurse home visitation on Government spending, „Medical Care”, vol. 31(2),
s. 155–174.
Olds D., Eckenrode J., Henderson C., Kitzman H., Powers J., Cole R., Sidora K., Morris P.,
Pettitt L., Luckey D. (1997), Long-term effects of home visitation on maternal life course
and child abuse and neglect: Fifteen year follow up of a randomized trial, „Journal of the
American Medical Association (JAMA)”, vol. 278 (8), s. 637–643.
Olds D., Henderson C., Eckenrode J. (2002), Preventing child abuse and neglect with prenatal
infancy and home visiting by nurses, w: K.D. Browne, H. Hanks, P. Stratton, C. Ha-
milton (red.), Early prediction and prevention of child abuse: A handbook, rozdział 10,
Chichester: Wiley.
Reder P., Duncan S. (2002), Predicting fatal child abuse and neglect, w: K.D. Browne,
H. Hanks, P. Stratton, C. Hamilton (red.), Early prediction and prevention of child abu-
se: A handbook, rozdział 2, Chichester: Wiley.
Sanders M., Cann W. (2002), Promoting positive parenting as an abuse prevention strategy,
w: K.D. Browne, H. Hanks, P. Stratton, C. Hamilton (red.), Early prediction and pre-
vention of child abuse: A handbook, rozdział 9, Chichester: Wiley.
World Health Organisation (1998), Essential antenatal, perinatal and postpartum care, Copen-
hagen: WHO Regional Office for Europe.
World Health Organisation (1999), Report of the consultation on child abuse prevention, Gene-
wa, 29–31 marca, Geneva: WHO.
World Health Organisation (2002), World report on violence and heath, Geneva: WHO.
World Health Organisation (2004). The importance of caregiver-child interactions for the survi-
val and healthy development of young children: a review, Geneva: WHO.
World Health Organisation (2004), Preventing violence: A Guide to implementing the recom-
mendations of the World report on violence and health, Geneva: WHO.
11
10
K
evin
D. B
rowne
, C
atherine
h
amilton
-G
iaChritsis
• zapobieganie krzywdzeniu i zaniedbywaniu
dzieci: podejście oparte na ocenie poziomu ryzyka
World Health Organisation (2005), The World health report 2005: Making every mother and
child count, Geneva: WHO.
World Health Organisation (2006), Preventing child maltreatment: a guide to taking action and
generating evidence, Geneva: WHO.
United Nations Secretary General (2006), World report on violence against children, red. P.S.
Pinheiro, United Nations, New York.
O
autOrach
K
evin
D. B
rOwne
jest dyplomowanym psychologiem i biologiem. Pracuje na Wydziale
Psychologii Uniwersytetu Liverpool. Od ponad dwudziestu lat bada zjawiska przemocy
w rodzinie oraz krzywdzenia dzieci. Jest autorem licznych publikacji poświęconych tej
tematyce, a w latach 1992–1997 był współredaktorem (wraz z M.A. Lynchem) czasopisma
„Child Abuse Review”. Obecnie kieruje Ośrodkiem Referencyjnym WHO ds. Opieki nad
Dziećmi i Ochrony Dzieci. Jest współredaktorem podręcznika Wczesne rozpoznawanie i za-
pobieganie krzywdzeniu dzieci.
c
atherine
h
amiltOn
-G
iachritsis
wykłada psychologię stosowaną na Uniwersytecie
w Birmingham, jest także biegłym psychologiem sądowym. Jest autorką licznych artyku-
łów dotyczących zjawiska znęcania się na dzieckiem, przemocy domowej oraz związków
pomiędzy znęcaniem się nad dzieckiem a jego późniejszymi zachowaniami przestępczy-
mi. Obecnie jest wiceprzewodniczącą jednego z oddziałów Brytyjskiego Stowarzyszenia
Badania i Zapobiegania Krzywdzeniu i Zaniedbywaniu Dzieci oraz członkiem Brytyjskie-
go Stowarzyszenia Psychoterapeutów Behawioralno-Poznawczych. Jest również współ-
redaktorką podręcznika Wczesne rozpoznawanie i zapobieganie krzywdzeniu dzieci.
31
12