113

CZĘŚĆ I V

TYDZIEŃ BIBLIJNY

W PARAFII

NABOŻEŃSTWO – DROGA ŚWIATŁA

Ks. Grzegorz Szamocki

„DROGA BUDUJĄCYCH WSPÓLNOTĘ Z BOGIEM”*

Wprowadzenie

Dla roku duszpasterskiego 2010/2011 biskupi polscy wybrali temat

„W komunii z Bogiem”. Celem wysiłków duszpasterskich podejmowanych

w tym okresie ma być pogłębienie tożsamości chrześcijańskiej Polaków.

Z wielką pomocą w realizowaniu tego celu może przyjść z pewnością peł-

niejsze odkrywanie treści Pisma Świętego. Cała historia biblijna prezentuje

się przecież jako historia relacji Boga z człowiekiem. Jest to więc także hi-

storia komunii człowieka z Bogiem. W wyrażonym w tej historii pouczeniu

znajdujemy przykłady pozytywne, które niekiedy bardzo obrazowo udzielają

rad, jak tę wspólnotę z Bogiem budować i co robić, aby ona się umacniała

i dojrzewała. Obok przykładów pozytywnych są jednak i negatywne, wskazu-

jące na to, co wspólnotę człowieka z Bogiem niszczy, deformuje, bądź wręcz

podcina u samych korzeni.

Nabożeństwo drogi światła przygotowane przez kleryków Gdańskiego

Seminarium Duchownego chce być propozycją modlitewnej refleksji nad

wybranymi tekstami Pisma Świętego, które uczą – każdy na swój specyficzny

* Integralną część tekstu stanowi prezentacja mulimedialna znajdująca się na płycie CD opracowana

przez

kl. Łukasza Wdowczyka.

114

sposób – budowania i podtrzymywania wspólnoty z Bogiem. Alumni semina-

rium duchownego należą do tych osób, które są zatroskane o własną komunię

z Bogiem oraz postępują na drodze ciągłego jej umacniania, a równocze-

śnie w ramach seminaryjnej formacji przygotowują się do wspierania innych

w budowaniu ich wspólnoty z Bogiem. Zaprezentowane rozważania poszcze-

gólnych stacji nabożeństwa mogą przyjść z pomocą w zrozumieniu istoty

komunii człowieka z Bogiem, uczyć jej kształtowania i umacniania, a w kon-

sekwencji przyczynić się do dostrzegania i doświadczania jej owoców.

Nabożeństwo Drogi światła zatytułowane „Droga budujących wspólnotę

z Bogiem” obejmuje czternaście stacji. Podstawą każdej z nich jest krótki

tekst Pisma Świętego, który przywołuje jakieś biblijne wydarzenie, motyw,

postać lub idee, budujące i umacniające wspólnotę człowieka z Bogiem.

Są to:

1. Współstwarzanie

2. Zawierzenie

3. Cierpliwość i zaufanie

4. Przymierze

5. Boże Prawo

6. Boży obraz w sercu człowieka

7. Kult świątynny

8. Modlitwa

9. Słuchanie Boga

10. Jezus Chrystus

11. Chrzest

12. Boże miłosierdzie

13. Eucharystia

14. Duch Święty

Po lekturze tekstu biblijnego następuje rozważanie i krótka podsumowu-

jąca modlitwa. Poszczególne stacje można zsynchronizować z multimedial-

nym pokazem obrazów nawiązujących do treści tekstu biblijnego.

Porządek nabożeństwa

A. Przygotowanie prezbiterium

W centrum, najlepiej przed ołtarzem, na specjalnym pulpicie powinno się

umieścić księgę Pisma Świętego. Przed nią można ustawić czternaście świec

– odpowiednio do liczby stacji. Ministrant, lub inna przygotowana osoba,

mógłby zapalać kolejną świecę bezpośrednio przed każdym wezwaniem mo-

dlitewnym danej stacji. Zapalane świece będą wówczas symbolizować światło

Bożego Słowa i pouczeń płynących z każdej stacji nabożeństwa.

115

B. Pieśń na wejście

Ludu kapłański, ludu królewski (Exultate Deo, Kraków 2004

9

, s. 359,

nr 475; Śpiewnik kościelny, red. J. Siedlecki, Kraków 2004, s. 510);

lub:

Wiele jest serc, które czekają na Ewangelię (Abba Ojcze, opr. H. Chamski,

Olsztyn – Płock 1999, s. 690);

O Panie, Tyś moim Pasterzem(

Exultate Deo, Kraków 2004

9

, s. 429, nr 564).

C. Obrzędy wstępne

– Procesja wejścia
W trakcie procesji wejścia wnosi się Księgę Pisma Świętego i umieszcza

w centralnym miejscu prezbiterium.

– Pozdrowienie wiernych

Celebrans: W imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego.

Wierni: Amen.

Celebrans: Łaska i pokój od tego, który jest i który był, i który przychodzi,

niech będą z wami.

Wierni: I z duchem twoim.

– Wprowadzenie

Celebrans: Drodzy Bracia i Siostry! Zgromadziliśmy się w świątyni/kaplicy,

aby wziąć udział w nabożeństwie biblijnym zwanym Drogą Światła.

Czternaście stacji tej liturgicznej drogi to czternaście rozważań i pouczeń,

jakie Bóg chce skierować do nas w swoich słowach. Czternaście stacji

nabożeństwa to czternaście wypowiedzi Boga zapisanych na kartach

Pisma Świętego, a równocześnie czternaście świateł rozświetlających na-

szą drogę ku zrozumieniu, budowaniu i umacnianiu komunii z Bogiem.

Symbolem tych świateł Bożego Słowa będą zapalane przy każdej stacji

świece. Niech nam Bóg dopomoże, byśmy potrafili iść wskazaną przez

Niego drogą. Niech nas po niej prowadzi i na niej nam towarzyszy.

D. Poszczególne stacje Drogi budujących wspólnotę z Bogiem

– Zapowiedź stacji

– Wezwanie

Celebrans: Panie, Ty nas wezwałeś do wspólnoty z Tobą.

Wierni: Boże nasz, Tyś naszą siłą.

Celebrans: Przyciągnij nas do siebie światłem swego słowa.

– Rozważanie
Może zostać odczytane przez prowadzącego, bądź przez jednego z wcze-

śniej przygotowanych uczestników. W trakcie rozważania zachowujemy po-

stawę siedzącą.

116

– Chwila ciszy na modlitwę indywidualną

– Modlitwa
Wraz z wezwaniem „Módlmy się” wszyscy wstają.
– Pieśń na zakończenie stacji

Zostań tu i ze mną się módl (

Exultate Deo, Kraków 2004

9

, s. 499, nr 660

)

lub:

Z Tobą ciemność nie będzie ciemna (

Exultate Deo, Kraków 2004

9

, s. 395,

nr 518

);

Pan jest mocą swojego ludu (

Exultate Deo, Kraków 2004

9

, s. 370; nr 489

).

E. Zakończenie nabożeństwa

– Modlitwa końcowa

Celebrans: Módlmy się. (chwila ciszy) Wszechmogący Boże, Ty powołałeś

i ustawicznie powołujesz człowieka do wspólnoty z Tobą, aby dać mu

szczęście wieczne bez końca. Prosimy Cię pokornie: Rozpalaj w na-

szych sercach pragnienie pogłębiania więzi z Tobą. Ucz nas pokładać

ufność w Tobie. Nie pozwól, aby cokolwiek oddaliło nas od Ciebie.

Daj nam także mądrość i siły, abyśmy pociągali do Ciebie innych ludzi.

Prosimy Cię o to przez Chrystusa, Pana naszego.

Wierni: Amen.

– Błogosławieństwo końcowe
Można pobłogosławić zgromadzony lud Księgą Pisma Świętego.

Celebrans: Niech was błogosławi Bóg Wszechmogący, Ojciec i Syn, i Duch

Święty.

Wierni: Amen.

F. Pieśń na zakończenie nabożeństwa

Błogosław Panie nas (

Exultate Deo, Kraków 2004

9

, s. 334, nr 437; Śpiewnik

kościelny, red. J. Siedlecki, Kraków 2004, s.

485);

lub:

Szukajcie wpierw Królestwa Bożego (

Exultate Deo, Kraków 2004

9

, s. 382,

nr 503

).

Rozważania stacji

Drogi budujących wspólnotę z Bogiem

S

TACJA

1. W

SPÓŁSTWARZANIE

Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył:

stworzył mężczyznę i niewiastę .Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do

117

nich: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili

ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem

powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi (Rdz

1,26-27).

Bóg stworzył niebo, ziemię, rośliny i zwierzęta, a na samym końcu, jako

ukoronowanie swojego dzieła, stworzył ludzi. Całe stworzenie zostało pod-

dane człowiekowi, który jest wezwany do tego, aby świat przekształcać i nad

nim panować. Człowiek jako jedyne stworzenie został obdarzony twórczą

zdolnością.

W pewnym sensie każdy z nas bierze udział w stwarzaniu świata. Poprzez

budowanie wspólnoty między sobą i z Bogiem bierzemy udział w dziele

stwórczym i odkrywamy prawdziwą godność człowieka.

Módlmy się: Panie, prowadź nas, byśmy umieli tworzyć, a nie niszczyć,

gromadzić, a nie rozpraszać, łączyć, a nie rozdzielać.

S

TACJA

2. Z

AWIERZENIE

A gdy przyszli na to miejsce, które Bóg wskazał, Abraham zbudował ołtarz,

ułożył na nim drwa i związawszy syna swego, Izaaka, położył go na tych

drwach na ołtarzu. Potem Abraham sięgnął ręką po nóż, aby zabić swego

syna. Ale wtedy Anioł Pański zawołał na niego z nieba i rzekł: „Abrahamie,

Abrahamie!”. A on rzekł: „Oto jestem”. Anioł powiedział mu: „Nie podnoś

ręki na chłopca i nie czyń mu nic złego! Teraz poznałem, że boisz się Boga,

bo nie odmówiłeś Mi nawet twego jedynego syna. (…) Będę ci błogosławił

i dam ci potomstwo tak liczne jak gwiazdy na niebie i jak ziarnka piasku na

wybrzeżu morza (…)” (Rdz 22, 9-12.17).

Abraham zawierzył Bogu bez zastrzeżeń. Takie zawierzenie było moż-

liwe tylko w miłości. Dzięki próbie Abraham wszedł z Bogiem w jeszcze

większą zażyłość, w ściślejszą komunię, i został obdarzony Jego błogosła-

wieństwem.

I my jesteśmy nieustannie poddawani różnym próbom. Ważne jest to, by

słuchać wówczas tego, co mówi do nas Bóg w swoim słowie. Musimy za-

wierzyć Pasterzowi, który przeprowadzi nas bezpiecznie przez każdą ciemną

dolinę, który nie pozwoli, by stało się nam coś złego. Tylko w takim zawie-

rzeniu jesteśmy w stanie stworzyć prawdziwą wspólnotę.

Módlmy się: Panie, rozpal nasze serca darem zawierzenia Tobie, byśmy

potrafili Ci zaufać nawet w najczarniejszych momentach naszego życia.

118

S

TACJA

3. C

IERPLIWOŚĆ

I

ZAUFANIE

Na rozkaz Pana Izraelici zwijali obóz i znowu na rozkaz Pana rozbijali go

z powrotem; jak długo obłok spoczywał na przybytku, pozostawali w tym

samym miejscu. Nawet wtedy, gdy obłok przez długi czas rozciągał się nad

przybytkiem, Izraelici, posłuszni rozkazowi Pana, nie zwijali obozu. Lecz

zdarzało się również tak, że obłok krótki czas pozostawał nad przybytkiem;

wtedy również rozbijali obóz na rozkaz Pana i na tenże rozkaz go zwijali

(Lb 9,18-20).

Szczególnym czasem dla kształtowania się wspólnoty Narodu Wybranego

był okres wędrówki przez pustynię. Był to czas zawierzenia Bogu i bycia pro-

wadzonym przez Niego. To Pan decydował o wyborze drogi i miejsc postoju,

a Izraelici byli zobowiązani do posłuszeństwa, zaufania i cierpliwości.

Także i dzisiaj dla tworzenia wspólnoty ważne jest zaufanie, zarówno

względem ludzi, jak i wobec Boga. Równie istotna jest także cierpliwość.

Ona pomaga przetrwać trudne chwile i kryzysy.

Módlmy się: Panie, obdarz nas łaską cierpliwego czekania i silną ufno-

ścią, byśmy mimo trudności i przeszkód potrafili budować wspólnotę Twoich

uczniów.

S

TACJA

4. P

RZYMIERZE

Mojżesz wziął Księgę Przymierza i czytał ją głośno ludowi. I oświadczyli:

„Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni”. Mojżesz

wziął krew i pokropił nią lud, mówiąc: „Oto krew przymierza, które Pan

zawarł z wami na podstawie wszystkich tych słów” (Wj 24,7-8).

Bóg zawarł przymierze z Izraelem na górze Synaj za pośrednic-

twem Mojżesza. Fundamentem Przymierza była miłość Boga do Izraela.

Z Przymierzem wiązał się dar Prawa, którego istotę wyraził Dekalog. Jezus

przejął Prawo otrzymane za pośrednictwem Mojżesza. Uzupełnił je i obja-

śnił, wskazując na sens zamierzony przez Boga.

Także dziś Bóg zawiera z nami przymierze, choćby poprzez sakrament

chrztu, który włącza nas do wspólnoty Kościoła. Przymierze z Bogiem jest

podstawą naszej przyjaźni i komunii z Nim. Nasza świadomość przymierza

z Bogiem, liczenie się z Nim jako partnerem przymierza oraz wierność temu

przymierzu należą do elementów gwarantujących trwałość wspólnoty z Nim.

Módlmy się: Panie, dodawaj nam ciągle sił, byśmy byli wiernymi partne-

rami przymierza z Tobą.

119

S

TACJA

5. B

OŻE

P

RAWO

A teraz, Izraelu, słuchaj praw i nakazów, które uczę was wypełniać, abyście

żyli i doszli do posiadania ziemi, którą wam daje Pan, Bóg waszych ojców.

(…) Strzeżcie ich i wypełniajcie je, bo one są waszą mądrością i umiejęt-

nością w oczach narodów(…) (Pwt 4,1.6b)

Dla Narodu Wybranego, Prawo było niezwykle ważne i dlatego często

skrupulatnie przestrzegane. Normy cywilne, liturgiczne, religijne zapewnia-

ły stały na straży jedności narodowej. Równocześnie strzegły przymierza

z Bogiem. Były wychowawcą ludu Bożego.

W dzisiejszych czasach mamy prawo Boże i Kościelne, które nadają ład

naszemu życiu religijnemu i dzięki swojej mądrości bezpiecznie prowadzą

wiernych do jedności z Panem i pomagają żyć we wspólnocie z Nim. Nie

są to przepisy bezduszne i pozostające niejako na zewnątrz człowieka. Bóg

pragnie, aby były ono w naszych sercach. Wtedy będą budowały prawdziwą

komunię miłości z Nim.

Módlmy się: Panie, napełnij nas mocą, byśmy potrafili przestrzegać

Twojego prawa, którego logiką jest miłość.

S

TACJA

6. B

OŻY

OBRAZ

W

SERCU

CZŁOWIEKA

Pan rzekł wówczas do Mojżesza: Zstąp na dół, bo sprzeniewierzył się lud

twój, który wyprowadziłeś z ziemi egipskiej. Bardzo szybko odwrócili się

od drogi, którą im nakazałem, i utworzyli sobie posąg cielca ulanego z me-

talu i oddali mu pokłon, i złożyli mu ofiary, mówiąc: Izraelu, oto twój bóg,

który cię wyprowadził z ziemi egipskiej (Wj 32,7-8).

Wystarczyło, że Mojżesz, przewodnik Izraelitów, opuścił na chwilę swój lud,

aby porozmawiać z Bogiem, a ten już popełnił wielką nieprawość wobec Boga.

Zbudował złotego cielca i oddawał mu cześć. Zamiast trwać w ufności wobec

Boga, który wyprowadził go z ziemi egipskiej, a który nie chciał ukrywać się pod

żadną widzialną postacią, lud stracił cierpliwość i zapragnął mieć boga według

własnej koncepcji i wyobraźni. Ten obraz Boga był jednak błędny.

Dzisiaj możemy zadać sobie pytanie, jaki jest obraz Boga, który nosimy

w sercu. Aby zbudować wspólnotę, która przetrwa próby i przeciwności, mu-

simy nieustannie oczyszczać i poprawiać nasz obraz Boga. Dzięki temu coraz

bardziej będziemy zbliżać się do Niego.

Módlmy się: Panie, pomóż nam odkrywać Twój prawdziwy obraz nakre-

ślony na kartach Pisma Świętego i oświeć nas, abyśmy potrafili ukazywać ten

obraz innym ludziom.

120

S

TACJA

7. K

ULT

ŚWIĄTYNNY

(…) szukać będziecie miejsca, które sobie wybierze Pan, Bóg wasz, spomię-

dzy wszystkich pokoleń, by tam umieścić swe imię na mieszkanie, tam pój-

dziecie, tam zaniesiecie wasze całopalenia, krwawe ofiary, dziesięciny, ofiary

waszej ręki, to, coście ślubowali, i wasze ofiary dobrowolne oraz pierworod-

ne z większego lub mniejszego bydła. Tam też wobec Pana, Boga waszego,

ucztować będziecie wy ze swymi rodzinami, cieszyć się z dóbr, które wasza

ręka osiągnęła, w czym błogosławił wam Pan, Bóg wasz (Pwt 12,5-7).

Świątynia jerozolimska była uważana za mieszkanie Boga. Była miej-

scem Jego uwielbienia i uświęcenia człowieka. W świątyni posługiwali ka-

płani. W niej składano Bogu ofiary, obchodzono dni święte, dokonywano

rytualnych oczyszczeń. Świątynna liturgia była miejscem i czasem uświęce-

niasię człowieka poprzez spotkanie z Bogiem ukrytym w symbolach.

Kult religijny ma wartość przed Bogiem tylko wtedy, gdy przyczynia się

do przemiany ludzkich serc. Liturgia jednoczy ludzi i prowadzi ich do Boga.

Także dziś każda świątynia jest miejscem, w którym Bóg udziela się poprzez

sakramenty i objawia swoją naukę poprzez służbę kapłańską.

Módlmy się: Panie, daj nam wrażliwe serca, abyśmy słyszeli i widzieli

Ciebie w liturgii.

S

TACJA

8. M

ODLITWA

Kiedy Cię wzywam, odpowiedz mi, Boże, co sprawiedliwość mi wymie-

rzasz. Tyś mnie wydźwignął z utrapienia – zmiłuj się nade mną i wysłuchaj

moją modlitwę! (Ps 4,2)

Cały dzień pobożnego Izraelity, jako członka ludu Bożego, był uświęco-

ny modlitwą. Ważne momenty z dziejów narodu wybranego były naznaczone

modlitwą królów i proroków. Sam Jezus zachęcał do modlitwy i uczył jej.

Przed Panem każda modlitwa ma wartość, zarówno modlitwa wspólnoto-

wa jak i indywidualna, modlitwa dziękczynienia, uwielbienia i przebłagania,

modlitwa prośby w trudnej sytuacji. Bóg słyszy każde nasze westchnienie,

gdy nie mamy już siły. Wystarczy, że weźmiemy do rąk Pismo Święte i za-

czniemy czytać, a już mamy w ustach słowa, które Bóg nam dał, abyśmy się

nimi posługiwali i nimi karmili. To z modlitwy wspólnota czerpie siły, by

wspólnie kroczyć do Boga każdego dnia.

Módlmy się: Panie, naucz nas się modlić, abyśmy zawsze żyli w Twojej

bliskości.

121

S

TACJA

9. S

ŁUCHANIE

B

OGA

I spoglądając na siedzących dokoła Niego, rzekł: „Oto moja matka i moi

bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten jest Mi bratem, siostrą i matką” (Mk

3,34-35).

Jezus mówi wprost, że ten, kto pełni wolę Bożą, będzie żył w komunii

z Bogiem. Ten, kto słucha Jego słów i wypełnia je, staje się niczym rodzina

Boga.

Pełnić wolę Bożą to zadanie dla każdego z nas. By temu zadaniu sprostać,

potrzebne jest ogromne zaufanie Panu. Pełnienie woli Bożej warunkuje prze-

trwanie religijnej wspólnoty. Jej członkowie, razem i każdy z osobna, muszą

pełnić wolę Bożą, aby mieć szansę przetrwania jako wspólnota. Muszą więc

często zapominać o własnych ambicjach i pragnieniach, a odkrywać i wypeł-

niać to, czego chce Bóg.

Módlmy się: Panie, daj nam światłe oczy serca do poznania Twojej woli,

i moc ducha do jej wypełniania.

S

TACJA

10. J

EZUS

C

HRYSTUS

Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez

proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna.

Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył

wszechświat. Ten Syn, który jest odblaskiem Jego chwały i odbiciem Jego

istoty, podtrzymuje wszystko słowem swej potęgi, a dokonawszy oczysz-

czenia z grzechów, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach (Hbr

1,1-3).

Bóg objawił nam Siebie w Jezusie Chrystusie. To On, Jednorodzony Syn

Boży, Bóg i człowiek, jest Tym, który wzywa nas i gromadzi we wspólno-

cie. On sam stał się jednym z nas, aby wszystkich zgromadzić i zjednoczyć.

On jest Arcykapłanem i Królem, Zbawicielem i Kamieniem Węgielnym. Bez

Niego nic nie jest możliwe.

Budowanie prawdziwej wspólnoty jest możliwe tylko i wyłącznie

w oparciu o Jezusa Chrystusa i z Nim. Tylko jeśli On jest na pierwszym miej-

scu, wspólnota może istnieć i prawidłowo spełniać swoją rolę.

Módlmy się: Panie, oświeć nas, abyśmy zawsze stawiali Ciebie na pierw-

szym miejscu.

122

S

TACJA

11. C

HRZEST

Jezus po swym zmartwychwstaniu rzekł do swoich uczniów: Idźcie na cały

świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i przyjmie

chrzest, będzie zbawiony. Kto nie uwierzy będzie potępiony (Mk 16,15-16)

Trudno znaleźć wyrazistszy znak oczyszczenia niż woda. Jednak woda

chrztu to coś więcej niż zwyczajna kąpiel oczyszczająca ciało. Siła oczysz-

czająca wody chrzcielnej jest większa niż moc wód potopu. Woda chrzcielna

ratuje lepiej niż wody Morza Czerwonego topiącego zło w postaci wojska

faraona, gdy Bóg ocalił swój naród wybrany. Woda chrztu to coś więcej niż

niezliczone obmycia rytualne, usuwające nieczystość, a wymagane przez

Prawo Mojżesza. W końcu chrzest w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego to

coś więcej niż chrzest pokuty na odpuszczenie grzechów, którego dokonywał

Jan w wodach Jordanu.

Chrzest włącza człowieka do wspólnoty Kościoła. Nikt z nas, którzy zo-

staliśmy zanurzeni w Chrystusie, nie jest nigdy sam. Zawsze mamy naszego

Ojca w niebie, naszych braci którzy otaczają nas modlitwą – zawsze jesteśmy

we wspólnocie.

Módlmy się: Panie, spraw byśmy kochali Kościół i nieustannie przyczy-

niali się do jego wzrostu.

S

TACJA

12. B

OŻE

MIŁOSIERDZIE

Nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem

powołać do nawrócenia się sprawiedliwych, lecz grzeszników ( Łk 5,31-32).

Bóg nieustannie wzywa człowieka do tego, by powstał i daje ku temu siłę.

Siła ta tkwi w miłości, która kazała oddać za nas życie na drzewie Krzyża.

W osobie Jezusa Chrystusa Bóg powołuje ludzi, grzeszników, do ciągłego

nawracania się. Nie odtrąca nikogo, lecz czeka wciąż z otwartymi ramionami.

Jego miłosierdzie daje człowiekowi ciągle szansę na to, by mógł odnaleźć

jedność z Nim.

W prawdziwej wspólnocie musi być miejsce na miłosierdzie. W grupie

często zdarza się, że jej członkowie występują przeciw sobie. Konieczne jest

nieustanne pojednanie i przebaczanie, zakorzenione w Bożej miłości i Bożym

przebaczeniu.

Módlmy się: Panie, naucz nas przebaczać naszym braciom i sam udzielaj

nam swego przebaczenia.

123

S

TACJA

13. E

UCHARYSTIA

Rzekł do nich Jezus: Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Jeżeli nie bę-

dziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego,

nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje Ciało i pije moją

Krew, ma życie wieczne, a Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Ciało

moje jest prawdziwym pokarmem, a Krew moja jest prawdziwym napo-

jem. Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim

(J 6,53-56)

Eucharystia jest źródłem i szczytem życia Kościoła. Żadna wspólno-

ta uczniów Chrystusa nie może istnieć, jeśli nie czerpie siły i umocnienia

właśnie z Eucharystii. Jezus mówi, że tylko ci, którzy spożywają Jego Ciało

i Krew mają w sobie życie, a także trwają w Nim, a on w nich.

Każda nasza wspólnota – wspólnota uczniów Jezusa będzie żywa i silna,

jeżeli będzie zakorzeniona w Eucharystii. Nie zbudujemy prawdziwej komu-

nii między sobą, jeśli nie będziemy w ciągłej komunii z Bogiem. On nam się

daje w ciele i krwi, aby być z nami jak najbliżej.

Módlmy się: Panie, napełniaj nas swoim światłem, abyśmy przyjmując

z Twego ołtarza Ciało i Krew,jednoczyli się w pełni z Tobą i umieli wprowa-

dzać jedność wśród naszych braci i sióstr.

S

TACJA

14. D

UCH

Ś

WIĘTY

Na dowód tego, że jesteście synami, Bóg wysłał do serc naszych Ducha

Syna swego, który woła: „Abba, Ojcze!”. A zatem nie jesteś już niewol-

nikiem, lecz synem. Jeżeli zaś synem, to i dziedzicem z woli Bożej (Ga

4,6-7).

Po zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Chrystusa Bóg zesłał Ducha

Świętego, dzięki któremu zbawcze dzieło Jezusa jest kontynuowane

w świętym Kościele. To właśnie Duch Święty jest wzywany podczas każdej

Eucharystii oraz innych sakramentów. Jednak nade wszystko Duch Święty

otwiera nasze oczy, abyśmy byli w stanie dostrzec miłość Boga.

Duch Święty jest tym, który jednoczy. On pozwala nam stworzyć wię-

zi między sobą i łączy nas z Bogiem. Jest miłością, która jest duszą każdej

wspólnoty. Duch Święty jest miłością, która czyni nas synami i dziedzicami

Boga.

Módlmy się: Panie, daj nam swego Ducha, byśmy złączeni Jego mocą

odkryli Ciebie i doszli do Ciebie.